Vísir Sunnudagsblað - 27.09.1942, Blaðsíða 6

Vísir Sunnudagsblað - 27.09.1942, Blaðsíða 6
6 VlSIR SUNNUDAGSBLAÐ en um nætur komum við upp og héldum ferð okkar áfram. Það kom þó fyrir, að við hreyfð- um okkur af botninum á dag- inn, til þess að renna sjónpíp- unni upp yfir yfirborðið og skyggnast um. „Hvað er þetta?“ kallaði von Nostitz til mín allt í einu. Eg tókst allur á loft, er eg leit í sjónpípuna. í tæprar mílu-fjar- lægð öslaði beitiskip af St. Louis-flokki eftir sjónum með tvo tundurspilla á hælunum. Okkur datt sti’ax í hug, að upp um okkur liefði komizt á ein- hvern dularfullan hátt, og her- skip þessi ættu nú að sprengja okkur í tætlur með djúpsprengj- um. En svo reyndist ekki, þvi að á eftir beitiskipinu og fylgi- fiskum kom þess dráttarbátur, sem dró skotmark. Herskipin voi'u á leið aftur til liafnar, eft- ir að hafa verið á skotæfingu undan Newport News. Þau grunaði ekki hvað fjandmanna- kafbátur var skammt frá þeim — alveg uppi i landsteinum heima hjá þeim. Von Nostitz strauk skeggið og hló innilega. Það var sannarlega leiðinlegt, að við skyldum ekki liafa séð skotæfinguna. Við hefðum þá getað sent flotamálaráðuneyt- inu í Washington skeyti um skotfirpi sjóliðanna og ef til vill hefðum við getað skotið inn einu eða tveimur orðum um skotfimi okkar sjálfra! Beiti- skipið og tundui’spillarnir voru ekki í fæi’i, er þeir fóru fram- hjá okkur. Það hefði verið óðs manns æði, að ætla sér að leggja tund- urduflum undan mynni Balti- more-hafnar um hábjartan dag- inn, svo að við biðum til myrk- urs. Verkið hefði ekki heldur verið vandalaust þá, vegna hætt- unnar á því, að eitthvert skip sigldi á okkur, ef Bandarikja- menn Iiefði ekki sjálfir verið okkur hjálplegir að þessu leyti. Skipstjórai’njir voru nefnilega svo óhultir um sig þarna, að þeh’ sigldu með fullum Ijósum, eins og hvergi væri stríð í heim- inum. KI. 6.30 um. kveldið kom- um við úr kafi og tókum stefnu á Henry-höfða. | Von bráðar komum við auga á vitana .á Henry-höfða og Charles-höfða, og því næst sáum við vitaskipið undan Charles-höfða. „Tundux'dufl tilbúm á efsta þilfari!“ skipaði von Nostitz. Tunghð iar að bati okkur, svo að það lýsti þægilega á það, sem. framundan var. Það hefðí verið hægðarleikur að sjá okkur (ir landi. Höfðu Bandaríkja- pienn enga strandgæzlu? Eða héldu þeir, að kafhátúr okkar væri einn af þeirra bátum? Hver sá, sem hefði virt okkur fyi’ir sér í góðum nætursjón- auka, hefði séð spennandi sjón, er menn okkar tóku tundur- duflin upp úr iðrum bátsins og komu þeim fyrir á efsta þilfar- inu, svo að hægt væri að varpa þeim i sjóinn. Þeir fóru að þessu eins og þeir væri að æfingu undan höfninni í Kiel, en ekki stærstu styrjaldai’höfn Banda- ríkjanna. „Hvað er þetta?“ sagði einn mannanna upp úr þurru. Eg leit við. Það var eins og verið væri að slökkva og kveikja ljós vitans á Heni’y-höfða í sí- fellu. Þegar eg virti þetta bet- ur fyrir mér, sá eg skuggann af beitiskipi. Þegar það har við vitann skyggðu reykháfar þess á Ijósið nokkrum sinnum. Allt í einu gerbrevtti það stefnu og brunaði til okkai*. Hafði verið tekið eftir okkur eða var þessi stefnubreyting hreinasta til- viljun? Eitt tundurduflið var tilhúið að fara útbyrðis. „Fyrir borð með það og reyrið hin föst!“ skipaði von Nostitz. „Hafið hraðan á!“ 1 Mennirnir unnu eins og ber- serkir, því að þeim var hættan eins ljós og okkur, og áður en beitiskipið var komið hálfa leið til okkar vorum við óhultir í kafi. Þegar til láom hafði beiti- skipið breytt stefnu af hreinustu tilviljun, því að annars hefði loftið auðvitað verið fullt af skeytum með aðvörunum vegna okkar. Eftir liálfa klukkustund gægðumst við upp á yfirborðið. Allt var þar með kyrrum kjör- um. Klukkan hálftiu vorum, við búnir að koma þeim dufluin fyr- ir, sem þarna áttu að vera. Okk- ur létti stórurn. Hehningnum af leiðinlegasta hluta verks okkar var lokið. Tundurduflalagning- ar eru langleiðinlegasta starf kafbátsmannsins. Þetta kveld hlustuðum við með mikilli athygli á fréttimar frá útvarpsstöðinni í Arlington í Virginia-fylki. Fyrst komu veðurfregnirnar, þá aðvaranir um, reköld og hafísjaka, síðan kauphallarfréttir, iþróttafréttir, hnefaleikar, baseball og loks — guði sé lof — „Enginn kafbátur. Allt kyrrt og rólegt.“ Enginn hafði ennþá orðið var við tund- urduflalagningu okkar. Þá la næst fyrir að fara til Delaware-flóa, þar sem við átt- um að skila þvi, sem eftir var af hyrndu ófreskjunum okkar. Við héldum á brott frá strönd- inni, til þess að forðast sem mest leiðir strandferðaskiparma, og þegar dagur reis á ný vorum við aleinir á hafinu. Það var ekki fyrr en klukkan níu, að við kom- um auga á segl út við sjóndeild- arhringinn. Við fórum þá i kaf og virtum skipið fyrir okkur í sjónpípunni. Það var þrísigld skonnorta, sem stefndi beint á okkur, eins og henni væri unv hugað að verða fórnardýr okk- ar. „Hvað eigum við að gera við hana, þessa?“ spurði Nostitz. „Við skulum taka hana,“ svaraði eg. Skonnortan var nú í tæprar hálfrar mílu fjarlægð, svo að við fórum úr kafi. Önnur fall- hyssan okkar gjanimaði og kúl- an lenti í sjónum, rétt fyrir framan stafninn á skonnort- unni. Við sáum menn hlaupa til og frá á þilfarinu, en skipið hélt óbreyttri stefnu og ferð. Við skutum þá öðru skoti og þá var þvi rennt upp í vindinn, svo að það stöðvaðist. Við létum hát útbyrðis og eg fór i liann með fjórum mönnum öðrum. Skonn- ortan hélt „Hattie Dunn“ og var á leið frá Charleston til New York. En nú kom annað skip í ljós i viðhót. Það var fjórsigld skonn- orta. Er von Nostitz sá hana kallaði liann yfir til okkar, sem vorum einmitt að reka skipverja á Hattie Dunn frá horði: „Sökkvið henni með tundur- sprengju, takið skipshöfnina með ykkur og fylgið okkur eftir i bálnum.“ Þegar hitt skipið sá hvað um var að vera, reyndi það að kom- ast undan á flótta. En höfuð- skepnurnar voru með U—151, jiví að vindáttin var óhagstæð til flótta. Við fylgdumst með eltingarleiknum af þilfari Hattie Dunn og sáum, að félagar okkar drógu á seglskipið. Síðan fórum við í bátana og rérum áleiðis á eftir kafbátnum og hinu fórn- arlambi hans. Hann sendi skot á eftir skonnortunni á átta þúsund metra færi. Andartaki síðar heyrðist dimm druna frá Hattie Dunn og um leið tók hún að sökkva. Það leið langur timi, þangað til von Nostitz náði hinu skipinu, en eftir fjögurra klukkustunda eltingarleik renndi það þó upp í vindinn og gafst upp. Þetta var skonnortan „Hauppage“, í fyrstu ferð sinni. Var hún á Ieið til Porttand i Maine-fylki og hafði aðeins seglfestu innanborðs. Þegar við vorum búnir að ná þeím á bát- unum, og setia skipshöfnina af „Hattie Dunn“ um borð i U— 151, fór ea um borð i síðara skipið, til að reyna að finna þar eitthvað, sem við gæturo notað, Við tókum sjókortin, nokkrar bækur og það, sem bezt var, heilmikið af nýjum vistum. Grænmetið var sannarlega girnilegt, þegar maður var bú- inn að lifa á niðursoðnum mat í meira en heilan mánuð. Með- an við vorum, að framkvæma þessa leit, sást enn eitt skip, stórt gufuskip að þessu sinni, út við sjóndeildarhringinn. „Mannið byssurnar!“ hrópaði von Nostitz. En gufuskipið varð ekki vart við nærveru okkar og kom ekki nær. Við sprengdum „Hauppage“ i loft upp til þess að þurfa ekki að eyða kúlu á það. Siglur og þil- farsplankar flugu hátt 1 loft. Hvílík sjón! Hún var dásamleg að vissu leyti, en við sjómenn- irnir urðu daprir af að vera vitni að þessu. Fagurt seglskip vekur alltaf hrifningu og aðdá- un í huga sjómannsins, þó að gufuskipin sé að ryðja þessum gömlu vikingum á brott. Af þessum tveim skipum liöfðum við tekið 17 fanga. Við hefðum auðvitað getað dregið þá í björgunarbátunum nær landi, svo að þeim hefði verið hægðarleikur að róa til strarid- ar, en jiá hefði komizt upp um okkur, óður en tundurdufla- lagningunni var lokið. Ef við geymdum þá um borð í U-151, jiá gátu þeir ekki ljóstað neinu upp og við vorum svo heppnir að hafa nóg rúm lianda þeim. Þeir urðu nauðugir viljugir að vera gestir okkar, þangað til við hefðum lokið lilutverki okkar í Delaware-flóa. „Segl framundan!“ Skonnorta kom brunandi i áttina til okkar fyrir fullum seglum. Það var liægðarleikur að ná henni. Þetta var þrísiglda skonnortan „Edna“, er var á leið frá Filadelfíu til Santiago með 6000 dunka af olíu og 4000 dunka af benzíni. Hásetamir á „Ednu“ voru allir svertingjar og þeir vissu ekki, hvort þeir ætti heldur að vera hræddir eða hlægja að þessu. Þeir gerðu hvorttveggja til skiptis. Einn jieirra tók með sér nokkrar ljós- myndir, annar tók grammófón, en sá þriðji mikla lirúgu af rúm- fötum og síðan stukku þeir laf- hræddir um borð í U-151. Meðan við vorum að búast til að sökkva „Ednu“, sáum við stqrt gufuskip nema staðar út við sjóndeildarhringinn. Það hafðí rekízt þar á mikla breiðu af allskonar rekaldi. „Hattie Dunn“ hafði verið sökkt þarna og ýmislegt var enn á floti úr henni. Eftlr nokkurar minútur hélt skipið áfram ferð sinni. Það tók ekki eftjr okkur og hef*.

x

Vísir Sunnudagsblað

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vísir Sunnudagsblað
https://timarit.is/publication/299

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.