Vísir Sunnudagsblað - 31.05.1942, Blaðsíða 7

VlSffi SUNNUDAGSBLAÐ
1
vitanlega var það þess vegna.“
Guglielmo hló. Enginn? Og
hún hafði haft biðla á hverjum
fingri — fleiri ungir menn höfðu
orðið ástfangnir i henni en öll-
um hinum stúlkunum, stall-
systrum hennar.
„Hver taldi þér trú um þetla?“
„Hver — hún mamma.“
„Hún vissi ekkert um þetta,
vesalingur. Jæja, kannske eg
hafi strengt þess lieit, að giftast
ekki ...
Anna liló líka, on hún var
vandræðaleg.
„Strengt þess heit, en j>egar
við vorum börn —“
„Allt breytist — það var á
æskuárunum — áður en dagur
heitstrengingarinnar rann upp“.
„Hvenær var þetta?“
„Eg man það ekki — kannske
fyrir 5—6 árum —“
„Þegar eg kvongaðist, er það
það, sem þú átt við?“
Hún varð enn vandræðalegri
og heit á vörina. Það var
heimskulegt, að hafa látið þetta
uppskátt.
„Já, eg man það,“ sagði Gugl-
ielmo. „Eg man þú varst veik
það ár .... enginn vissi hvað
gekk’ að þér .... eg man ....
eg var i Svisslandi með Irene —
mér var sagt fná því eftir á . . . .
og—“, hann J>æ11i við brosandi,
„— var það þá, sem þú —“
„Vertu sæll, Guglielmo“ sagði
Anna og ypti öxlum. „Nú verð
eg að fara. Eg kem aftur.
Hringdu lil mín og segðu mér
frá öllu, þegar það er um garð
gengið —“
„Já, það gel eg gert. Ætlarðu
ekki að kveðja mig með handa-
bandi?“
„Það slcal eg gera.“
Ilún rétti honum höndina.
Hann tók í hana og þrýsti liana.
en sleppli ekki takinu. Því titr-
aði hönd Önnu? Hann þrýsti
hönd hennar þétlara og það var
eins og allar gæltir Iiugans opn-
uðust skyndilega og sólin skini
inn og lýsti upp hvern krök og
kima. Önnu var mikið niðri
fyrir. Það var sem hún væri
reiðubúin að varpa sér í faðm
lians.....
Hún var farin. Guglielmo stóð
þarna einn, lostinn skelfingu,
yfir því sem hann hafði hugsað
og sagt. Ilonum fannst allt ljóst
nú, það var eins og hrópað væri
í eyru hans:
„Skilurðu ekki?“
Nei, hann hafði ekki skilið
neitt. Ilann hafði látið móður
sína leiða sig. í hlindni hafði
hún leilt hann út á brún, þar
sem var hyldýpi fyrir neðan. Nú
var hann ekki i vafa lengur um
allt, sem gérst liafði. Nú sá hann
allt i sínu rétta Ijósi. Hversu oft
bar það ekki við, er hann gekk á
fund Önnu, að það var sem and-
lit hennar ljómaði, er hún sá, að
það var hanu, sem kominn var.
Þegar heimsóknir lians fóru að
strjálast var liún döpur. Og svo
veiktist hún. Og svo liðu öll j>essi
ár, og hún leitaði ekki hamingju
í faðmi neins annars .... en því
liafði hún aldrei sagt neitt?
Fanst henni, að hún lítillækkaði
sig með þvi? Eða var liún smeyk
um, að hann mundi vísa lienni á
bug? Nei, hún hafði misskilið
hann, eins og hann hafði mis-
skilið hana.
Og uú? Þessi óvænta opin-
berun! Anna hafði skipt litum.
liönd hennar titrað .... Hún
elskaði hann enn. „Nei,“ sagði
liann svo við sjálfan sig, „það
getur ekki verið“. — En hjartað
sló ákaft í brjósti Iians — hún
elskaði hann, hún elskaði hann.
En hann nam skyndilega
slaðar á þessum hugsanaferli
og það var sem sál hans and-
varpaði nistingssáran .... á
þessari stundu var barn að fæð-
ast, i húsi hans, liold af hans
lioldi og bein af lians beinum,
barn hans, og lif þess var fram-
halds lífs hans á jörðunni. En
liann sat þarna og liugsaði um
sína glöluðu gæfu, þegar mikil
hamingja loks barst honuxn —
lionum yrði í dag sonur fæddur.
Og þó gat hann ekki hrundið
frá sér hugsununum um önnu.
Það var allt óljóst, en einhvern
veginn fannst honum, að ham-
ingjan, sem hann hafði farið á
mis við, og hin nýja, mikla ham-
ingja, hlytu að sameinast, og
fullkomnast og upphefja hvor
aðra ....
„Guglielmo!“
Læknirinn stóð fyrir framan
hann lolur og fár.
Guglielmo spratt á fætur og
spurði:
„Hvað er — er nokkuð að?“
„Já,“ sagði læknirinn alvöru-
gefinn. „Hún er í mikilli hættu.
-— Það skeður svo margt óvænt
stundum. Eg liefi enn von — en
eg verð kannske að kveðja til
skurðlækni. Mér fannst réttara
að segja þér frá þvi — “
Guglielmo riðaði. Hann liugs-
aði um þjáningar Irene, hvað
hún yrði að þola ....
„Og eg verð að hera upp
spurningu,“ hélt keknirinn á-
fram. „Rödd samvizku þinnar
mun svara. Ef eg get að eins
hjargað — annað hvort móður
eða barni —“
„Ilvað segirðu ?“ spurði Gugli-
elmo náfölur.
„Við verðum að horfast í
augu við allt, eins og það er.
Læknisþekking mín og reynsla
getur að eins bjargað henni —
eða barninu. Elcki báðum —
um það er engin vissa.........
Hugleiddu svar þitt.“
Það var sem eldingu hefði
loslið niður og Guglielmo sá
framtíðarbraut sina upplýsta
frain undan — framtíðarbraut-
ina, ef liann félli fyrir freisting-
unni, sem forlagadísirnar héldu
fyrir augum hans sem agni.
Sonur yrði honum fæddur. Og
Anna beið hans — og hamingj-
an. Allt mundi breytast. Allt
yrði endurnýjað. Dagarnir yrðu
ekki gráir, litlausir. Nei, það
yrðu sólbjartir, hlýir dagar. Það,
sem liann einu sinni hafði um
dreymt, mundi rætast.......Ef
Irene dæi mundi hann ganga að
eiga Önnu--------og nú þurfti
hann ekki annað en segja tvö
orð — svara spurningunni með
tveimur orðum. Hver mundi
geta ásakað hann?
„Guð minn góður,“ andvarp-
aði hann.
„Þú elskar ekki konuna þína,“
sagði liann við sjálfan sig, „og
þú ætlar þér að vera samvistum
alla ævina með konu, sem þú
elskar ekki, aleinn, sonarlaus,
og allt yrði ömurlegra, þvi að
örlagadisirnar hefðu vegið tví-
vegis í sama knérunn — tvíveg-
is yrðirðu að þola þá raun, að
vera meinað að fá konunnar
sem þú elskar .... allt er þetta
sjálfum þér að kenna .... svar-
aðu — segðu þessi tvö orð —
er það svona erfitt? Svaraðu,
heimskingi, segðu: Bjargaðu
harninu!“
Andartaki síðar rétti hann úr
sér. Fölur sem nár, en teinréttur
stóð hann fvrir framan lækninn,
horfði beint í augu hans og
sagði:
„Bjargaðu móðurinni!“
Dýpsti olíubrunnur, sem olía
fæst úr, er í Kaliforníu. Hann nær
15.004 fet ni'Sur íyrír yfirborb
jarðar eða um 4jA kilómetra.
•
Á árinu 1940 voru 8208 niann-
eskjur í Bandaríkjunum myrtar,
en árið 1934 nam fjöldi slíkra
„fórnardýra" 12055. Ein af hverj-
um 173 manneskjum sem deyja
þar í landi er rayrt. Moröingjarnir
nota nú meira hnífa en áður, skot-
vopn minna.
•
T. Murdock, hershöföingi, sem
er yfirmaöur verkfræöingadeilda
ástralska hersins, finnst hermenn-
irnir njqta alltof mikilla þæginda.
Heldur hann því fram, að það
þurfi að herða hermennina ntiklu
meira en gert er.
•
Borgin Charleston í S.-Carolina,
U.S.A., lét nýlega fara fram rann-
sókn á því, hvar i borginni væri
mest um rottur. Þaö kom úr dúrn-
um, að rottur voru fæstar í hinum'
fátækari hverfum. Þjónustufólk
hinna efnaðri var hirðulausara í
meðferð sorps og matarleifa.
Hér birtist niyndi af einurn þætti úr hörmungum styrjaldarinnar.
Oftar en nokkurn mann grunar kemur það fvrir, að skip eru skot-
in niður. Hér er verið að bjarga nokkrum sjómönnum, er komizt
hafa á kjöl, eftir að skip þeirra hefir verið skotið niður.