Vísir Sunnudagsblað - 26.04.1942, Blaðsíða 4

4
VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
meira að segja láta ritsafn
Shakespeares góðfúslega í lcaup-
bæti, ef tíu þúsund dollarar
væru í boði, ekki hvað sízt á
tímum sem þessum.
— Nei, nei, svarar herra
Þriðjudagur. — Það myndi
aldrei takast að komast að nein-
um slíkum samningum við ung-
frú Amalíu Bodkin. Sjáið þér
bara til. Við ungfrú Bodkin liöf-
um verið mjög góðir vinir alls
um fimmtíu ára skeið. Já, við
erum meira að segja beztu vinir
ennþá. Hún liefir ekki minnstu
hugmynd um, að eg sé í þann
veginn að rjúfa þessa vináttu.
Ef eg geri nú tilraun til þess að
kaupa hréfin af henni, myndi
það skiljanlega vekja grun
hennar. Málið er með öðrum
orðum þannig vaxið, að eg verð
fyrst að komast höndum yfir
bréfin áður en eg skýri henni
frá því, að vináttu okkar sé lok-
ið og ný viðhorf komin til sögu.
Jæja, eg leita svo spænska
Jón og Isedore litla uppi þenn-
an sama dag. Þar sem um bréf
er að ræða, tel eg ekki illa til
fallið að æskja eftir þátttöku
Eðvarðs Iærða. Vel getur þann-
ig atvikazt, að nauðsyn heri til
þess, að bréfin séu lesin. Nú eru
þeir spænski Jón og Isedorþ
litli alls ekki læsir og eg er eirí-
vörðungu læs á prentað mál.
Við fáum bréfið að láni hjá
einum vina minna og náum til
Tarrytown fyrir myrkur. Við
ökum eftir þjóðveginum gegn-
um bæinn samkvæmt/ leiðsögu
herra Þriðjudags. Að lokum
komum við á staðinn, sem um
ræðir, er reynist vera lítið, hvit-
litt sumarhús í brekku við ána
skammt frá aðalveginum. Lág-
ur steinmúr umlykur garðinn
með akdyrum að veginum. Þeg-
ar eg verð akdyra þessara var,
tek eg krappa beygju, og hvað
haldið þér þá að fyrir komi?
Eg ek bifreiðinni beint á eina
steinsúluna við akdyrnar, og
bifreiðin leggst saman eins og
dragspil. Annars höfðum við
hugsað okkur að Ijúka starfinu
án tafar með hjálp marghleypna
okkar, en þá verður steinsúlan
einmitt i veginum.
Þegar eg opna aftur augun,
ligg eg í ókunnu rúmi' í fram-
andi berbergi. Slíkt svefnher-
bergi hafði eg aldrei augum lit-
ið fyrr. Allt er fingert og fagurt.
Hið eina, sem hvimleitt getur
talizt og í ósamræmi við um-
hverfið, er spænski Jón, er situr
við rekkju mina.
Spænski Jón skýrir mér frá
þvi, að þegar eg hafi legið á ak-
veginum með blæðandi sár á
hvirflinum, hafi borið þar að
kvenbrúðu í fylgd með öldungi,
er hafi virzt vera þjónn eða eitt-
hvað slíkt. Kvenbrúðan hafði
þegar skipað svo fyrir, að eg
yrði borinn inn i húsið og búið
um mig í herbergi þessu.
Þegar eg ligg þarna og ihuga,
hvað til bragðs skuli taka, kem-
ur alt í einu inn kvenbrúða, sem
leit helzt út fyrir að vera nær
fertug að aldri. Hún er snotur
ásýndum og brosir vingjarn-
lega við mér. í fylgd með lienni
er náungi, sem eg gat ætlað vera
hrakspámann einkum sökum
þess, að hann hafði hökutopp
og bar litla, svarta tösku í
hendi.
— O, segir hún. — Það gleð-
ur mig, að þér eruð á lifi. Hér
er nú Diffingwell læknir kom-
inn, til þess að lita á sár yðar.
Nafn mitt er ungfrú Amalía
Bodkin, og þetta er hús mitt og
einkasvefnherbergi. Mér þykir
mjög mikið fyrir því, að þér
skylduð verða fyrir þessu slysi.
— Þér hafið særzt mjög illa,
segir hrakspámaðurinn. — Eg
sauma nú sárið saman, og svo
verðið þér að njóta livíldar og
næðis í nokkura daga, annars
gæti illt af hlotizt. — Það er
bezt að flytja yður þegar í
sjúkrahús.
alíu Bodkin ekki að. Hún segir,
að eg verði þar, sem eg sé kom-
inn, og hún kveðst ætla sér að
hjúkra mér, þar sem eg hafi
slasazt á landareign hennar, i
akdyrum hennar. Eg er í fyrstu
undrandi yfir þvi, hvað valdi
þessari afstöðu hennar. En brátt
kemst eg að raun um, að orsök-
in er einstæðingsskapur liennar
og þörf fyrir að veita einhverj-
um aðhlynningu.
Auðvitað mæli eg ekki ung-
frúnni í móti, því að eg lít þann-
ig á, að mér verði auðveldara
að koma þessu i kring með bréf-
in og silfurmunina, ef eg verði
hér kyrr. Eg læzt þvi vera mun
veikari en raunin er, enda þótt
sérhver, sem þekkir mig frá
því, er eg gekk með átta byssu-
kúlur í likamanum frá horni
Broadways og Fimmlugasta
strætis allt yfir að Brooklyn,
myndi telja það broslega skritlu,
að smáskráma á hvirflinuin
legði mig i rúmið.
Þegar lokið hefir verið við
að sauma sár mitt saman, segi
eg spænska Jóni, að bezt muni
að þeir þremenningarnir liverfi
aftur til New York en liafi þó
samband við mig símleiðis, svo
að eg geti sagt þeim, hvenær
þeir skuli koma aftur. Síðan
leggst eg til svefns, þvi að eg
er óvenjulega þreyttur. Þegar
eg vakna svo um nóttina, vill
svo undarlega til, að eg liefi
hitasótt og er hara dálítið veik-
ur. Ungfrú Amalía Bodkin sit-
ur við rúmið hjá mér og held-
ur köldu klæði við hvirfilinn,
sem er næsta þægilegt.
Mér líður strax betur morg-
uninn eftir og hefi lyst á morg-
unverði, sem hún færir mér á
bakka. Mér finnst, að það sé
nú ekki svo bölvað að vera
sjúklingur, einkum þó þegar
kvenbrúða situr við sjúkrabeð-
inn og spyr um liðanina í hvert
sinn, sem maður opnar augun.
Fyrst er eg hefi lokið snæð-
ingi, get eg talið ungfrú Amaliu
Bodkin á að leggja sig fyrir og
í þvi skvni hverfur hún á brott.
Meðan hún sefur, silur gamli
karlinn, sem virðist gegna
þjónsstörfum á heimilinu, inn
öðru hvoru til þess að sjá hvern-
ig líði.
Hann er skrafhreyfur karl,
og brátt hefir hann lýst fyrir
mér öllum högum ungí'rú Am-
alíu Bodkins. Hann tjáir mér,
að hún sé heitbundin manni i
New York, er sé mikill atvinnu-
frömuður og stórauðugur. —
Auðvitað dylst mér ekki, að hér
er átt við herra Jabez Þriðju-
dag, enda þótt karlinn láti aldrei
nafns hans getið.
— Þau liafa þekkzt árum
saman, segir hann. — Hann var
mjög fátækur, þegar fyrst tók-
ust með þeim kynni, en hún var
i efnum og styrkti hann. Hún
hefir stjórnað honum og at-
vinnurekstrinum svo vel, að nú
er þetta orðið stórfyrirtæki.
Mér er mætavel um þetta kunn-
ugt, þvi að eg hefi verið í þjón-
ustu þeirra næstum því frá önd-
verðu. Hún er mjög glögg á
fjármál og viðskipti, auk þess
sem hún er góðlynd og geðþekk.
Aldrei hefi eg getað skilið
það, Irvers vegna þau hafa ekki
gifzt, heldur gamli karlinn á-
frám máli sínu — því að um
það verður ekki efazt, að þau
unnast hugástum. En einhverju
sinni trúði ungfrú Amalia Bod-
kin mér fyrír því, að sú værí
ástæðan, að þau hefðu verið of
fátæk til að byrja með og um
of í önnum síðar til þess að
hugsa um hjónaband. Svo sat
allt við hið sama, unz hann
gerðist skyndilega auðugur.
Síðan hefir inér virzl hann fjar-
lægjast hana, en hún gefur þvi
engar gætur. Eg er hinsvegar
sannfærður um það i hvaða
skyni hann hefir talið hana á
að draga sig í hlé úr starfinu og
flytja hingað. Nú eru liðin
noklcnr ár siðan það slceði.
En þessari tillögu gezt Am-
Ameríska beitiskipið Omaha tólc í haust þýzkl skip á At-
lantshafi. Skipverjar á því reyndu að sökkva þvi, en amerisku
sjóliðarnir gátu hindrað þá i því, Hér sjást s.jóliðarnir vera að
fara um borð.