Vísir Sunnudagsblað - 01.03.1942, Blaðsíða 2

2
VlSIR SUNNUDAGSBLAÐ
Iiöllinni, sem eflaust hefir verið
búið að segja honum eitthvað
um. Og það var síður en svo, að
hann kviði fyrir, þó að vafa-
laust megi telja að hann hafi
skilið það, svo skýr sem hann
var, að mikið var í húfi.
Loks rann liann upp, þessi
hátíðis- og merkisdagur. Þrem
stundum fyrir hádegi var
skrautvagni ekið að dyrum gisti-
liússins, þar sem Mózart bjó
með fjölskyldu sinni og í lion-
um einn af hirðmönnum keisar-
ans, Stauffen baron, sem bauð
þeim lil sætis í vagninum. Ekki
var trútt um það, að Wolfgang
litli væri dálítið óvær á leiðinni
lil keisaraballarinnar, og þó
einkum á meðan beðið var i
forsölum keisaradroltningar-
innar. Var þarna mikill ys og
þys, og margt nýstárlegt sém
fyrir augun bar. En biðin varð
ekki löng. Vængjahurðirnar að
liljómleikasalnum voru opnað-
ar. Æðsti lierbergisþjónn há-
tignarinnar stóð í dyrunum og
benti Mozart og fólki hans að
koma inn, og augnabliki síðar
stóðu þau öll frammi fyrir keis-
arahjónunum, Mariu Theresíu
og Franz fyrsta, en hirðfólkið
stóð að baki þeim.
Auðvitað hafði Wolfgang
litli aldrei áður séð slikt skart,
sem þarna gaf á að lita. Salur-
inn var mikill og fagurlega
skreyttur, silldtjöld á veggjum,
glampandi speglar í glóandi
gylltum umgjörðum, glugga-
tjöld úr húðþykku silki og gólf-
ið lagt gljáfægðum viðartígluxn.
I miðjum salnum sat tíguleg
kona og skrautlega búin, í há-
um bríkastól. Það var keisara-
drottningin. Við hlið hennar
stóðu synir hennar og dætur, en
þar utar keisarinn, mikill vexti
og göfugmannlegui', og hallaði
sér upp við slaghörpuna.
Wolgang litli leit fyrst fljót-
lega í kringum sig, yfir alla
þessa dýrð, eins og hann væri
að átta sig á því hvort hann
væri nú raunverulega valcandi.
Síðan beindi hann athyglinni að
drottningunni og virti liana
lengi fyrir sér með lotningu og
bamslegum innileik. Við hlið
hennar sat Maiúa Antoinetta,
dóttir hennar og hallaði hár-
prúðum kollinum upp að hrjósti
móður sinnar, og horfði for-
vitnis-augum á drenginn.
Þannig liðu nokkurar minút-
ur. En þá gekk keisarinn til
Wolfgangs og leiddi liann til
drottningarinnar, en hún heils-
aði honum blíðlega. „
Hún var þá kona hálffimmtug
að aldri, en mjög fögur sýnum,
og ástúðlegl og ljúfmannlegt
viðmót hennar hafði þegar mik-
il áhrif á unga listamanninn.
Hann fann það ósjálfrátt, að
henni gat hann treyst.
„Er það nú víst, að þú sért sá
dæmalausi snillingui', sem búið
er að telja okkur trú um?“
spurði hún í góðlátlegu gamni.
„Það vona eg,-------yðar há-
tign!“ Það var nú svo sem búið
að kenna honum einhver undir-
stöðuatriði í hirðsiðum, en það
lá við, að sú kunnátta færi út um
þúfur sti-ax. Honum fannst svo
vandalaust að tala við þessa
konu. „Eg er nú bara litill dreng-
ur,“ hélt hann áfram, — „en
mig langar ákaflega mikið til
að sýna yður, livað eg get.“
Hirðfólkið stóð alveg á önd-
inni drengsins vegna. Það var
óvant því að di’ottningin væri
ávörpuð svona hispurslaust. En
sjálf tók bún vel hinu barnslega
svari og frjálsmannlegri og
glaðlegri framkomu drengsins.
„Jæja drengur minn,“ rnælti
liún góðlállega. „Þú virðist vera
nokkuð viss í þinni sök. En nú
verður að segja þér eins og er,
að hér hjá okkur er maigt fólk,
sem vel hefir vit á tónlisl og nú
verða sannarlega hafðar gætur
á litlu fingrunum þínum.“
„Er það þelta fólk?“ spurði
Wolfgang og snéri sér um leið
við, til þess að virða hið tigna
liirðfólk fyrir sér. Eftir stund-
arkoi’n vék hann sér aftur að
drottningunni, hristi höfuðið og
sagði: „Þér verðið að fyrirgefa,
------yðar hátign, en eg kem
ekki auga á nokkura mann-
eskju, sem eg gæti hugsað mér
að væri tónlistarmaður.“
„Og því ekki það?“ spurði
drottningin og gat varla varizt
brosi.
„Lítið þér aðeins sjálfar á
fólkið. Það er allt of drembilegt'
til þess,“ svaraði Wolfgang hik-
laust.
Drottningin lét það eftir sér
að skellihlæja að þessu látlausa
og einarðlega svari, en hirð-
fólkið tók að ókyrrast. Drottn-
ingin hélt áfram að hlæja — og
hirðfólkið að taka undir hlátur-
inn, en hlátur þess var siður en
svo hjartanlegur. Voru margir
móðgaðir af þessum dómi
drenghnokkans.
„Þú ert spaugilegur náungi!“"
varð drottningu loks að orðí,
þegar hún gat talað fyrir hlátr-
inum, og klappaði á kollinn á
Wolfgang. „Eg gæti trúað, að
hann væri undrabarn í fleiri
greinum en tónlistinni einng“‘
hélt hún áfram og beindi því
tali til keisarans. „Hann ætti að
verða stjórnmálamaður, svo
glöggur sem hann virðist vera
á svipbrigði fólks.“
„Ekki vantar hann einurð-
ina,“ svaraði keisarinn hlæj-
andi.
„Æ, má hann ekki vera hér
kyrr hjá okkur?“ sagði María
Antoinetta keisaradóttir, um
leið og liún reis upp í sæti sinu
og leit til Wolfgangs stórum,
blíðlegum augum, „hann er svo
fallegur og skemmtilegur.“
„Það gæti eflaust verið gam-
an að þvi fyrir okkur öll, að fá
að hafa liann liér hjá okkur,“
svaraði drottningin. „Og vafa-
laust gæti liann kennt ykkur á
píanó.“
„Nú eigum við eftir að lieyra,
livort liann er svo mikill snill-
ingur sem af er látið,“ varð
Maríu Anloinettu að orði. „Mig
langar svo ákaflega mikið til að
lieyra lil hans.“
Þarna var nú farið að víkja að
erindinu, og Wolfgang litli
komst allur á loft. Og eftir það,
sem nú var á undan gengið,
mun lionum vissulega hafa
þótt nokkurs um það vert, áð
standa sig nú sem allra bezt í
áheyrn þessa fólks, og ekki sízt
keisaradótturinnar. Gekk hann
nú keikur að hljóðfærinu og
ællaði að setjast við það. En
keisarinn gekk í veg fyrir liann
og mælti: „Það mátti skilja það
af því, sem þú sagðir áðan, að
þér litist ekki svo á, sem neitt
af þessu fólki, sem hér er við-
statt, myndi geta dæmt um
kunnáttu þína. Hver á þá að
vera dómari þinn?“
„Er Wagemeil staddur hér?
Mér liefir verið sagt, að hann
hafi verið söngkennari drottn-
ingarinnar, og hann er^sannur
tónlistarmaður. Hans dómur
er meira virði en þessa fólks,
sem eg sé hér.“ Wolfgang sagði
þetta svo viðstöðulaust, að þess
er getið til, að faðir lians hafi
verið búinn að undirbúa liann,
«f atvikunum skyldi liaga þanri-
ig, sem nú varð raunin á.
„Eg skal láta sækja hann,“
sagði keisarinn og skipaði fyrir
um að svo yrði gert. En Wege-
meil þessi var mikils virt tón-
skáld og píanósnilhngur.
En á meðan beðið var eftir
honum gekk Wolfgang til syst-
ur sinnar, tók hana við hönd
sér og leiddi fyrir drottning-
una.“
„Sjáið þér, -----yðar hátign,
]jetta er hún systir mín, hún
Nannerl. Og hún leikur alveg
eins vel á píanó og eg.“
Drottning hafði gaman af
þessu uppátæki drengsins, heils-
aði Nannerl alúðlega og mælti
einhver hlýleg orð við hana.
Síðan benli hún Mózart að koma
nær og ræddi við liann stundar-
korn urii börnin. En á meðan
töluðu þau systkinin, Wolfgang
og Nannerl, við keisarasynina,
og hrósaði Wolfgang svo mjög
hæfileikum systur sinnar, að
drottningin leit snögglega við
og greip fram í fyrir honum:
„Heyrðu, Wolfgang minn,“
sagði liún, „þykir þér nú í raun
og veru svona ákaflega vænt um
hana systir þína, eins og náða
má af tali þínu?“
,Já, drotlning, — það veit
heilög hamingjan,“ svaraði
Wolfgang litli með miklum
ákafa. Og nú fóru allir „hirðsið-
ir“ út í veður og vind, þvi að
Wolfgang gleymdi sér alveg, og
þreif hönd drottningar. „Mér
þykir ákaflega vænt um liana.
Og mér þykir líka ákaflega
vænt um yður, af því að þér haf-
ið verið svo góðar við mig.“
„Þetta er gaman að lieyra —
og þelta er. mikið liól í minn
garð,“ svaraði drottningin og
brosti við. „En hvernig færir
þú nú að sanna það, að þér sé
þetta fullkomin alvara?“
„Með því að kvssa yður,“
svaraði Wolfgang liispurslaust.
Og áður en nokkurn varði hljóp
hann upp i kjöltu drottningar,
vafði handleggjunum um liáls-
inn á lienni og rak að henni
rembings koss. Drottningunni
kom ekki til liugar, að misvirða
þetla tillæki drengsins, lieldur
hló hún hjarlanlega. Keisarinn
og keisarabörnin hlóu líka svo
dátt, að þeim vöknaði um augu.
Og hirðfólkið varð líka að
híæja, eða gera sér upp hlátur,
þó að sumum hinna dramblátu
karla og kvenna lægi fremur við
yfirliði, af þvi að vera sjónar-
vottar að þessum aðförum hins
djarfa alþýðudrengs. Slíkan
sjónleik sem þann, er nú hafði
leikinn verið, höfðu menn ekki
séð eða heyrt í manna minnum
við keisarahirðina.
En nú kom Wagemeil og þeg-
ar keisarinn var búinn að kynna
drenginn fyrir honum, bað liann
Wolfgang að setjast við hljóð-
færið og láta nú heyra til sín.
Það stóð ekki á lionum. En
fyrst kyssli hann báðar hendur
drottningarinnar, og flýtti sér
siðan að hljóðfærinu og settisl
fyrir framan það.
„Mér þykir ákaflega vænt
um, að þér voruð svo vænn að
koma hingað,“ sagði Wolfgang
við Wagemeil. „Og eg ætla að
byrja á þvi, að leika lag eftir
yður sjálfan, og þér gerið svo
vel að snúa við blaðinu fyrir
mig.“
Wagemeil færði sig nær
hljóðfærinu brosandi. Wolf-
gang lék fyrst stutt forspil, —
og svo hófst lagið.
Ilvílík tindur! Wolfgang gerði
miklu meira en að fullnægja