Tíminn Sunnudagsblað - 17.06.1962, Blaðsíða 15

og jafnvægi núna. Það væri svo sem
allt í lagi, svo lengi sem eldsneyti
entist. — Hérna voru hlustunartæk-
in. Hann tók þau og setti á sig, svo
tók hann hljóðnemann, sem Bill
hafði svo oft talað í.
Hann vissi, að Bill hefði sagt eitt-
hvað venjulegt, eins og — ABCD kall
ar flugturninn, og síðan gefið upp
stefnu og hraða. En það eina, sem
Shorty gat sagt, hárri, ‘æstri röddu,
var — Halló, þú þarna! Halló, Kansas
City!
Ekkert gerðist um sinn, svo heyrð-
ist rödd í heyrnartækjunum. Shorty
fannst hann vera eins og strákur,
sem er að leika sér að því, sem hann
veit, að ekki er leikfang. En röddin
var róleg og eðlileg. — Halló, gamli
minn, sagði hún. — Ég hef verið að
velta því fyrir mér, hvaS væri eigin-
lega orðið' af þér. Er eitthvað að?
Shorty datt ekki annað í hug en
þessa rödd myndi hann til æviloka,
en skömmu síðar átti hann erfitt með
að lýsa henni fyrir mér. Hún var svo
sem eins og allar aðrar raddir í sendi
tækjum, flöt, sviplaus og orðfá, en
róleg og bauð upp á trúnað. Og áður
en Shorty vissi af, ruddi hann úr sér
allri sólarsögunni. Þegar hann hætti,
var blístrað lágt í heyrnartækin.
— Hann Bill sonur minn ætti að
vera hér, sagði Shorty. — Hann var
flugmaður.
— Já, ég veit, sagði röddin. Svo
varð löng þögn. Shorty varð óþolin-
móður og kallaði: — Halló!
— Jahá, sagði röddin hugsi.
—: Hvað á ég að gera? spurði
Shorty.
— Ef ég væri í þínum sporum,
sagði röddin, — myndi ég fljúga heim
til Kansas City.
* — En ég kann það ekki.
— Ég skal kenna þér það.
— Hvað segirðu? spurði Shorty og
greip andann á lofti.
— Settu hendurnar á pinnann og
fæturna á fetana, sagði röddin. —
Vertu ekki hræddur, þeir gera þér
ekkert. Þú skalt ekki óttast mæla-
borðið heldur. Þú þarft ekki á miklu
að halda af því, sem þar er. Þetta er
mest lúxus. Leitaðu að mæli, sem
heitir hæðarmælir, og segðu mér,
hvað þar stendur.
— Áttatíu, svaraði Shorty.
— Það þýðir átta þúsund fet. Leit-
aðu nú að handfangi, sem heitir
Sjálfvirk flugstjórn.
— Það er hér.
— Taktu það úr sambandi.
— Á ég að taka sjálfvirku flug-
stjórnina úr sambandi?
— Auðvitað! Ætlarðu ekki að læra
að fljúga þessu apparati?
Shorty var skjálfhentur, þegar
hann gerði eins og fyrir hann var
Iagt. Vinstri vængurinn lækkaði að-
eins.
— Haltu pinnanum í miðstillingu.
Vélin rétti sig við aftur.
— Hvernig vissirðu þetta? spurði
Shorty hissa.
— Það fer alltaf svona fyrst, sagði
röddin og hló vlð. — Nú skulum við
athuga okkar gang. Það er barna-
leikur að lenda, en þú verður fyrst
að læra að lækka flugið. Fyrst skaltu
læra að stjórna stefnunni. Ýttu pinn-
anum örlítið fram og til vinstri.
Stígðu líka svolítið á vinstri fetann,
en bara lítið.
Hin stóra flugvél flaug í mjúkan
boga.. Shorty tók aðra hendina af
stýrinu og strauk eitthvað vott úr
auga sér. Á þessari stundu skildi
hann betur en nokkru sinni fyrr, hve
mikla þýðingu flugið hafði haft fyrir
Bill. Tilfinningin er sú sama í fyrsta
sinn, sem hesturinn stekkur með þig,
í fyrsta sinn, sem hraðbáturinn lætur
að vilja þínum, í fyrsta sinn, sem
flugvélin lýtur þinni stjórn.
— Réttu hana af, sagði röddin. —
Stígðu svolítið á hægri fetann. Settu
pinnann aftur í miðstillingu. Dragðu
hann aðeins að þér og hækkaðu hana
svolítið. Hvernig tókst þetta?
— Það komu rykkir.
— Þú hefur sennilega misst dálitla
hæð, sagði röddin. — Það er af því
að þú heldur ekki nefinu við sjón-
deildarhringinn.
— Nefinu á mér? spurði Shorty.
— Nei, nefinu á vélinni. Jæja, nú
skulum við reyna það sama aftur.
Eins og í dái gerði Shorty það, sem
fyrir hann var lagt. — Tókst það bet-
ur núna? spurði röddin. — Heyrðu,
annars, það getur verið, að þú verðir
að koma inn hinum megin frá, svo
nú skulum við reyna til hægri. Þá
gerir þú alveg eins, nema bara í hina
áttina.
— Þetta var erfitt, sagði Shorty.
— Ég man það líka núna, að Bill
sagði, að það væri alltaf erfið’ara að
beygja til hægri en vinstri, að minnsta
kosti fyrst í stað.
— Það er rétt. Reyndu nú aftur.
— Hvað heldur þú, að farþegarnir
hugsi? spurði Shoity.
— Það, sem þeir vita ekki, skaðar
þá ekki. Fylgirðu járnbrautarteinun-
um núna?
— Hér um bil.
— Austur eða vestur? Líttu á átta-
vitann. Efst á mælaborðinu.
— Austur.
— Gott. Hvernig ertu í svifflugi?
— Ég hef aldrei reynt það.
— Þá verðurðu að reyna það nokkr
um sinnum. Lendingin er lítið annað
en svifflug. Ýttu pinnanum fram og
reyndu. Ekki of langt fram. Hvað
segir hæðarmælirinn nú?
— Sjötíu og fimm. Þýðir það sjö
þúsund og fimm hundruð?
— Já. Líttu nú í kringum þig og
finndu stöhginji, sem setur hjólin
niður. Þú munt þurfa á þeim að
halda.
Shorty sagðist síðar hafa hlýtt rödd
inni án þess að hugsa. Einu sinni
var barið á dyrnar fyrir aftan hann.
— Á ég að opna? spurði hann rödd-
ina.
— Það myndi ég ekki gera, svaraði
röddin. — Þú ert fullfær um að fljúga
þessu apparati, og hvers vegna þá
að hleypa hinum í það? Þú þarft
enga hjálp.
Þetta var ein ljúfasta stund í
iíí’i Shortys.
— Þeir sögðu mér, aiJ ég væri
orðinn of gamall til þess að læra að
fljúga, sagði hann. — Þeir ráku mig
meira að segja út af flugvellinum í
Kansas City.
— Þeir gera það ekki í dag, svar-
aði röddin.
Shorty langaðl í stóran og dýran
vindil. Hann langaði að hafa stóran
vindil og halla sér aftur á bak í sæt
inu og stinga þumalfingrinum í vest-
ishandveginn.
Vélin flaug áfram yfir Kansas, og
Shorty var ánægðari en hann hafði
nokkurn tíma verið síðustu þrjátíu
árin. Hann tók allt í einu eftir bláma
himinsins, grasinu á sléttum Kansas
og bylgjandi korninu fyrir neðan sig.
Hann sá aðra flugvél á leið suður og
fann hlýja félagskennd gagntaka sig.
Bill hafði reynt að skýra þessa til-
finningu fyrir honum, en hann skildi
hana ekki þá. Hann langaði meira að
segja til að tala. Fram að þessu hafði
hann ekki langað til að tala við neinn
nema Bill meðan Bill vai lítill. Hann
reyndi alltaf að segja sem allra fæst
við viðskiptavini sína og nábúa, vit-
andi sig tala lélega ensku með fram-
andi málhreim, en þessi rödd virtist
vilja heyra hann tala. Shorty sagði
honum frá sjálfum sér, frá Bill, og
frá því sem hann sá frá vélinni. Þeg
ar hann sá eitthvað, sem liktist hjól-
förum’ þveit yfir sléttuna, var ekkert
eðlilegra en að spyrja röddina, hvað
það væri.
— Það er gamla Santa Fe brautin,
svaraði röddin. — Það er leiðin, sem
farin var, áður en járnbrautiinar
komu. Þessi leið var farin til gömlu
spönsku borganna í Mexíkó og heim
aftur með vagnhlöss af heimilisafurð-
um til þess að selja. Þetta er ein fræg-
asta leið í Ameríku.
— Þetta er alveg eins og ég geri,
sagði Shoriy hrifinn. — Ég fæ vör-
urnar að sunnan og sel þær heima.
Einu sinni seldi ég úr vögnum líka.
Kartöflur, melónur og ávexti.
— Ég veit það, svaraði röddin.
Allt í einu gat hann ekki setið á
sér lengur, en sagði röddinni frá deil-
unni við Bill og hve leitt honum
þætti, að síðus-tu orðin, sem hann
sagði við Bill, skyldu hafa verið i'eiði-
orð.
— Ég held ekki, að Bill hafi verið
reiður við þig, sagði röddin.
— Þekktirðu Bill? spurði Shorty.
— Ég þekkti hann vel, sagði rödd-
in. Síðan kom löng þögn. I norðri
Framhald á bls. 381.
T í M I N N
SUNNUDAGSBLAÐ
375