Vísir Sunnudagsblað - 31.05.1942, Blaðsíða 8

VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
Sfl>A\
Lítil stúlka hafði orðið fyrir
mjög miklum áhrifum af ræðu
prestsins. Hann hafði sagt að
mennirnir væru sauðir guðs og
jþess háttar.
Að kvöldi þessa sama dags,
þegar litla stúlkan var háttuð
ofan i rúmið sitt, heyrði mamma
hennar að hún há-grét.
„Af hverju græturðu, harnið
mitt?“ spurði móðirin.
„Eg er svo hrædd uin, að eg
sé sauðkind og komist aldrei til
himnaríkis.“
„Elskan mín,“ sagði móðir
hennar, „þú ert bara ungt og
saklaust lamb og guð tekur allt-
af á móti þér.“
Orð móðurinnar höfðu áhrif á
litlu stúlkuna og hún sofnaði.
Næsta kvöld fór litla stúlkan afl-
ur að gráta, þegar hún var kom-
in upp í rúmið sitt. „Af hverju
græturðu nú, barnið mitt?“
spurði hin umhugsunarsama
móðir.
„Það er aftur út af sauðkind-
unum,“ svaraði litla stúlkan. —
„En eg hefi sagt þér, að þú
sért bara ungt og saklaust lamb,
- sem kemst alltaf til himnaríkis. ‘
„Já, mamma — eg veit það, en
eg er svo voðalega lirædd um að
þú sért sauðkind, því þú ert svo
gömul.“
Minni.
Þegar Toscaniiii var forstjóri
La Scala óperunnar, kom ein-
hverju sinni ómenntað tónskáld
með handrit að operu og hað
Toscanini að líta á það og taka
það til meðferðar, ef honum
geðjaðist að þvi. Óperu þessari
var visað frá. Tíu árum seinna
mætlust Töscanini og tónskáld-
ið i New York.
„Jæja, herra minn, mig lang-
ar til þess að segja eitt við yður
út af óperunni minni, sem þér
neituðuð að sýna í La Scala ó-
perunni fyrir 10 árum síðan,“
sagði tónskáldið. „P2g er viss um,
að þér lásuð aldrei handritið og
getið þess vegna ekkert um óp-
eruna sagt.“
„Vitleysa,4' sagði Toscanini,
„eg man vel efth' þessari óperu.“
Þessu næst settist Toscanini að
píanóinu og spilaði mörg lög úr
óperunni, sem hann hafði neitað
að taka fyrir 10 árum.
„Nei, þetta er ekki gott,“ sagði
hann um leið og hann lék, „þessi

Hið fórn--
andi eðli kon-
unnar skapar
fegur'Ö henn-
ar, miklu meir
en andlits-
drættir eða lik-
amsbygging.
Ekkert er til
fegurra en
móðurást eða
fórnarlund
göfugrar konu
— og heldur
ekkert ljótara
en geðvonzka,
sérdrægni og
harðlyndi í
skapgerð kven-
fólks,- Hjúkr-
unarkonan . er
ein af þeim
konum, sem
fórnar sér í
þágu göfugrar
hugsjónar og
göfugrar starf-
semi: Að hjálpa og likna þeim, sem bágt eiga og draga úr kvölum
þeirra, sem líkamlega eru þjáðir. Plérna eru tvær hjúkrunarkonur á
leið til starfa sinna, — starfa, sem eru einhver hin göfugustu og
fegurstu, sem ein manns sál getur innt af hendi. Landspitalinn er
í baksýn.
Fóruandi konur
ópera er fyrir neðan allar hell-
ur.“
Hollendingur sat að snæðingi
i borðsal þýzk.rar járnbrautar-
lestar. Þegar veitingaþjónninn
fór út úr salnum að horðhaldi
loknu, sagði hann „Heil Hitler,“
eins og títt er í Þýzkalandi nú
til dags. Hollendingurinn svar-
aði þessu engu.
„í hvert skipti, sem eg segi
„Heil Hiller“ við þig,“ urgaði í
þjóninum, „átt þú að segja „Heil
Hitler“ við mig.“
„Hitler? Hann hefir ekkerl að
segja í Hoflandi,“ svaraði Hol-
lendingurinn.
„Ef til vill ekki núna,“ sagði
þjónninn, „en þess verður áreið-
anlega ekki langt að bíða, að
okkar foringi verði hjá ykkur
líka.“
„Mjög líklegt," sagði Hollend-
ingurinn hrosandi, „við erum
þegar húnir að fá keisarann
vkkar.“
•
„Hvernig er hjartað?“ sagði
læknirinn við hjúkrunarkon-
una þegar hann kom inn á
sjúkrastofuna til þess að vitja
unx líðan sjúklingsins.
„0, alveg yndislegl, Iæknir,“
svaraði hin hamingjusama
hjúkrunarkona. „Hann bað min
tvisvar i morgun.“
•
„Háttvirti eigandi", skrifaði
þjófur nokkur, sem hafði stolið
bíl frá hr. Jóni Jónssyni, „bíll-
inn yðar er alveg í lagi að öðru
leyti en því, að eg þurfti að láta
herða „bremsurnar“ á minn
kostnað. Eg skila honum næsta
laugardag. Biðir bara rólegur og
verið ekkert kviðafullur."
•
„Get eg lifað góðu og kristi-
legu lífi í New York fyrir aðeins
15 dollara á viku?“ spurði ung-
ur maður Dr. S. Parkes Cod-
man.
„Góði maður, það er allt, sem
þú getur gert“, var svarið.
- •
„Hvar var eg i nótt, Thomp-
son ?
„Eg veit það ekki, lierra, en
bankastjórinn hefir liringt til
að spvrja, hvort það muni óhætt
að greiða ávisun, sem þér liafið
skrifað á flibbann yðar.
•
„Gefðu mér 25 aura fyrir
ka.ffisopa,“ sagði umrenningur
við mann á förnum vegi.
„Vinnur þú aldrei?“ spurði
maðurinn, sem var leynilög-
regluþjónn.
„Við og við.“
„Hvað vinnur þú?“
„Hitt og þetta.“
„Hvar?“
„Hingað og þangað."
Lögreglumaðurinn fór með
umrenninginn á stöðina.
„Hvenær losna eg héðan?“
emjaði hann.
„Fyrr eða síðar.“
•
Mamma: „Hvað hefir komið
fyrir þig, drengur? Hvi er skyrt-
an þín svona götótt?“
Tommi: „Við vorum í búðai'-
Ieik og eg lék svissueskan mjólk-
urost.“
•
Viðskiptavinur (sem hefii'
verið sýknaður af innbrots-
ákæru!): „Jæja, verið þér nú
sælir og þakka yður fyrir. Eg lít
inn bráðlega.“
Lögfræðingur: „Vilduð þér
gera svo vel og koma að degi
til.“
•
Dómari: „Mennirnir tveir
börðust með stólum. Reynduð
þér ekki að stilla til friðar?"
Vitni: „Það var ekki hægt.
Stólarnir voru ekki fleiri.“
•
Dómari: „Þér segið, að yður
hafi verið borgaðar 500 kr. til
að kjósa með íhaldsmönnum og
sama upphæð fyrir að kjósa
frjálslynda?“
Sakborningur: „Já, herra
■dómari.“
D.: „Og hvorum greidduð þér
svo atkvæði að lokum?“
S. (móðgaður): „Eg greiddi
atkvæði samkvæmt sannfær-
ingu minni.“
•
Lögfræðingurinn: Þegar eg
var smástrákur, langaði mig til
þess að verða ræningi, þegar eg
væri orðinn fullorðinn.
Skjólstæðingurinn: Þér hafið
haft hamingjuna með yður; það
eru ekki allir, sem fá æsku-
drauma sína uppfyllta.
Hann: Mikið hafið þér falleg
augu, ungfrú.
Hún: Enn hvað eg er kát yfir
því, að yður skuli finnast það;
eg fékk þau nefnilega í afmælis-
gjöf.
•
Maður einn, slompaður vel,
ætlar að hringja til vinar síns:
„Halló, hik, halló!“
„IIalló,“ er svarað.
„Halló!"
„Halló!“
„Mikið lielv... bergmál er
í þessum, síma!“
•
Það er sagt, að einn skýja-
kljúfurinn í New York sé svo
hár, að það verði að liafa lijar-
ir á honum svo hægt sé að láta
hann falla niður til þess að
tunglið komist yfir hann. Ef
þér standið á þaki lians getið
þér tekið Flialann á halastjöá’n-
unum og sleikt rjómaís úr föt-
um mjaltakvennanna. Þér gelið
teygt yður upp og kitlað englana
undír iljunum.
•
Sönn ást er dálítið, sem marg-
ir hafa talað um, en fáir reynt.
•
— Af liverju stendur storkur-
inn á öðrum fæti?
— Vegna þess, að ef liann
lyfti honum líka ,myndi hann
detta.