Vísir Sunnudagsblað - 10.05.1942, Síða 7

VÍSIR sunnudagsblað

IContrakt-Bridge
Eftir Kristínu Norömann
Uað er ákaflega sjaldgæft, a'ð
spil gefist þannig, að einn spilari
fái 13 spil í sama lit á hendi. Þó
kemur þetta einstöku sinnum
fyrir, en þótt undarlegt megi
virðast, er víst jafn fágætt, að
sá, sem liefir þessi einstöku spil,
komist i rétta sögn, eða fái að
spila sjö í lit.
Fyrir nokkrum árum héyrði
eg, að spilari einn hér í bæ liefði
fengið þrettán spaða á hendina
og byrjað sögn á sjö spöðum.
Meðspilarinn gerði sér hægt um
hönd og sagði sjö grönd, og fór
það spil vist alveg hörmulega.
En það er víðar, en hér hjá
okkur, að spilin snúast í hönd-
um manna og verður nú birt
hér alveg einstakt spil, er kom
fyrir i einni fyrstu Bridgekeppn-
inni, er háð var í Ameríku.
Eftirá var mikið um það deilt,
hvernig segja skyldi á slík spil.
Ely Culbertsen heldur því
fram, að bezt sé að segja pass í
forhönd með 13 spil í sama lit!
Það þætti okkur ærið kindugt.
Færir hann þau rök fyrir
sinu máli, að næsta ótrúlegt sé,
að enginn hinna byrji sögn, jæg-
ar spilin liafi gefist á svona hátt..
Hafi aftur á móti einliver hinna
byrjað sögn, sé um að gera að
þjóta ekki strax upp í sjö i lit,
því þá eigi maður á hættu, að
mótspilarar segi sjö grönd.
Nú skuluð þið sjá Ameríku-
spilið og heyra hvernig sagnirn-
ar gengu við borðin í keppninni.
A Ás-8-4
V
♦ Ás-K-D-G-10-8-2
* D-G-8
¥ Ás-K-D-G-10-9-
8-7-G-5-4-3-2
♦
*
A D-10-9-7-6-3
¥
♦ 4-3
* 10-9-6-4-2
* K-G-5-2
¥
* 9-7-6-f)
* Ás-K-7-5-3
álirifin yrðu. Henni varð litið á
nafnspjald sjúklingsins á rúm-
gaflinum. Þar stóð: John Lid-
man. — .Ósjálfrátt greip liana
sú hugsun, að þessi ungi mað-
ur nxyndi vera bróðir liennar.
Hann var nýkominn heirn til
ættlandsins frá Anxeríku, en
hafði veikzt rétt, á leiðarenda og
fengið heiftarlega lungnabólgu,
sein liann virlist ekki ætla að
lifa af.
Sjúklingui'inn þjáðist nxikið.
Hann næstum hvíslaði til hjúkr-
unarkonunnar: „Þegar eg er dá-
inn, ætla eg að biðja yður að sjá
unx að föggur mánar verði send-
ar til Eriku Lidman í Ryanás.
Sömuleiðis bið eg yður að ski’ifa
liemxi fáeinar linur, sem hinztu
kveðju frá mér. Eg ætlaði að
konxa móður nxinni að óvörum
heim, hún liefði þá orðið svo á-
kaflega glöð, en mér lízt ekki á
að nxér ætli að takast að konx-
ast til hennar.“
Hjúkrunai’konan lofaði að
gex-a bón sjúklingsins, hún lagði
liendina á enni hans og tárin
hrundu af hvörmum. hennar
niður á koddaverið. En sjúk-
lingurinn vissi ekki, að þessi
tár áttu sinn mikla leyndardónx
og hann fékk aldrei að vita það.
Hiniininn var dásamlega fagur;
náttúran öll bar vitni unx feg-
urð vorsins. Þetta var á þeim
árstinxa, þegar allt vaknar lil
nýs lífs eftir vetrai'dvalann, á
þeim tíma, þegar bjartar og
dáðríkar framtíðarvonir fá byr
í skaut.
Inni í sjúkraherberginu liafði
dauðinn unnið lokasigurinn í
liinni liörðu sókn. Hapn liafði
slökkt neista lífs og framtíðar-
vona hins unga manns.
Letðinlegar stðkur
um land og þjóð.
Jóni frá Grunnavik líkaði
ekki allskostar nafnið á ættlandi
sínu — þótti það víst lieldur
kuldalegt. Hann fór því að
hugsa um hlýlegra nafn og þótti
ekki illa fallið, að lcalla það
„Gi’ænland hið minna“. En svo
er að sjá, senx liugur hans til
ættjarðarinnar liafi farið nokk-
uð eftir því, hvei’nig á honunx
lá í það og það skiptið. Sanxt
mun lionunx liafa þótt þjóðin
stórum verri en landið. Ein-
hvei’ju sinni kvað hann þessa
stöku og hefir þá eflaíisl verið
í slæmu skapi:
Aldrei verður Island gott
á æfi sinni.
Þar er ólán úti og inni,
ósamþykki og rógurinn stinni.
Öðru sinni stingur hann upp á
því, að Island verði kallað
„Illsku-svika-land“. Er hann'þá
i hinu versta skapi og kveður
svo um þjóðina:
íslands þjóð sunx er ei góð,
af so þurfi að hæla,
veður slóð til vítis óð
vonzkan Satans þræla.
Stundunx er hann þó að liugsa
um að flytjast lieinx til Islands
og setjast þar að. En segir jafn-
framt, að sér rísi lxugur við, að
„fara í bölmóðinu til íslands“,
þó að líðan sin i Kaupmanna-
höfn sé svo bágborin, að naum-
ast megi við una dcgi leiigur.
Suður gaf. Við eitt borðið
sagði Suður pa'Ss, en Vestur
byrjaði sögn á tveinx hjörtum.
Norður og Suður héldu víst báð-
ir, að um „bluffsögn“'væri að
ræða, og lxéldu livor unx sig, að
liinn ætti hjarta, og sagði Suður
sjö grönd. Vestur doblaði, spil-
aði ut hjartatvisti og féklc þrett-
án slagi. »
Það þælli okkur vel af sér
vikið!
Við annað borð spilaði Norður
scx hjörtu dobluð og redobluð.
Það er tekið fram að í’edoblun
Norðurs hafi þýlt S. (). S., en
Suður misskildi algjörlega neyð-
anixerkið og sagði pass.
Ekki tókst þá betur til!
Við þiiðja borð sagði Vestur
sjö Iijörlu, en Auslur sagði sjö
grönd.
Svo fór það!
Við fjói’ða borð sagði Vestur
sjö lijörtu og Norður doblaði.
Austur hugðist að bjarga Vestri
út úr ógöngunum og sagði sjö
spaða.
Það fór víst á annan veg, en
liann bjóst við!
Við fimmta borðið byi-jaði
Suður sögn á einu laufi. Vestur
sagði tvö hjörtu, og sögðu þá
allii’ pass.
Við sjötta boi’ðið sagði Vestur
tvo tígla eftir laufsögn Suðurs
og sögðu þá allir pass. Sú sögn
þótti livað einkennilegusl. —
Norður og Suður fengu þrettán
slagi og ank þess 150 fyrir fimm
háspil!
En við sjöunda borðið byrj-
aði Suður sögn á einu laufi,
Vestur sagði sjö lijörtu, en Norð-
ur sagði sjö grönd.
Dónxnefnd átti að skera úr,
hvað réttast Iiefði verið að segja
á spilin. Var það einróma álit
nefndarinnar, að fráleitasta
sögnin hjá Vestri hefði verið sú,
að segja sti-ax sjö lxjörtu. Allar
aðrar sagnir hefðu verið réttari,
þótt áratxgurinn yrði svo sögu-
legur, sem raun bar vitni.
Stúlkan: — Hleypur þessi
sundbolur ekki?
Rúðarþjónninn: — Áreiðan-
lega ekki, ungfrú. Það er trygg-
ing fyrir, að þessir sundbolir
Iilaupi ekki. Þetta eru þeir
beztu, sem við eigum.
Stúlkan: — Viljið þér þá gera
svo vel og lofa mér að sjá ódýr-
ari sundboli.
Þessi mynd er tekin um borð í kafbát, senx komið hefir upp
á yfirborðið. Þegar vont er veður, vcfður að lxinda varð-
manninn í „brúnni", fastan, því að oft og einatt nær sjórinn
honum upp undir hendur, auk þess sem bylgjurnar ganga
oft og iðulega yfir hann.