Tíminn Sunnudagsblað - 10.02.1963, Síða 13

Byggðin í Dal er ekki á neinn hátt tengd þessari sögu frekar en aðrar færeyskar
byggðir. En þessi mynd sýnir, hvernig færeyskir bændur hafa gert sér tún
í snarbröttum brekkum, ef ekki var völ á Kallaminna landi — jafnvel hlaðið
stalla f brekkurnar, ef ella var þar óstætt við slátt. — (Ljósm.: H.J. Jakobsen).
Ég heyrði árnið í myrkrinu og gekk
á hljóðið, strauk moldina og blóðið
framan úr mér eins vel og ég gat og
þerraði andlitið með húfufóðrinu.
Þarna voru þrjú hús saman á tún-
inu, tvö af venjulegustu gerð, með
háu risi, kvistum og síðu þakskeggi,
og eitt lágt. Ég herjaði á lága húsið,
dró húfuna niður að augum, svo að
kúlan sæist ekki — og drap á dyr.
Út kemur lítil telpa með reik í
hári og minnir á sviðinn sauðarhaus,
vísifingur í munni og augun út úr
höfðinu.
„Gott kvöld! Eru foreldrar þínir
heima?“
„Ha?“ Dyrnar lokast.
Hún hefur orðið hrædd, get ég mér
til — bíð.
Svo rekur ung kona höfuðið út úr
eldhúsinu, gráhærð með svartar
augabrúnir, mildeyg, vingjarnleg og
brjóstaiítil — horfir þegjandi á mig.
„Gott kvöld! Ég ætlaði að gera mig
svo heimakominn að biðja ykkur að
hýsa mig í nótt — nýkominn af göngu
og þekki engan héma í byggðinni".
Jú, heimil var mér gistingin: „Ekki
verður yður úthýst, komið með pjönk-
urnar inn með yður“. Hún hvarf og
kom aftur með logandi lampa, sem
hún hengdi á nagla í fordyrinu.
Þá varð mér litið í spegil, sem
hékk þar. Ég gat ekki varizt hlátri
— ekki undur, þótt telpan yrði
smeyk: Húfufóðrið sneri út. Blóðug-
ur var ég ekki, eins og ég bjóst þó
við, en andlitið var óhreint og hárið
lafði í bendu fram á enni.
Konan brosti ofurlítið; „Þér hafið
dottið, sýnist mér“.
„Ó-já. Eg hiammaði mér fram af
barði hérna í túninu“.
„Þér eruð holdvotur, veit ég, helli-
rigning allan seinni partinn?"
„Já, og árnar óð ég — er ókunnug-
ur. Það er óskemmtilegt að fá svona
gest“.
„Setjið það ekki fyrir yður. Þér
hafið ekki slitið gólfunum hérna um
dagana. Komið þér hér að eldavél-
inni. Ég ætla að ylja upp í kamers-
inu, áður en þér farið þangað inn“.
Eg smeygi mér úr sokkaplöggunum
og geng berfættur inn í eldhúsið,
það koma stór, vot spor á gólfdúkinn.
Ég sezt á mókassann.
Telpan með reikina og dreng-
hnokki á óvitaaldri leika sér á gólf-
inu. Litli snáðinn fer hjá sér, en telp-
an tekur hann á hné sér og masar
við hann: „Jósía® ekki vera hræddur
við ókunnuga manninn, ókunnugi
enaðurinn góður við Jósías".
Jósías gýtur augunum í kringum
sig, gægist út úr faðmi systur sinn-
ar og bendir á pollinn, sem sigið
hefur á gólfið úr buxum mínum, og
bablar: „Ógunni majurinn bissa á
gólli, gamma ógunna majurinn bissa á
gólli, gamma ógunna. majurinn, sóði
ókunna maj . . . “ Þa tók hún fyrir
munninn á honum, roðnaði upp í hárs
rætur og hvarf á dyr með litla hnokk-
ann.
Nú kom konan og bauð mér inn
í kamersið til þess að skipta um föt.
Hvort ég hefði þurrt að fara í —
eða átti hún að koma með eitthvað
handa- mér?
„Jú, þakka yður fyrir — gætuð þér
lánað mér buxnagarma, annað er ég
með“.
Ég varð alls hugar feginn. Eg dró
af mér biautan dárninn, þvoði mér
og fór í þurrt. Sem ég sýsla við þetta,
heyri ég, að húsbóndinn kemur inn.
Það var kominn gestur, var honum
sagt.
Jæja, hver skyldi sá vera?
Það vi'ssi konan ekki, „gat ekki
fengið mig til þess að spyrja hann
að nafni svona upp úr þurru — han;n
hefur ekki komið fyrr hingað í
byggð, sagði hann.“
„Nú — prédikari kannski?“
„Já, vel gæti ég trúað því. Hann
var með flibba — hann er líklega
prédikari“.
„Ég lít inn til hans“, segir maður-
inn. „Það þarf kannski eitthvað að
liðsinna honurn".
„Þá verðurðu að káfa framan úr
þér áður og snotra þig svolítið".
„Ha? Er þetta ekki Færeyingur?“
„Jú-jú, færeyskur er hann“.
„Nú, hvað? Þá er það iíklega
sama“.
Eg var búinn að hafa fataskipti, þeg
ar hann kom inn, og var að leita að
tóbaki í pokanum mínum.
„Gott kvöld, maður minn. Það hef-
ur ekki verið þægilegt að ganga milli
byggða í þessu úrhelli".
„Gott kvöld — nei, það var heldur
slæmt, veðrið. Líka það, að ég lenti í
myrkri. Og svo ruddist ég hér inn,
komig undir nótt“.
„Já, það er ekkert við þvf að segja.
Sá, sem ókunnugur er, verður að leita
þar fyrir sér, sem dyr eru. Það er
ókunnugt fólk leiðir hann í stofu . .
T í M I N N — SUNNUDAGSBL&Ð
133