Tíminn Sunnudagsblað - 10.02.1963, Qupperneq 7

„Maður verður að gá ag sjálfum
sér og guði“, sagði lconan.
Þorvaldur strunsaði þá burt með
reiðisvip. Hafði sonur Ólafs staðíð
fyrir aftan hann og heyrt þessi orða-
skipti.
Þau Þorvaldur og Guðrún könn-
uðust samt efcki við þetta, þegar það
var borið á þau, og lítinn höggstað
gaf Guðrún á sér, þegar farið var að
grennslast eftir því, hvað hún vissi
um sekt eða sakleysi bónda síns.
„Hafið þér ei neitt séð hjá manni
yðar, sem vera kynni af eigum skip-
iherra Péturssens?“ var spurt.
„Nei — ekki svo sem eitt nálþráð-
arvirði", svaraði hún.
„Hvað hafið þér heyrt mann yðar
tala um afgang skipherrans?"
„Þegar ég kom að Sigríðarstöðum,
grennslaðist ég eftir, svo sem guð
gaf mér vit á, hvort það gaeti verið
nokkuð til í þessu, sem ég hafði heyrt
skrafað um líflát sfcipherrans, eða
hvort ég gæti séð eða formerkt nokk
uð af hans eigum undir Þorvalds míns
höndum, og varð ég aldeilis einskis
vör, sem ég gat þenkt, að honum
hefði við komið. Og hann sagði hann
gæti ei annað þenkt en skipherrann
hefði farið í sjóinn eða ósana“.
Eftir nokkurt þref gekkst Guðrún
Iþó við því, að á Gaúksmýri væri lítil-
fjörleg og blettótt silkislæða, svo sem
um barnsháls, er kynni að vera af
strandgóssinu. Kannaðist þá Þorvald-
ur við, að hann hefði fundið þennan
klút í forinni á hlaðinu á Hjalta-
bakka eftir að strandgóssið hafði ver-
ið selt. Að öðru leyti lét hann engan
bilbug á sér finna og sótti jafnan í
sig veðrið, þótt nokkuð sljákkaði í
honum í bili, og hreytti þá kaldyrðum
með hörkulegum svip á báða bóga.
Eggert var aftur á móti hnugginn
og fálátur og virtist jafnvel stund-
um setja fyrir sig einberan hégóma.
Einu sinn; kallaði hann nafna sinn,
Eggert Jónsson í Kirkjuhvammi, á
eintal og „sagðist vera orðinn ólukk-
anlegur".
„f hverju?" spurði nafni hans.
Hann kvaðst ekki hafa munað eftir
að geta þess í játningu sinni, að hann
hefði í heimildarleysi. bitið í munn-
tóbaksvefju, þegar skipað var upp
úr Hákariinum.
Eggert í Kirkjuhvammi spurði, hve
mikið það hefði verið, sem hann tók
af tóbakinu.
„Svona eins og ég tók upp í mig
einu sinni“, svaraði sakborningurinn.
„Þykir þér það á nokkru standa?“
„Já — ef til eiðs kemur“, svaraði
hinn og kallaðist sakfallinn vegna
gleymsku siniiar
En Eggert í Kirkjuhvammi gerði
lítið úr þessari sök, enda fór svo, að
nafni hans lét undan bera að bæta
þessarj tóbakssögu við syndaregistur
sitt.
XXIX.
Það var aikunna, að morðingjum
var lítið um það gefið að snerta lík-
ami eða bein þeirra manna, er þeir
höfðu komið fyrir kattarnef. Menn
voru þeirrar trúar, að blóð tæki að
vætla úr áverkum á líki myrts manns,
þegar morðinginn kom nærri því, og
dæmi voru þess,' að þeir, sem harð-
lega höfðu þrætt fyrir sekt sína, með-
gengu verknað sinn, þegar þeir voru
neyddir til þess að fara höndum um
líkið.
Enginn mun hafa búizt við því, að
blóð tæki að drjúpa af beinunum, sem
fundust við Blönduós, þótt Þorvald-
ur og Eggert handléku þau. Samt
þótti sjálfsagt að láta þá gera það,
væntanlega í þeirr; von, að þeim
stæði af þeim slikur stuggur, að þeir
klökknuðu við eða brygði að minnsta
kosti svo, að til líkinda yrði haft,
hvort þeir væru sekir eða saklausir.
Þeir félagar vonj því leiddir að
beinakistunni, og gekk Eggert fús-
lega fram og fór höndum um beinin.
Þorvaldur var fyrst í stað nokkru
tregari til þátttöku í þessari áihöfn
og hafðist ekki að, fyrr en honum
var sfcipað að fara að dæmi Eggerts.
En þá tók hann hauskúpuna milU
handa sér, og segir sagan, að hann
hafi mælt, um leið og hann hampaði
henni í lófa sér:
„Sjáið þið sakleysi mitt“.
Bjöm á Þingeyrum hvessti á hann
augun, kuldalegur á svipinn, og hef-
ur svo verið hermt, að hann skipaði
honum að kyssa kúpuna.
Þorvaldur bar hana þá að vörum
sér og mælti síðan:
„Þessi bein hræðist ég ekki“.
En í almæli var það síðar í héraði,
að varir hans hefðu ekki snert haus-
kúpuna og þótti grunsamlegt. Slíkum
sveitarrómi er þó vitaskuld í engu
treystandi.
Eftir þessa athöfn lét sýslumaður
helztu bændur segja hyggju sína um
það, hvort þeir Þorvaldur og Eggert
væru sekir. Ólafur hreppstjóri á
Beinakeldu kvað upp úr með það, að
hann hygði Þorvald sekan og færði
til hik hans að snerta beinin, flótta-
legt atferli og heift í garð þeirra,
sem vitnuðu gegn honum, en kva? j
Eggert of tviráðan og einfaldan tii
þess að verjast því, að sannleikurinn
kæmj fram. Flestir aðrir svöruðu á
keimlíkan hátt, og getur hæglega ver-
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
127