Tíminn Sunnudagsblað - 29.04.1962, Blaðsíða 8

:

'v ;
*

' :
'
Fiskimaður við gamlan bryggjustúf í Nsskaupstað.
(Ljósmynd: Páll Jónsson),
sextíu faðma langur. Veður
var hið bezta, og var línan lögð
og dregin, án þess að til tíð-
inda bæri. Lítil var veiðin,
svona þrjú til fjögur skippund,
sem kallað var, eða 1500—2000
kg. á nútíðarmáli.
Ekki voru nein skip þarna
önnur að veiðum. Þegar lokið
var að draga línuna, var haldið
til lands. Þegar svona langt
var farið, var vöktum skipt, og
hafði formaðurinn ætíð seinni
vaktina, hvort sem farið var
frá landi eða haldið heim. Þeir
Guðjón og Bjarni voru saman
á vakt, en við Þórarinn áttum
að standa fyrri helming land-
leiðarinnar.
Við vorum fyrir nokkurri
stundu lagðir af stað heimleið-
is, þegar við tókum eftir svört-
um kolamökk á hafinu suð-suð-
austur af okkur, og færðist
hann alltaf nær og nær. Skeytt
um við þessu engu, en héldum
okkar leið. Þórarinn stóð eða
sat í opinu, þar sem gengið var
niður í vélarrúmið, en ég sat í
svonefndu stýrisgati og stýrði,
Framhald á 212. síðu.
Formaður var Guðjón Hjör-
leifsson, sem nú er starfsmað-
ur og hluthafi í Rafha í Hafn-
arfirði, Þórarinn Finnsson,
móðurbróðir minn, var véla-
maður, en hásetar vorum við
Bjarni Halldórsson frá Bakka,
sem nú dvelst á elliheimilinu
í Neskaupstað, og sá, sem þetta
ritar. Stefnan var sett frá
Horni í áttina til Hvalbaks og
farið fram hjá honum eftir
rúmlega fimm tíma siglfngu
með suðurfalli. En ekki var
línan lögð fyrr en eftir tveggja
stunda ferð þaðan. Þegar svo
langt er komið frá Norðfjarð-
arhorni, er það löngu komið í
hvarf undir bungu hafsins, og
Dalafjöll, sem mest eru fyrir-
ferðar af hafinu að sjá, eru far-
in að síga drjúgum í sjó, að
manni sýnist.
Við höfðum sextán bjóð sex
strengja, en hver strengur var
Það var vorið 1917. Heims-
styrjöldin fyrri var þá enn í
algleymingi, þótt við, sem
bjuggum hér austur á landi,
yrðum hennar ekki varir áþreif
anlega að jafnaði.
Á þeim árum var svonefnt
vorhlaup ofarlega í huga allra
Austfirðinga, þegar fram á
vor kom. Við því var búizt um
miðjan maí, og reyndu allir að
vera viðbúnir að taka á móti
því um það leyti. Ekki var hik-
að við að sækja út á yztu nafir
landgrunnsins, ef von var á
góðum afla, og jafnvel talið
sjálfsagt, að þar hlyti hans að
vera mest von. Mun svo hafa
verið, er sú veiðiferð var farin,
sem hér um ræðir, því að þetta
var fyrsta sjóferðin það vor.
Lagt var af stað frá Norðfirði á
níu lesta báti, sem faðir minn
átti og hét „Snorri“.
Á bátnum voru fjórir menn:
200
1 I 31 I N N
SUNNUDAGSBLAÐ