Vísir Sunnudagsblað - 26.04.1942, Blaðsíða 5

VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
5
Fyrst í stað kom hann hingað
oft, en smám saman tók að líða
lengra á milli heimsókna hans,
og nú orðið má hann teljast
sjaldséður gestur. — Já, þannig
er lífsins gangur. En ungfrú
Bodkin heldur ávallt að hann
elski sig og starfsönnum einum
sé um það að kenna, hve sj'ald-
an hann heimsækir hana.
Um kvöldið har svo við, að
eg lá og lézt sofa, en ungfrú
Amalía Bodkin var inni hjá
mér. M verð eg þess skyndilega
var, að hún lýkur upp einni
dragkistuskúffunni og tekur
fram tiglaöskjur og setur þær á
borðið hjá lampanum. Hún
opnar öskjurnar og tekur að
lesa nolckur gömul bréf. Meðan
hún situr þarna og les bréfin,
virði eg hana fyrir mér, svo að
lítið her á. Hún brosir öðru
hverju, en við og við streyma
þó tár niður vanga hennar.
Skyndilega verður henni litið
á mig og sér, að eg er glaðvak-
andi. Hún roðnar við, en lilær
síðan.
— Gömul ástabréf, segir hún
og strýkur öskjurnar. — Þau
eru frá gömlum unnusta mín-
um. Eg les nokkur þeirra á
hverju kvöldi. Finnst yður það
ekki heimskulegt og teprulegt
af mér?
Eg gef ungfrú Amaliu Bodkin
það í skyn, að reyndar finnist
mér þetta hátterni hennar bera
vitni Um nokkurn tepruskap.
Hins læt eg ekki getið, hversu
heimskulegt það sé af henni að
láta mig sjá, hvar hún feli bréf-
in, þvi að raunverulega er eg
hinn ánægðasli yfir því að vita
af samastað þeirra. Eg trúi ung-
frú Amalíu fyrir því, að sjálfur
skrifa eg aldrei ástabréf og hafi
ekki einu sinni séð, livernig
ástabréf líti út, sem satt var.
Þá ldær ungfrú Amalía við og
segir:
— Þér virðist vera mjög ó-
venjulegur maður. En nú skal
eg lesa yður nokkur hinna dá-
samlegustu ástabréfa, sem í
letur hafa verið færð. Það getur
ekkert komið að sök, því að
þér þekkið ekki sendandann, og
nú megið þér ekki ætla, að eg
liafi um þessar mundir verið
gömul og ljót, eins og eg er nú,
heldur ung og dálítið álitleg.
Hún opnar eittJjréfið og les
það hátt. Rödd hennar er lág
og mild, en hún litur vart á
bréfið, svo að eg sannfærist um
að hún kann það næstum þvi
utanað. Mér er það einnig ljóst,
að liún álílur bréf þetla hið
mesta meistaraverk, enda þótt
eg telji það hið mesta þvaður.
— Elskan mín, stóð í bréfmu.
— Eg hugsn um þig án afláts
eins og þú Ieizt út, er þú stóðst
utan við húsið í gær með sól-
skinið á svartjörpu hárinu, svo
að það glóði eins og brons. Ó,
eg elska háralit þinn. Eg er svo
glaður yfir þvi, að þú ert ekki
Ijóshærð. Eg hata ljóshærðar
stúlkur; þær eru svo vitgrann-
ar, illgjarnar og refjóttar. Svo
eru þær einnig svo skapbráðar.
Eg treysti ekki Ijóshærðri
stúlku stundinni lengur. Auk
þess lita þær flestar liárið. —
Fyrirtækið gengur ágætlega.
Pylsurnar hækka í verði. —
Eg elska þig, nú og ávallt, dísin
mín.
Sum önnur hréfin voru þó
mun lieimskulegri. Hann nefndi
hana heitmey sína, djásnið sitt,
ástmey sína, gullið silt, engil-
inn sinn og öðrum slíkum nöfn-
um. í nokkurum bréfanna var
um það rætt, hvernig þau skyldu
búa um sig, er þau væru gift.
Það varð ekki um það efast, að
þetta voru bréf herra Jabez
Þriðjudags. — Mig undraði
ekki, þótt hann vildi gjarna
komast höndum yfir bréf þessi,
þar sem hann var á hnotskóg
eftir ástum annarrar konu.
Jæja ,næsti dagur er laugar-
dagur og þá hlaut hinn dagur-
inn óhjákvæmilega að vera
sunnudagur. Eg hafði sent fé-
lögunum boð um það símleiðis,
að koma og sækja mig, því að
eg var tekinn að þreytast á
sjúkralegunni. Þeir konni í
heimsókn á laugardaginn og
hétu að koma aftur á sunnu-
daginn að sækja mig. En áður
en þeir komu á sunnudagsmorg-
uninn, bar lierra Jabez Þriðju-
dag að garði i stóru bifreiðinni
sinni, og var hann mjög árla á
ferð.
Þegar hann gekk inn í húsið
klæddur síðjakka með liatt á
höfði, tók hann ungfrú Amalíu
Bodkin í faðm sér og kyssti
hana — samkvæmt upplýsing-
um þeim, sem gamli karlinn,
er eg áleit vera þjón, sagði mér.
Eg heyrði ungfrú Amalíu Bod-
kin gráta af móði uppi á loft-
inu. Síðan kvað hin hvella og
alúðlega rödd herra Jabez
Þriðjudags við.
— Svona, svona, gæzkan,
segir hann. —■ Gráttu ekki á
nýja vestið mitt, dúfan. Reyndu
nú að vera glöð og kát. Hluslaðu
á, hvaða ráðstafanir eg hefi
gert varðandi undirbúning
brúðkaups okkar á morgun og
brúðkaupsferðar oldkar lil Kan-
ada. Gefðu mér einn koss enn,
elskan, og svo skulum við setj-
ast niður og ræða málin.
Það virðist allt benda til þess,
að hann fái kossinn. Eg heyri
þau rpnða saman um alla héima
og geima óratíma i dagstofunni.
Þar kemur að lokum, að eg
heyri herra Jabez laka þannig
til orða:
— Yið tvö eigum saman, þvi
að við erum sömu stéttar. Eg
er dauðþreyttur á fólki, sem
læzt vera tigið en er þó blásnautt
eins og kirkjumýs. Það kann
ekki einu sinni algengustu
mannasiði. í gærkvöldi til dæm-
is heimsótti eg tigna fjölskyldu
í New York, Scarwater að nafni.
Þar var mér sýnd hin frekasta
móðgnn, án minnsta tilefnis, af
einni dótturinni og hlátt áfram
rekinn á dyr. Slíka meðferð hefi
eg aldrei lilolið á ævi minni. —
Elsku Anralía mín, gefðu mér
einn koss ennþá og reyndu að
finna kúluna á liöfðinu á mér.
Herra Jabez Þriðjudagur var,
sem gefur að skilja, undrandi
vfir því að hitta mig hér fyrir.
Þós lézt hann engin kennsl á
mig bera. Brátt koma félagarn-
ir í bifreið að sækja mig. Eg
þakka ungfrú Amalíu Bodkin
velgerning hennar og vinsemd
mér til handa. Hún og herra
Jabez Þriðjudagur standa úti á
grasvellinum, þegar við höldum
brott, og veifa til okkar í
kveðjuskyni. Ungfrú Amalía
Bodkin virðist vera frámunan-
Iega hamingjusöm, þar sem hún
hjúfrar sig að herra Jabez
Þriðjudegi. — Eg er alls hugar
glaður yfir þvi ,að eg skyldi
tefla þeim djarfa leik, að ganga
að því sem vísu, að ungfrú Va-
lerie Scarwater væri Ijóshæi'ð,
þegar eg sendi Eðvarð lærða á
fund hennar, til þess að lesa
lienni hréfið, þar sem herra
Þriðjudagur gerir ljóshærðu
stúlkurnar að umtalsefni, En
auðvitað tekur mig j)að sárt,
að þetta bréf og önnur, sem eg
fól Eðvarði að lesa henni, skyldí
gera hana svo reiða, að hún
kastaði duftbauknum sínum í
höfuð honum jafnframt því,
sem hún vísaði honum á dyr.
Þá má heita, að sögunni sé
lokið, segir Harry Hestur. —
Nú erum við í leit að Goldfobb-
er dómara, til þess að fela hon-
um að höfða mál gegn Jabez
Þriðjudegi. Raunar greiddi
herra Þriðjudagur tíu þúsund
dollarana með skilum. En hann
kom í veg fyrir það, að við
hefðum á burt með okkur silf-
urmunina, sem um var rætt.
Við komumst ekki einu sinni
höndum yfir PauÞRevere te-
könnuna, sem hann kvað svo
verðmæta. Þegar við liérna um
kvöldið komum á heimili ung-
frú Amalíu Bodkins í því skyni
að safna þessum munum sam-
an, miðar gamli karlinn, þjónn-
inn sem virtist vera, að okkur
skotvopni og hagar sér í hví-
vetna eins og óður maður.
Nú hyggjumst við, lýkur
Harry Hestur máli sínu — að
lcynna okkur, hvort þess sé ekki
kostur að fá Goldfobber dóm-
ara til þess að höfða mál gegn
lierra Jabez Þriðjudegi fyrir
samningsrof.
H. S. þýddi.
Bandaríkin hafa nú nákvæmt eftirlit með eyjunni Martin-
ique i Yestur-Indíum, sem er frönsk nýlenda. Efst t. v. er greini-
legt kort af eýnni, en t. h. sýnir afstöðu hennar til næstu c.yja
og neðst afstöðuna til helzlu staða i Vesturheimi, Afríku og
Gibraltar,