Tíminn Sunnudagsblað - 23.09.1962, Blaðsíða 7

Lí FÚ-JEN:
NÆTURGISTING
Þegar Lí Tsing, hinn mikli hershöfð-
ingi, var ungur maður og óþekktur,
var hann oft vanur að fara til veiða í
Húófjöll. Heimamenn í þessu fjalla-
héraði sáu hann oft og gazt vel að hon
um, því að hann var hár og glæsi-
legur og vingjarnlegur og áði oft
í sama þorpinu og snæddi þar kvöld-
verð eða hádegisverð á veiðiferðum
sínum. í þorpinu var öldungur einn,
sem alltaf útvegaði honum mat og
húsaskjól, þegar hann var seint á
ferð og komst ekki aftur til borgar-
innar. Öldungurinn var efnaður og
vildi ekki taka við borgun fyrir gist-
inguna. Hann hafði alltaf til reiðu
heita súpu og hlýtt rúm handa Lí
Tsing, og þeir urðu miklir vinir.
Dag nokkurn komst Lí á slóð dá-
dýrahóps og hóf að rekja hana. Hann
var ágætur hestamaður og þaut yfir
holt og hæðir, og vonaðist sífellt
eftir að sjá hópinn. En hann virtist
algerlega undan honum sloppinn.
Hann vissi, að hann gat séð allt
kvikt í fimm hundruð metra fjar-
lægð, og hann var of kappsamur
veiðimaður til þess að gefast upp á
miðri leið. Hann reið langar leiðir,
og þegar rökkrið seig yfir, vissi hann
ekki, hvar hann var staddur. Hann
var örþreyttur og vonsvikinn og
reyndi lengi að átta sig, en hann
kannaðist ekkert við landslagið. En
loks glaðnaði yfir honum, því að
hann sá ljós uppi á fjallsbrún fram-
undan, og hann taldi, að hann yrði
kominn þangað innan hálfrar stundar.
Hann sneri hesti sínum í áttina þang
að, því að hann vonaðist til þess,
að fá þar gistingu um nóttina.
Þegar hann kom á staðinn, sá hann
geysistórt hús, umlukt háum, hvítum
múr með rauðu hliði. Hann barði
og beið síðan átekta.
Eftir lan,ga stund kom þjónn til
þess að opna hliðið og spurði, hvað
honum væri á höndum. Lí sagði hon-
um, að hann hefði verið á veiðum,
væri nú villtur orðinn og baðst gist-
ingar.
»Ég er hræddur um, að það sé
ógerlegt", sagði þjónninn. „Karl-
mennirnir eru að heiman og frúin
er ein.“
„Viltu leyfa mér að tala við
frúna?“
Þjónninn hvarf, en kom aftur að
vörmu sporí og sagði:
„Komdu inn. Prúin var treg í
fyrstu, en þegar hún heyrði, að þú
hefðir villzt, hugsaði hún sig betur
um og sagðist mundu leyfa þér að
vera í nótt.“
Lí var vísað inn í forsalinn, sem .
var búinn fögrum húsmunum. Marg
ar kristalljósakrónur héngu niður úr
loftinu og gull- og silfurdiskar
prýddu veggi.
Von bráðar kom þjónustustúlka,
sem sagði:
„Frúin er að koma.“
Húsfreyja kom, tíguleg kona um
fimmtugt, klædd í látlausan, svart-
an kjól. Lí tók eftir því, að fatnað-
ur hennar var úr dýrasta og vandað-
asta efni, sem völ var á. Hann
hneigði sig og afsakaði komu sína.
„Synir mínir eru að heiman i nótt,
og venjulega tek ég ekki á móti gest
um, þegar ég er ein heima. En ég
hef ekki brjóst í mér til þess að
senda þig burtu á svo dimmri nóttu,
þar sem þú hefur villzt."
Rödd hennar var þýð og finleg,
og yfir konunni allri sá blær, að
þarna stæði hann andspænis ham-
ingjusamri móður á barnmörgu heim
ili. Jafnvel grátt hár hennar var
fagurt,
Li var borinn mikill og góður mat-
ur, aðallega fiskur. Hann borðaði
með kristalsprjónum.
Eftir kvöldverðinn sagði frúin við
hann:
„Þú ert sjálfsagt þreyttur og vilt
hvílast. Þjónustustúlkur munu sjá
um, að þig skorti ekekrt.“
Lí reis á fætur til þess að þakka
henni viðurgerninginn og bjóða
henni góða nótt.
Frúin bauð honum blíðlega góða
nótt og bætti við:
„Það verður ef til vill hávaða-
samt hér í nótt. Ég vona, að það ónáði
þig ekki.“
Það kom undrunarsvipur á andlit
Lís, og frúin tók eftir þvi.
„Drengirnir mínir koma oft heim
um miðja nótt og eru þá stundum
hávaðasamir," sagði hún. „Ég vildi
aðeins láta þig vita af því, svo að
þú verðir ekki óttasleginn."
„Ég skil það,“ svaraði Lí. Hann
langaði til þess að spyrja hana,
hversu gamlir synir hennar væru
og hvað þeir hefðu fyrir stafni, en
hann áleit það hyggilegast að sleppa
óþörfum spurningum.
Rúmið var hlýtt og þægilegt, og
hann var þreyttur eftir eltingaleik-
inn um daginn. En hann braut heil-
ann um það, hvaða fólk þetta væri,
sem bjó svo fjarri alfaraleiðum og
hafði störfum að sinna um nætur.
Limir hans voru þreyttir og þörfn-
uðust hvíldar, en höfuðið var glað-
vakandi. Hann lá grafkvrr og beið
þess, sem verða vildi.
Þegar leið að miOnætti, heyrði
hann barið harkalega á hliðið. Síð-
an heyrði hann hvísl í ganginum,
og loks kom frúin fram úr herbergi
sínu og spurði:
„Hvað er það?“
„Sendiboðinn kom' með þessa skrá
og sagði, að þetta væru mikilvæg
skilaboð,“ sagði þjónninn. „Eldri
herranum er skipað að láta rigna
á þessu svæði, en það á að stytta
upp fyrir dögun. Hann bað þess, að
rigningin yrði þó ekki svo mikil, að
skemmdir yrðu á ökrunum.“
„Hvað get ég gert?“ svaraði frúin
í öngum sínum. „Báðir eru að heim-
an, og það er of seint að senda eftir
þeim. Ég get engan sent.“
„Getur ekki gesturinn farið?“
spurði þjónustustúlkan. „Hann er
duglegur veiðimaður. Hann ríður
góðum hesti.“
Frúin varð frá sér numin við uppá-
stunguua og fór þegar og barði að
dyrum hjá Lí:
„Ertu vakandi?"
Lí svaraði:
„Hvað get ég gert fyrir þig?“
„Viltu gera svo vel að koma fram.
Ég þarf að tala við þig.“
Lí reis samstundis upp úr rúm-
inu og gekk fram á ganginn. Frúin
tók til máls:
„Þetta er ekki venjulegt heimili.
Ég hef fengið skipun um það frá
himnum að láta rigna fyrir dögun,
og ég hef engan til þess að senda.
Elzti sonur minn er í brúðkaups-
veizlu í Austursjó, og yngri sonur
minn er fylgdarmaður systur sinn-
ar á löngu ferðalagi. Þeir eru þúsund
ir mílna burtu, og það er of seint
að senda eftir þeim. Viltu vera svo
greiðvikinn að taka að þér starfið?
Það er skyldustarf okkar að láta
rigna, og sonum mínum verður refs-
að, ef þessari skipun verður ekki
framfylgt.“
Lí var mjög hugfanginn af þess-
ari óvæntu bón.
„Ég skyldi glaður verða við ósk
þinni, frú, en það er ekki í mínu
valdi. Ég býst við, að þið verðið að
fljúga ofar skýjum til þess að láta
rigna.“
„Þú getur setið hest, heyri ég?“
„Vissulega.“
„Það dugar. Allt, sem þú þarft að
gera, er að stíga á hest, sem ég læt
leggja á fyrir þlg — ekki þinn hest
vitaskuld. Og fara síðan eftir því
sem ég segi. Það er mjög einfalt.*1
Hún skipaði svo fyrir, að sóttur
skyldi svartfextur gæðingur. Síðan
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
679