Vísir Sunnudagsblað - 14.06.1942, Blaðsíða 3

VÍSIR SUNNUÐAGSBLAÐ
3
hjarta Iiennar var á réttum stað.
Þess vegna er mér alltaf hlýtt
til þessa fólks, sem eg var hjá
hátt á annað ár, í Sölleröd,
enda þótt sumt í daglegri fram-
komu þess væri ekki til fyrir-
myndar. Eg hafði Iært á þessum
stað, það sem ef til vill er mest
um vert: að vinna.
En nú hafði eg lokið þeim
tima, sem venja var að stunda
verklegt nám, og næsta þrepið
var garðyrkjuskólinn. Þar hyrj-
aði skólaárið 1. nóvember og
þar sótti eg um skólavist.
í mai 1913 kvaddi eg svo mína
góðu liúsbændur í Sölleröd og
fór heim til Islands og var sum-
arlangt. Margt fannst mér breylt
lieima, frá því er eg fór, en mest
hafði eg þó vist hreylzt sjálfur.
SKÁK
Tefld í Varsjá 1935.
Sikileyjarvörn.
Hvítt: Keres.
Svart: Winler.
1. e4, c5; 2. Rf3, Rf6; 3. e5, Rd5;
4. Rc3, e6; 5. RxR, exR; 6. d4,
d6; 7. Bg5!^Da5+ (Ef Be7 þá
BxB, DxB og svartur tapar
peði); 8. c3, cxd; 9. Bd3! (Á
þennan hátt tekst Iveres að snúa
Sikileyjartafli upp i einhvers-
konar tegund af „norræna
bragðinu“); dxc; 10. 0-0, cxb2?
(Iiér var nú kominn tírni til að
hætla að ,,borða“); 11. Hbl,
dxe? 12. Rxc5, Bd6;
eg var lijá þeim. Húsmóðirin var
væn kona og glaðlynd vel, svo
að sumum þótti um of. í smá-
bæjum er margt sagt — og ein
litil fjöður getur orðið að fimm
hænlim. Það er alveg satt. Og
liúsbóndi minn var ekki alveg
laus við að vera hræddur um
hana. Þegar eg liafði verið hjá
honum rúmt ár, og hann var
farinn að treysta mér vel, þá
þurfti hann einu sinni að fara
til Hafnar. Áður en hann fór,
þá kom hann til mín og bað mig
að hafa gót á konu sinni á með-
an hann væri í burtu. Athuga
hverjir kæmu, „og ef hún fer út
i bæinn, þá fei’ð þú á eftir,“
bætli hann við. Eg var með öðr-
um orðum settur sem eftirlits-
íhaður og vörður siðferðisins á
heimilinu! Eg sagði já og amien
—• og lnisbóndinn fór.
Hann kom heim aftur daginn
eftir og spurði hvort nokkur
hefði horið til tíðinda. „Ekkert,“
sagði eg, þvi eg hafði vit á að
vera ekki að blanda mér i neitt
einkamál frúarinnar.
Einn viðburður, sem liefði get-
áð endað liroðalega, er mér fast-
úr i minni frá þessari veru í
Sölleröd. Á heimili Fredriksens
var vinnumaður við og við,
þegar á þurfti að halda. Hann
var mállaus og á-tti til að vera
bráður, ef eitthvað bar út af.
Þau hjónin voru honUm góð og
honum þótti vist líka vænt um
þau, þó svo hastarlega tækist
til, sem eg skal segja hér 'frá.
Áf einliveri ástæðu, sem eg hef
aðeins grun um, varð hann ó-
sáttur við húsmóðurina, rauk 1
burtu, til Kaupmannaliafnar, án
þess að kveðja. Hann var farinn
og við þvi var ekkert að gera.
Eg og Frederiksen fórum svo til
okkar vinnU, daginn eftir, úti
i bæ. En um ellefuleytið kem-
ur málleysinginn heim aftur og
er þá undir áhrifum víns. Frú
Frederiksen kemur út i dyrnar,
róleg eins og hún var vön, að
heilsa honum, en þá dregur hann
skammbyssu úr vasa sinum,
miðar á hana og hleypir af tveim
skotum. Þó hann væri aðeins
þrjá faðma frá henni, hittu kúl-
urnar liana ekki og mun honuin
þá ekki hafa j>ótt ráðlegt að
eyða fleiri skotum á hana, en
sneri hyssunni að höfði sér og
hleypti skoti af og féll sam-
stundis. Fáum mínútum siðar
komum við lieim, húsbóndi
minn og eg. Frúin var furðu
róleg, liún mun liafa haft taug-
ar úr stáli. Hér þnrfti lögreglu
við og var eg sendur eftir lög-
regluþjóni sóknarinnar, en hann
kallaði á aðstoð frá næstu lög-
reglustöð. Liðið var fljótt á vett-
vang.
Frúin hafði ekki ’einu sinni
fengið taugaáfall, en nú var að
athuga tilræðismanninn, sem lá
i blóðpolli á götunni fyrir utan
tröppurnar og bærðist ekki. —
Þégar farið var að hreyfa við
honum fór hann að koma til
meðvitundar aftur og kom þá
i Ijós, að kúlan hafði farið inn
um annað munnvikið, en út um
hitt og brotið þrjá jaxla á leið
sinni, en að öðru leiti áleit lækn-
irinn, sem sóttur Iiafði verið,
hann óskaddaðan. Morðsérfræð-
ingar voru nú komnir til stað-
ar og tóku skýrslu, mældu og
Ijósmynduðu, og kúlurnar, sem
vinnumaðurinn hafði ætlað
frúnni, sátu í dyrastafnum, sitt
hvoru megin við hana. Yar það
mikil mildi, að þær skyldu ekki
Iiitta dyraopið — sem frúin fyllti
sæmilega vel út í.
Svo var farið með veslings til-
ræðismanninn á spítala fanga-
hússins, þar sem ætlað var að
hann fengi vist framvegis; en
tíðindamenn Hafnarblaðanna
fóru að safnazt að, þvi þetta var
efni, sem myndi verða tekið eft-
ir. Næsla morgun stóð líka með
feitu letri á fyrstu blaðsiðu
margra blaða: „Morðtilraun i
Sölleröd“, — því þetta var
„blaðamatur".
Veslings málleysinginn, sem
hafði ekkert sér til málsbótar,
var dæmdur í — eg veit ekki
hvað margra ára fangelsis-
vist, og skyldi því ætla að hann
væri úr sögunni. En þó er það
ekki svo, það liðu aðeins sex
vikur, þá var hann náðaður.
Hann kom, heina leið úr tugt-
húsinU, til Frederiksens og bað
frúna fyrirgefningar, með bláu
augunum sinum, og rétti henni
hendina.Og frú Frederiksen tók í
hana og bauð hann hjartanlega
velkominn á heimilið og þar var
hann langa tíma eftir þetta. —-
Þetta hvgg eg að fáar konur
hefðu gert. Hvað sem þorpsbú-
ar meintu um hana eða sögðu,
þá var hún hvergi smeik og
13. Rxf7!!, KxR; 14. Dh5+, g6;
15. Bxgö!, hxB; 16. DxII, Bf5
(Ef .... Rd7 þá Dh7+, Kf8;
18. Bh6+, Ke7; 19. Dxp+, Kd8;
20. DxB og vinnur auðvéldlega)
17. Hael, Be4; 18. HxB!!, dxH;
19. Df6+, gefið. — Mát er ó-
verjandi, hvað sem svartur ger-
ir og enda þótt hann eigi mann
yfir. Drottning og biskup hvíts
sjá um það.
Myndin er frá Brazilíu. Mjög mikil gremja er nú rikjandi þar í landi vfir þvi, að Þjóðverjar
isökktu nýlega brazilíönsku kaupfari. Menn brutu rúður i húsum þýzkra manna og evðilögðu ým-
is öpnur verðmæti fyrir þeim í mótmælnskyni við stefnu möpdidveldanna.