Vísir Sunnudagsblað - 13.08.1944, Síða 2

2
VISIR SUNNUDAGSBLAÐ
komist siðar í hendur sonar
okkar, René.
Og eg lýsi þvi hér með yfir
fgrir hinum æðsta dómara, að
eg hefði á dánarstundu minni
bölvað skapara minum og til-
veru minni, ef eg hefði ekki
fengið að kynnast liinni heitu
ög óeigingjörnu ást elskhuga
mins; ef eg hefði ekki fundið
í örmum hans, að guð hefir
skapað manninn til að elska og
til að hugga og gleðja hver ann-
an og til að gráta saman, þegar
örvæntingin drepur á dyr.
Herra de Courcils er faðir
eldri sona minna. René einn
er sonur elskhuga mins, de
Bournevals. Eg bið til guðs um
að faðir og sonur fái að standa
sama nog að þeir elski hvor
annan til dauðadags. Að lolcum
bið eg þess, að þeir elsld mig í
gröf minnt.
Þetta eru síðustu hugsanir
minar og siðustu óskir.
Mathilde de Croixluce.
De Courcils hafði risið á fæt-
ur og hrópaði:
„Konan hefir verið brjáluð.'*
Þá gekk de Bourneval fram á
gólfið og sagði með hásri röddu:
„Eg, Simon de Bourneval, lýsi
því hátíðlega yfir, að þetta skjal
skýrir ekki frá neinu nema
sannleikanum, og eg er reiðu-
búinn til að sanna það með
bréfym, sem eg hefi í fórum
mínum.“
Þegar de Courcils heyrði
þetta gekk hann fast að de
Bourneval og eg hélt að þeir
myndu lenda í handalögmáli.
Þeir stóðu /þarna andspænis
hvor öðrum, hávaxnir, annar
gildvaxinn, hinn grannur. Báðir
skulfu af reiði. Eiginmaður
móður rninnar stamaði: „Þér
eruð úrhrak!“ Hinn svaraði
þegar í stað, hárri röddu, sem
virtist ætla að kafna í hálsi
lians: „Eg mundi hafa skorað
yður á hólm fvrir löngu, ef eg
hefði ekki metið meira sálarró
þessarar vesalings konu, sem
þér hafið kvalið allt hennar
lif.“
Siðan sneri hann sér að mér
og sagði: „Þú ert sonur minn,
viltu fylgia mér? Eg líefi engan
rétt til að taka þig að mér, en
eg mun afla mér hans, ef þú
óskar." Eg þrýsti hönd hans án
þess að svara og við gengum út
saman. Eg var svo ruglaður, að
mér lá við yfirliði.
Tveimur dögum síðar féll
de Courcils fyrir byssukúlu de
Bournevals í einvigi, sem þeir
háðu. Bræður minir þögðu báð-
ir til að komast hiá hneyksli.
Eg bauð þeim helming eigna
móðuf minnar og þeir þágu
i..» . .

HVAÐ VAR ÞAÐ?
Fritz James O’Brien var fæddur á Irlandi árið 1828. Stundaði
hann þar nám við háskólann í Dublin. Síðan dvaldist hann í
London nokkurn tíma og eyddi þar öllum föðurarfi sínum. Tók
hann sig þá upp og hélt til New York árið 1852. Aflaði hann
sér þar mikilla vinsælda meðal listamanna, og meðal rithöf-
unda var hann í miklu áliti. Um 10 ára bil ritaði hann fjölda
leikrita; ritdóma og sögur, auk þess sem hann orkti allmikið,
Hann barðist í borgarastyrjöldinni og særðist til ólífis 26. febr,
1862 og lézt nokkrum vikum síðar,
Eg verð að játa það, að eg er
noklcuð. hikandi við að segja
sögu þá, sem hér fer á eftir. At-
burðirnir, sem eg ætla að segja
frá eru svo sérstæðir og ein-
stakir i sinni röð, að eg er þeSs
albúinn að mér verði svarað
með fyrirlitningu. En eg læt það
ei á mig fá. Eg treysti því að eg
hafi hugrekki til að horfast i
augu við vantrúnað. Eg hefi
eftir nokltur heilabrot ákveðið
að segja frá — á eins blátt áfram
og einfaldan liátt og mér er unnt
— nokkrum athurðum, sem
eg var vitni að, í síðastliðnum
júlímánuði og munu þeir vera
algjörlega einstæðir í sögu nátt-
úruvisindanna.
Eg bý í húsinu nr. — við 26.
götu i New York. Húsið er i
ýmsu tilliti dálítið sérkennilegt.
Sá orðrómur liefir legið á þvi
tvö undanfarin ár, að þar sé
reimt. Það er stórt og fallegt og
umliverfis það er svæði, sem
einu sinni var blómagarður, en
nú notað til að þurrka þvott.
Steinskál, sem nú er þurr, bend-
ir til, að þar hafi einu sinni verið
gosbrunnur. og örfá ávaxtatré,
kræklótt og ógrisjuð, gefa til
kynna, að áður fyrr liafi þessi
blettur verið skemmtilegur og
skjólgóður, þegar trén svign-
uðu undan ávöxtunum, skraut-
jurtirnar breiddu sig yfir garð-
inn og vatnið niðaði i gosbrunn.
inum.
Húsið er mjög rúmgott. Eor-
dyri allstórt liggur að stórum
hringstiga, þar sem gengið er
upp á loftið og hin ýmsu her-
bergi eru verulega stór. Var
húsið byggt fyrir 15—20 árum
og gerði það velþekktur kaup-
maður í New York, að nafni A.,
boðið. Siðan tók eg upp nafn
hins rétta föður mins og hafn-
aði hinu, sem lögin höfðu gefið
mér. De Bourneval lézt fyrir
þremur árum og eg liarma hann
æ síðan.“
Vinur minn reis á fætur, gekk
nokkura stund fram og aftur
um herbergið, stanzaði loks
fjTÍi- framan mig og mælti:
„Eg álít að erfðaskrá móður
minnar sé það fegursta og göf-
ugasta, sem eg hefi nokkurn
tima heyrt um konu. Hver er
yðar skoðun?“
Eg rétti honum báðai- hend-
ur minar og svaraði:
„Eg tek undir orð yðar af
héilum hug, vinur minn.“
Otur þýddi,
en fyrir 5 árum setti hann allt
á annan endann í viðskipta-
heiminum, er upp komst um
stórkostlega fjárpretti hans í
sambandi við banka einn. Eins
og allir vita komst A. undan til
Evrópu, en þar lézt hann nokk-
uru siðar. Þegar fréttist um lát
hans hér,-gaus upp sá kvittur i
26. götu að reimleika hefði orð-
ið var í nr. —. Ekkjan varð að
láta húsið af hendi og bjuggu
þar nú engir, nema umsjónar-
maður og kona hans, sem fast-
eignasali sá, er átti að sjá um
sölu eða leigu á húsinu, hafði
fengið til að hafa umsjón með
því. Þau hjónin skýrðu frá því,
að þau heyrðu yfirnáttúrleg
hljóð. Dyr opnuðust, án þess að
nokkur væri sjáanlegurr Því
sem eftir var af húsgögnum á
víð og dreif um húsið, var stafl-
að saman í stóreflis hrauka
án þess að vart yrði nokkurra
mannaferða. Ósýnilegir fætur
heyrðust fara upp og niður stig-
ana um hábjartan daginn, og
heyrðist þá oft uin leið eins og
brak í silkikjólum, eða eins og
ósýnilegar hendur strykju niður
handriðin. Umsjónarmaðurinn
og kona hans neituðu að húa
Iengur í húsinu. Fasteignasalinn
hló að þessum sögum þeirra, lét
þau fara og setti annað fólk í
þeirra stað. En hinn yfirnáttúr-
legi hávaði heyrðist eftir sem
áður. Fréttir um þetta hárust út
um nágrennið og húsið stóð ó-
leigt í 3 ár. Nokkurir menn föl-
uðust eftir því, en ávallt fór það
svo, að áður en að endanlega
var gert út um leigu eða sölu á
því, þá heyrðu hinir væntanlegu
leigjendur eða kaupendur orð-
róminn um reimleikann, svo að
ekkert varð af leigu eða kaup-
um.
Þannig stóð málið, þegar
húsmóður minni datt í hug að
taka á leigu húsið nr. — við 26.
götu. Hafði hún þá litið gistihús
í Bleecher-götu, en vildi flytja
ofar i borgiria. Flestir þeirra,
sem bjuggu þá hjá henni voru
rölyndir, og þegar hún skýrði
okkur ffá fyrirætlun sinni.
sagði hún okkur hreinskilnis-
lega frá öllu, sem hún hafðj
heyrt um reimleikana i húsinu,
sem hún vildi flytja í. Að und-
anteknum tveimur liuglausum
mönnum, skipstjóra og manni
frá Kaliforníu, lýstu allir gest-
irnir yfir því við frú Moffat, að
þeir myndu fylgja lienni í þessa
hrej^stilegu innrás inn i hinp
forboðna heim andanna.
Við fluttum i mai og vorum
við hrifin af hinum nýju heim-
kynnum olckar. Sá hluti 26,
götu, þar sem hús okkar stend-
pr milli 7. og 8. götu, er einn
skemmtilegasti hluti New York
borgar. Garðarnir á bak við
húsin, sem Iiggja nær alla leið
niður að Hudson-fljóti mynda
á sumrin óslitna röð af gróður-
skrauti. Loftið er lireint og
hressandi, þegar andvarinn blæs
yfir fljótið ofan af liæðunum i
Weehawken, og jafnvel þó
garðurinn, sem er wrthverfis
húsið, sé á þvottadögum fullur
af þvotti, sem hengdur er tiT
þerris höfðum við samt þá á-
nægju að horfa á grænt grasið
og í kvöldsvalanum á sumrin
gátum við setið þar, reykt vindla
okkar í húminu og horft á eld-
flugur sveifla sér fram og aftur
í hávöxnu grasinu.
Auðvitað höfðum við ekkii
fyrr komið okkur fyrir í húsinu,
en við fórum að búast við draug-
um. Við biðum komu þeirra-
með mikilli eftirvæntingu. Um-
ræðurnar við miðdegisverðinn
snérust um dulræn efni. Einn
gestanna, sem hafði keyipt bók-
ina: „Skuggahliðar náttúrunn-
ar“, eftir frú Crowe, til eigin af-
lestrar og skemmtunar, var
álitinn svarinn óvinur allra gest-
anna, fjrir að hafa ekki kevpt
26. eintök. Á meðan hann las
bókina var líf hans Jireinasta
kvöl. • Heilt njósnarkerfi var
sett upp i kringum hann. Ef
hann af vangá Iagði bókina frá
sér og fór augnablik út úr her-
berginu, þá var hún þegar í stað
gripin og var þá lesið upphátt
úr henni fyrir nokkura útvalda.
Eg fann mikið til mín, þar eð