Tíminn Sunnudagsblað - 29.07.1962, Side 15

„Teymdi Jón Sæmundsson hestinn aS svo búnu út fyrir túngarS í miSjum sjómannaskaranum. Fylgdist Sæmundur á Kalmans
tjörn meS hopnum, en Jón ÞórSarson gekk stillilega til bæjar".
tiegðaðist við að hlýða þeirri skipun,
tók hann það sjálíur upp. Jón Jóns-
son snaraðist þá út og gekk til hests
síns, en hreppstjórinn elti hann með
barnið og hugðist neyða hann til þess
að taka við því. En Jón Jónsson var
þrár líka og fékkst ekki til þess að
snerta það, heldur gerði sig líklegan
til þess að hlaupa á hest sinn og ríða
sem skjótast brott með samfylgdar-
konu sinni. Þegar Jón Þórðarson sá
það, skopraði hann hrínandi barninu
fram í varpann og hljóp að sendi-
manni. Varð nú langt hark á milli
þeirra nafnanna.
Býsna mannmargt var orðið á hlað-
inu, því að heimafólk allt var komið
út og vermenn úr hverfinu hafði
drifið að. Stóð fólkið í þyrpingum
og fylgdist með því, er fram fór.
Barnið lá frammi í varpanum, án
þess að nokkur sinnti því, og „hljóð-
aði býsna mikið“. Þegar þetta þóf
hafði staðið langa hríð, jafnvel
framt að því, er svaraði matmáls-
tíma, stóðst Jarþrúður ekki lengur’
mátið, enda hafði henni verið falið
að veita telpunni aðhlynningu.
„Eg verð að láta barnið njóta
guðs“, sagði hún, um leið og hún tók
það upp og bar að vegg eða garðlagi,
þar sem betur fór um það og skjóls
naut.
Þessu næst gerðu þau Jón og Jar-
þrúður nýja tilraun til þess að kom-
ast brott. En Jón Þórðarson hét á
lið sitt að láta þau ekki komast und-
an. Spretti hann sjálfur hvað eftir
annað gjörðum á hesti nafna síns og
tók jafnvel þófareiðið alveg af einu
sinni, en sjómenn öftruðu Jarþrúði
að ríða úr hlaði. Gerði Jón Þórðar-
son sig ýmist byrstan og hastan eða
hann fór bónarveg að þeim Jarþrúði
og bað þau með hóglegum fortölum
að fara brott með bamið. En þegar
ekkert vannst á með þessum hætti,
kvað hann loks upp úr með það, að
hann hefði nægan liðskost til þess
að setja þau bæði í bönd og binda
síðan barnið á þau, svo að þau gæfu
burt að fara með það, ef þau gæfu
ekki kost á því ag fara með það með
minni sneypu. Við þessa hótun sáu
þau -Jón og Jarþrúður sitt óvænna.
Tóku þau barnið undan veggnum og
hlúðu að því, og riðu þau síðan brott,
er Jóni Þórðarsyni hafði- unnizt tími
til þess að skrifa starfsbræðrum sín-
um í Rosmhvalaneshreppi bréf. Var
það ómjúk kveðja, er hann sendi
þeim, og var berlega að orði kveðið
um það, að hann myndj engu skeyta
úrskurði Frydensbergs.
Hreppstjórum i Rosmhvalaneshreppi
þótti för þeirra Jarþrúðar og Jóns
Jónssonar hafa ill orðið. Sáu þeir nú
ekki annað ráð vænna en gera Jóni
í Junkaragerði aðför sjálfir og hafa
með sér nokkurn liðsafla. Tygjuðust
þeir til farar, Þórður Gissurarson
á Flankastöðum og Jón Eyjólfsson á
Lambastöðum, og kusu þeir til at-
fylgis þrjá bændur, Bjarna Jónsson,
sem áður var nefndur, Þórarin Áma-
son í Miðkoti og Vilhjálm Ágústsson
í Bursthúsum. Var þetta einvalalið,
sem virtist því hlutverki vaxið að
koma af höndum sér tíu vikna gömlu
barni. Reiddu kapparnir reifastrang-
ann sjálfir, því að þessi för þótti ekki
við hæfi kvenna, þar eð vera kunni, að
í bardaga slægi En ekki var barn-
unginn heppinn með ferðaveður frek-
ar en fyrri daginn, því að enn var á
norðanstormur og kuldi.
Engan viðbúnað var að sjá í Junlc-
aragerði, er þeir fimmmenningarnir
komu þangað. Stigu þeir af hestum
sínum við túngarð og gengu síð'an
fylktu liði heim. Vilhjálmur Ásgauts-
son bar barnið. Tveir menn voru á
hlaði úti — Loftur, sonur Jóns hrepp-
stjóra, væskilmenni að sjá, og inntöku-
sjómaður dansks kaupmanns í Kefla-
vík, Oddur Oddsson að nafni. Hrepp-
stjórar köstuðu kveðju á mennina
og spurðu eftir Jóni Þórðarsyni. Þeir
kváðu hann vera inni í bæ. Þóttust
komumenn þá vita, að hann myndi
ætla að láta veggi húsanna skýla sér,
líkt og Njáll Þorgeirsson, þegar Flosi
gekk með lið sitt heim að Bergþórs-
hvoli.
Þórður Gissurarson afréð að ganga
í bæinn, en Jón á Lambastöðum beið
á hlað'i úti, ásamt förunautum þeirra
þremur. Leið nú alllöng stund, og
vissu þeir, sem úti biðu, ekki, hvað
fram fór inni. Tvístigu þeir á hlaðinu,
en þegar þeim fór að leiðast biðin,
gekk Jón Eyjólfsson inn til þess að
forvitnast um Þórð. Varð enn töf á
því, að nokkur kæmi út. Vildi Vil-
T í M I N N
SUNNUDAGSBLAÐ
519