Vísir Sunnudagsblað - 01.03.1942, Blaðsíða 3

VISIR SUNNUDAGSBLAÐ
9
þeim hugmynduní sem menn
höfðu gert sér um hann. Það
varð dauða-þögn í salnum. Hann
lék með slikum eldmóði og á-
kafa, festu og frábærri leikni,
að áheyrendur féllu í stafi af
undrun og aðdáun. Og sannar-
lega voru „liafðar gætur á litlu
fingrunum“. Fólkið hafði ekki
augun af þeim. Og þó voru eng-
ir athugulli en keisara-fjöl-
skyldan. En sjálfur virtist
Wolfgang nú ekkert vita af
fólkinu sem umhverfis hann
var. Lagið var á enda. Síðustu
hliómarnir voru að deyja út, og
fólkið hélt, að Wolfgang mundi
nú láta þar staðar numið. En
hann var ekki á því. Hann byrj-
aði á öðru lagi og lélc enn góða
stund. Svo fullkomið vald hafði
hann á hljóðfærinu, að það virt-
ist vera honum leilcur einn að
lýsa hverskonar skapbrigðum,
og leiknin var svo fáguð, skýr
og töfrandi að hið tilbreytinga-
auðga tónamagn virtist sfreyma
undan höndum hans eins og
silfurtær lækur úr berglind.
Hann „lauk máli sínu“ með
föeru og flúruðu eftirspili,
stökk síðan ofan af stóInUm og
leit brosandi til áheyrendanna.
En þeir voru sem dáleiddir, og
voru dálitla stund að jafna sig,
Það var drottningin sem fyrst
rauf þögnina og lét i ljós einlæga
og ótvíræða aðdánn sína og
fögnuð yfir því, að hafa átt kost
á að njóta þessarar ánægju-
stundar. Tóku siðan aðrir und-
ir og kepptist hver við annan að
láta aðdáun sína i Ijós. Og jafn-
vel Wagemeil, sem þótti hálf-
gerður þumbari, og var yfirleitt
seinn til að hæla tónlistarmönn-
um, tók fyllilega undir hrósið,
sem Wolfgang var horið. En
Wolfgang tólc þessu öllu með
mestu hógværð. Honum þótti
sýnilega vænt um lofsyrði
Wagemeils, en þegar til kom,
mun honum þó hafa þótt mestu
máli skipta, hvað drottningin
sagði um frammistöðu lians.
Og liún hélt lika ofurlitla ræðu
yfir honum:
„Eg dáist mikið að þvi, hvað
þú ert þegar orðinn mikill
snillingur, svo korn-ungur
drengur. Og vér vonlim öll og
óskum þess af heilum hug, að
þér megi auðnast að halda
áfram að dafna og þroskast i
list þinni, svo að þú náir að
lokum sannri fulIkomnun.“
„Með guðs hjálp vona eg, að
það verði,“ svaraði Wolfgang
með alvörusvip. „Eg ætla að
vera iðinn og mig langar til að
gera það sem eg get, til þess að
þessar góðu óskir yðar rætist.“
Nannerl varð nú lika að leika
á hljóðfærið. Hún var að vísu
ekki jafnoki hróður sins, en
miki^ þótti þó til snilli hennar
koma, og var henni ldappað ó-
spart lof i lófa.
„Eg óska yður lijartanlega til
hamingju með börnin yðar,“
mælti drottningin við Mozart
að Ioknum hljómleikunum.
„Slíkir dýrgripir eru sjaldgæfir.
Og yðar vandi er mikill, að ala
jiessi börn ve! upp, lilúa að og
þjálfa frábærar gáfur þeirra,
svo að þær fái að njóta sin.“
Þegar Mózart var að leitast
við að fullvissa drottninguna
um, að hann myndi einskis láta
ófreistað til þess að reyna að
láta börnunum liða vel og afla
þeim svo góðrar menntunar,
sem föng væri á, gall við skelli-
hlátur rétt hjá þeim. Drottning-
in snéri sér við með þykkjusvip,
en keisarinn kom þá til hennar
og mælti:
„Hann er alveg dæmalaus,
þessi drengur! Þegar eg spurði
hann, hver væri mesti tónsnill-
ingur fornaldarinnar, svaraði
hann: „Lúðurþeytarinn, sem
blés niður borgarmúra Jerikó-
borgar!“
Drottningin brosti nú lika að
þessu svari, en keisarinn hélt
áfram:
„En honum skal ekki verða
lcápan úr því klæðinu. Við verð-
um að reyna að kveða hann i
kútinn. Heyrðu nú, Wolfgang
litli. Við viðurkennum öll, að
þú leikur ágætlega á pianó. En
þú notar þó alla tiu fingurna,
og það er þá í raun og veru ekki
meiri vandi en það, að þetta geta
inargir. En sýndu okkur nú,
hvað þú getur með einUm fingri,
— eða, og það er þó ef til vill
erfiðara, þú skalt leika á ldjóð-
færið blindandi, þannig, að
breidd sé yfir ])að ábreiða.“
Þetta voru að visu hálfgerð
skrípalæti, en Wolfgang var
slrax til í að reyna þetta, til þess
að þóknast „hans hátign“.
Hann lék á hljóðfærið með
einum fingri, svo að vel líkaði,
og síðan var breidd áhreiða yfir
það, og hanri lék á það blindandi
ýms smálög. Þetta þótti prýði-
leg skemmtun. og ekki sizt
vegna þess, hve hiklaust Wolf-
gang gekk að þessu og án þess
að láta sér fipast.
„Hann er göldróttur," sagði
keisarinn hlæjandi. „Þetta er
erki-galdrakarl, sem menn
verða að vara sig á og bera virð-
ingu fyrir.“
Nú var þessi áheyrnarstund á
enda og keisarafjölslcyldan
kvaddi Mozart og hans fólk
með mikilli blíðu. Gaf drottning
þeim Wolfgang og Nannerl sinn
demantshringinn hvoru að
skilnaði.
„Börnin yðar hafa veitt mér
ógleymanlega ánægjustund,"
sagði hún við Mózart, að skiln-
aði, „og eg vona, að eg fái að
sjá ykkur aftur innan skamms."
Mozart var mjög glaður og
ánægður yfir þvi, hve giftusam-
lega hafði tekizt þessi heimsókn.
Má nú samt nærri geta, að ekki
liefir honum liðið vel stundum,
á meðan á heimsókninni stóð.
Það var aldrei á það að ætla
hverju Wolfgang litli gat fund-
ið upp á. Og framkoma lceisara-
fjölskyldunnar, og þá einlcum
drottningarinnar, var svo alúð-
leg, að Wolfgang gleymdi þvi
alveg hvar hann var, gleymdi
öllum „hirðsiðum“, sem búið
var að lcenna honum, eða svo
til, og var þess vegna „alveg eins
og heima hjá sér“. Og ef til vill
var það einmitt þessi eðlilega
og frjálslega framkoma hans,
sem mestu réði um það, hve
hugþekkUr hann varð þessu
tigna fólki, að ógleymdum hin-
um frábærlegu tónlistarafrek-
um. Og þetta fór allt vel. Og
þetta var mikill sigur, því að
keisarah jónin voru bæði einlæg-
ir unnendur góðrar tónlistar, og
vel að sér i þeim efnum.
Fyrir nokkuru birti Vísir mynd af þessum stærsta flugháti i hejmi, sem smíðaður var í Bandarikjunum. Þessi mynd
var lekin, þegar nýbúið var að renna honum á flot, en mikið var um dýrðir í sambandi við þá athöfn. Báturinn —
stærðin réttlætir eiginlega, að hann sé íjefndur „skip“ — hlaut nafnið Marz. Hann kostaði 16—17 milljónir króna
og getur flogið viðkomulaust frá New York tij Englands og heim aftur.