Vísir Sunnudagsblað - 13.09.1942, Page 4

4
VlSffi SUNNUDAGSBLAÐ
hvíldin var honum Ijúf. Það var
fagurt að líta yfir dalinn og
byggðina, sem var víðáttumeiri
en hann fyrst hugði, en hún
var afskekkt og allt upp á
„gamla móðinn“. En bæjarhús
voru traust og sterk: ómáluð
timburhús með sólbrenndum
veggjum og torfþökum. Og
þarna var góður ilmur i grasi.
Grænir teinar og akurreinar
kvísluðust inn að skóginum og
upp á fjöllunum. Og skógur var
þéttur víðast hvar í hlíðunum.
Það var mestmegnis greniskóg-
ur. Og áhrifin voru áhrif þyngd-
ar, fargs, einhvers, sem lagðist
á með þunga, svæfði. Það var
hálfrökkur og kyrrt á þessum
slóðum. Allt var kyrrt, uin næt-
ur og daga. Það var í rauninni
gleymdur, inniluktur, sjálfstæð-
ur heimur. En hann var ekki
kominn til þess að eldast í faðmi
þessarar afskekktu, fögru
byggðar, hann.......
Hann lirökk við og sneri sér
við snögglega. Einhver var á
ferð á bökkunum, — kom úr
skógi. Kannske álfur seint á
ferli. Og eins og huldumær var
hún, í bláum kyrtli og rauðri
treyju. Hárið gult og mikið og
glóði á það í kvöldskininu.
Hann stóð á fætur. Hann tók
þéttara um hakaskaftið, er hún
gekk inn á túnið. Bezt að vera
við öllu búinn hér-----
Hún gekk fram hjá honum
og að moldarhaugnum og hol-
unni, sem hann hafði grafið.
Þarna stóð hún um stund og
það var undrunarsvipur á and-
liti hennar. Hann þorði ekki að
ganga fram og ávarpa hana.
Hún virtist ekki hafa teldð eftir
honum. Bezt að vera kyrr, fela
sig. Hann ætlaði að stökkva bak
við steindys, en steinn hrökk
undan fæti hans og valt i áttina
til hennar og að henni. Hún
hrökk við og tók viðbragð — og
í þeim svifum kom hún auga
á hann.
All right, hugsaði hann og
steig fram,.
„Good evening (gott kvöld)
ungfrú!“
„Gott kvöld! Ert það þú, sem
hefir verið að grafa í tóftirnar
hérna?“
„Yes“, sagði hann.
Hún rétti úr sér og hló. Það
skein i hvitan tanngarðinn milli
rauðra varanna.
„Hefirðu leyfi til þess? Hm!
Pabbi minn á jörðina. Hann
gæti sent hreppstjórann eftir
þér, þar sem þú ert að róta upp
jörðinni í Ieyfisleysi.“
„No. Eg þekki ekki föður
þinn, en þú getur heilsað hon-
um frá Mr. Johnson frá Minne-
sotfl og sagt honum, að eg sk«I»
borga, borga....“
„En eftir hverju varstu að
grafa, herra Johnson?“
„No, nothing (nei, ekki
neinu)“, flýtti Johnson sér að
svara. Þá hló hún aftur svo tók
undir i klettunum,.
„Líklega eftir gömlum fjár-
sjóði — það er fimmtudags-
kvöld og ... . “
„No. Sjáið þér nú til, ungfrú,
yes, gamall fjársjóður, gull....“
Og nú varð hann að segja allt
af létta. Og er hann hafði gert
það, hætti hún að hlæja. Hún
leit á liann sakleysisleg og aí-
varleg á-svip.
„En þá máttu grafa, — ef þú
nú fyndir hann!“
„Já, ef eg fyndi hann,“ sagði
liann hóglega. Hún gekk fram-
hjá lionum og yfir á gamlan
akur.
„Eg held að þú ættir að grafa
hérna“, sagði hún og stappaði
með fótunum.
„Well“, sagði liann og kom
með hakann. Og hann hjó í
ergi og grið um stund og það var
engu líkara en að hann byggist
við, að brátt myndi verða mergð
gullpeninga við fætur þeirra.
En er hann liafði erfiðað langa
stund og ekkert var að sjá,
nema dökka moldina, tók hann
sér hvild.
„Eg gæti eins vel hætt og hald-
ið mína leið“, sagði hann um
leið og hann settist.
„Það ættirðu ekki að gera,
þegar þú ert nú búinn að fara
alla þessa löngu leið,“ sagði hún.
Þú ættir að reyna hérna.“
Hún hafði fundið nýjan stað
þar sem lienni fannst líklegt,
að gull geymdist í jörðu. En
hann sat þarna, þreyttur, upp-
gefinn, og liorfði án afláts út
yfir dalinn. Og á hana, sem trúði
á hann og ætlun hans.
Þá tók hún sjálf hakann og
fór að vinna. Hún kunni að
handleika verkfærið, vertu viss,
þótt hendurnar væru smáar og
livítar. Og hún var mjúk í lireyf-
ingum,. Hún var yndisleg, fannst
honum. Hún beygði sig svo létti-
lega. Starfið var henni leikur.
Hún kepptist við. Henni var orð-
ið heitt. Hárið losnaði og það
var sem gullnu lokkarnir
hryndu niður háls hennar og
lierðar. Það var nú gull, sem
gaman væri að eiga, hugsaði
hann.
Hún hamaðist þar til sólin
hvarf fyrir handan fjöllin. Þá
settist hún, hló við og mælti:
„Eg gleymdi hvað tímanum
leið.“
„Þú fannst elcki neitt,“ sagði
hann.
„Nei.“
„Well, heilsaðu föður þinum
og segðu honum, að senda mér
reikning á morgun, fytir nón.“
„Liggur svo á þvi?“
„Eg fer annað kvöld“, sagði
hann þunglega.
„Hvert?“
„Yfir hafið aftur —“
„Og heim?“
„Heim? No. Út á sléttuna, eg-
á ekkert annað heimili —“
„Áttu hvergi heima?“ spurði
hún.
„Nei“, sagði hann liugleysis-
lega og leit undan.
,„Þá ættirðu ekki að fara. Þá
ættirðu að vera hér kyr og grafa,
unz þú finnur gullið. Þvi að hér
hlýtur það að vera, eins og for-
feðurnir sögðu.‘ ‘
„Well“, sagði Jan Johnsoil.
„Ef þú trúir að svo sé, og ef þu
vilt leggja mér lið við foður
Hér sjáið þið, lesendur góðir, Harry Hopkins og konu hans,
Louise Macy. Þau voru gefin saman í „Hvíta húsinu“ þ. 30, júli
s,I. Hopkins er 52 ára, e« Hónáhans 36.
þinn, skal eg grafa eina nótt til.“
„Það vil eg heilhuga“, sagði
hún.
Þriðja kveldið kom hann
snemma. Á öllum ökrum voru
verk uninin. Gömlu karlarnia-
gengu um akrana i skjóli
trjánna og sáðu korninu. Þeir
gengu hægum, jöfnum skref-
um, og sveifluðu liandleggjun-
um, er þeir stráðu korninu.
Korninu rigndi úr hörðum hnef-
unum niður í svarta moldina.
Það glitraði i skini aftansólar-
innar.
— Það var eins og skírt gull.
Hann settist á steinhrúgu.
Hann varð að kannast við það.
Hann var búinn að missa móð-
inn. Eða kannske var löngunin
til að komast yfir gullpening-
ana gömlu að hverfa. Kannske
var sumt— hérna í „gamla land-
inu“ — eftirsóknarverðast af
öllu — fegurra en gullið — sól-
arbjarminn á fjöllunum, kornið,
sem dreifðist úr hnefa búand-
mannsins í akurmoldina, já —
og gullgulu flétturnar hennar,
sem hafði verið lijá honum í
gær og hjálpað honum.
En í kvöld var hún hvergi
nærri.
Hún hafði sagt, að hún ætlaðí
að koma. En það var orðið
framorðið. Þeir voru að halda
lieim af ökrunum. Óumræðileg
kyrrð var yfir öllu. Og loks
þagnaði allt, nema þröstur, sem
sat á espiviðargrein og söng.
Og það var nú söngfugl i
lagi. Hann söng svo að mönnum
vöknaði um hvarma.
Jan Johnson datt í htíg að
i'ara. Eða leggjast á grundína:
og sofna. En það var eitthvað,
sem olli svíða í brjósti, og eins
og þrengdi að hjartanu. Kannske
haféí hönn ofreynt sig, svo hann
biði þess aldreí bætur. — Og
svo fuglinn þessí, sem aldrei
ætlaði að þagna.
Hann geklc upp i hlíðína og,
horfði á moldina, sem hann
liafði haugað upp. Það var mik-
ið, alll of mikið á síg lagt til
einskis. En nú skíftí engu um
það, því að nú var hann á för-
um. í býtið á morgun. Vissu-
lega.
AIl r ight.
Og svo varð allt í eínu svo>
dimmt fyrir augum og það fór
eins og hitastraumúr um hann-
Ilann skalf af geðæsingu, en loks-.
kastaði hann sér aftur á bak
og hló.
Gullbjörg!
„Uss, piltur!“
Hún sleppti tákinu og hló um
leið og hún horfði j augu lians.
En svo varð hún alvarlég allt
í fflW: