Vísir Sunnudagsblað - 05.07.1942, Blaðsíða 8

VlSIR SUNNUDAGSBLAÐ
SÍI»A\
Læknir nokkur hafði höfð-
að mál gegn Ira einum út af
fimm dollara skuld fyrir að
stunda konu hans. Læknirinn
sannaði mál sitt og var viss
uin að dómurinn félli sér í
hag. írinn spurði kurteis-
lega, hvort liann mætti leggja
fáeinar spurningar fyrir lækn-
inn. Hann fékk leyfi til þess.
„Læknir, þér munið eftir því,
þegar ég kallaði á yður?“
„Já, vissulega.“
„Hvað sagði ég við yður?“
„Þér sögðuð, að konan yðar
væri veik og þér vilduð fá mig
til þess að koma til liennar og
lita á hana.“
„Hvað sögðuð þér við því?“
„Ég sagði, að ef þér borguð-
uð mér þá uppliæð, sem ég setti
upp, skyldi ég koma.“
„Og hvað sagði ég þá?“
Læknirinn brosti. „Þér sögð-
uð, að þér skylduð borga lækn-
ishjálpina, ef þér vissuð hvað
upphæðin væri há.“
„Og hvað sögðuð þér þá við
mig, hr. læknir.?“
„Ég sagði, að ég setti upp
fimm dollara fyrir að koma
og kannske lneira, ef um al-
varlegan sjúkdóm væri að
ræða.“
„Jæja, læknir, — og sagði ég
ekki þá við yður: „Drepið hana
eða Jæknið, ég mun borga þessa
fimm dollara?" Og sögðuð þér
ekki: „Drepa eða lækna hana,
ég skal géra það“?“
„Já, það er rétt, þannig löl-
uðum við saman,“ sagði lækn-
irinn ,en brosti svo og sagði:
„en ég skvldi yður þannig, að
ég ælti umfram allt að reyna
að lækna hana, en ekki drepa.“
„Jú, einmitt, læknir. En svar-
ið þér nú þessum spurning-
um: „Læknuðuð þér konuna
mína?“ “
„Auðvitað ekki; hún er dá-
in, eins og þér vitið sjálfur.“
„Já, en drápuð þér hana?“
„Þetla er blátt áfram hlægi-
leg spurning. Hún dó af sjúk-
dóm sínum, maður.“
„Herra dómari,“ sagði írinn
og sneri sér að dómaraborð-
inu, „þér hafið nú heyrt hvern-
ið málið er í raun og veru og
hverjir samningar okkar voru:
„Annað hvort að drepa eða
lækna.“ Og læknirinn sver og
sárt við leggur, að hann hafi
hvorugt gert og saint fer hann
fram á, að fá þessa umsömdu
upphæð!“
Úlli: Mér er sagt, að faðir
þinn sé dáinn. Mikið þykir mér
það leiðinlegt.
Maddi: Já, hann er dáinn, og
lét eftir sig firnin hundruð doll-
ara til þess að kaupa minning-
arstein fyrir.
Úlli: Já, einmitt. En hvað þú
ert með fallegan hring á hend-
inni.
Maddi: Já, og þetta er minn-
ingarsteinninn. Alltaf þegar ég
lít á liann, man ég eftir vesa-
lings pabba sáluga.
•
Abernathy læknir, sem var
frægur skozkur skurðlæknir,
var ákaflega stuttur í spuna og
fámæltur við viðskiptamenn
sína, en einu sinni hitti hann
þó fvrir konu, sem var full-
komlega samkeppnisfær við
hann i fámælsku, ef þannig má
að orði komast.
Þessi kona kom dag nokk-
urn inn á lækningastofu lians
i Edinborg og rétti fram aðra
hendi sína mjög særða. Eftir-
farandi samtal átti sér þá stað:
„Bruni?“
„Mar.“
„Bakstur.“
Næsta dag kom sanva kon-
an aftur og samtalið, sem þá
fór á milli þeirra, var á þessa
leið:
„Betri?“
„Verri.“
„Heitari bakstur."
Tveim dögum seinna kom
konan enn einu sinni og hér
fer á eftir samtal hennar og
læknisins í það skiptið:
„Betri?“
„Góð. Borgun?“
„Éngin,“ svaraði læknirinn.
„Skynsamasta kona, sem ég
liefi hitt,“ sagði hann, þegar
hún var farin.
•
Fangarnir, sem voru Skoti
og Gyðingur, voru færðir fram
fvrir dómarann.
„Fullir eða geggjaðir,“ sagði
lögregluþjónninn.
„Sekir eða saklausir?“
„Saklausir, lierra dómari,“
svöruðu Skotinn og Gyðingur-
inn samlímis.
„Hvers vegna hélduð þér, að
þessir tveir menn væru
drukknir eða geggjaðir, lög-
regluþjónn?“
„Sjáið þér til, hr. dómari.
Skoti þessi stóð á götuhorni og
henti silfurdollarapeningum í
allar áttir, en Gyðingurinn
týndi þá saman og fékk hon-
um þá aftur.“
SJd.
maðnr
Bænda- og
sjómannastéttin
eru þær tvær
stéttir,semskapa
höfuðkjarna ís-
lenzks þjóðlífs
og hafa gert þaS
um aldaraSir. —
í þessu og síS-
asta tbl. Sunnu-
dagsbl. birtist
viStal viS gamla
sjóhetju, en hér
birtist mynd af
öörum fulltrúa
sömu stéttar,
miSaldra Vest-
mannaeying, sem
horfir fránum
augum út til
hafsins.
Veturinn var nýgenginn í
garð, er umrenningur nokkur
kom inn á fornsölu og hafði
meðferðis þykkan en snjáðan
vetrarfrakka.
„Hvað viltu gefa fyrir þenn-
an frakka?“ spurði liann forn-
salann, er hann kom inn úr
búðardyrunum.
Fornsalinn leit á yfirhöfn-
ina og rannsakaði liana í krók
og kring.
„Tvo dollara,“ sagði liann
svo.
„Ha! ?“ sagði umrenningur-
inn. „Þessi frakki er að minnsta
kosti tiu dollara virði eða
meir.“
,JÉg rtiyndi ekki kaupa þrjá
yfirfrakka eins og þennan fyr-
ir tíu dollara, hvað þá heldur
einn,“ sagði fornsalinn ákveð-
inn á svip. „Tvo dollara skaltu
fá fyrir hann og alls ekki
meira.“
„Ertu viss um að liann kosti
ekki meira,“ spurði umrenn-
ingurinn.
„Já. Tvo dollara og ekki eyri
fram yfir.“
„Jæja, það er ágætt,“ svar-
aði umrenningurinn. „Hér hef-
urðu tvo dollara. Þessi frakki
hékk nefnilega lil sýnis við
búðardyrnar og ég var að furða
mig á þvi, að hann virkilega
skyldi vera tíu dollara virði, eins
og stóð á verðmiðanum.“
•
Maður nokkur var leiddur
fyrir rétt sem vitni og fyrir-
skipað af dómaranum að svara
ákveðið og stutt, en vera ekki
með neinar vífilengjur. Eftir-
farandi samtal átti sér stað:
„Þér akið vagni?“
„Nei!“
„En góði maður, sögðuð þér
ekki við lögfræðing yðar, að
þér væruð vagnstjóri?“
„Nei!“
„Ég spyr yður einu sinni enn:
Akið þér ekki vagni, er það
ekki atvinna yðar?“
„Nei!“
„En hvað í ósköpunum starf-
ið þér þá?“
„Ég ek hestvagni.“
•
í Missisouri er mjög mikið
um múlasna. Einu sinni dó
gamall bóndi í fylkinu. Hann
átti þrjá syni og allar eignirn-
ar, sem hann lét eftir sig voru
seytján múlasnar.
í erfðaskránni hafði liann
mælt svo fyrir, að: Elzti son-
urinn skyldi fá lielming eign-
anna, næstelzti sonurinn þriðj-
ung, en sá yngsti einn níunda
hluta.
Skiptaráðandinn, sem átti að
taka búið til skipta, sá fram á,
að ekki var með nokkru móti
liægt að skipta þessum seytján
múlösnum lifandi í þeim hlut-
föllum, sem bóndinn gamli
hafði sagt fyrir í erfðaskránni.
En yfirvaldið dó ekki ráða-
laust. Hann sótli einn múlasna
heim til sin og bætti honum
við hópinn, svo að nú voru
þeir átján.
Svo skipti hann múlösnun-
um á milli bræðranna þannig:
Elzti bróðirinn fékk helm-
inginn eða níu múlasna.
Næstelzti bróðirinn fékk
þriðjunginn eða sex múlasna.
Yngsti bróðirinn fékk níunda
hlutann eða tvo múlasna.
En sjáum svo til, 9+6+2 eru
17 — og svo tók skiptaráðand-
inn sinn múlasna til baka og
fór leiðar sinnar.
•