Tíminn Sunnudagsblað - 01.03.1964, Síða 5

hann að verðleikum, þegar hann féll
frá. Hann lézt í hafi á leið til fs-
lands 1896. Hann hafði verið húinn
að óska eftir því að verða grafinn
í íslenzkri mold. Sýnir það gott hug-
arþel til lands og þjóðar, iem hann
átti svo löng og happasæl viðskipti
við. En þetta átti honum ekki að
hlotnast vegna rótgróinnar hjátrú-
ar skipsmanna. Það gerði hvassviðri
og sjógang, og sjómennirnir létu
æstar öldur Atlantshafsins taka í
faðm sinn líkama þessa vandaða og
góða drengs.
VII.
Heinrich Biering.
Eftir fráfall Kristjáns Halls verða
eigendaskipti að Borðeyrareigninni.
Zöllner selur hana, en við tekur
Clausen í Stykkishólmi, og verzlun-
arstjóri hans verður Heinrich Bier-
ing og er á Borðeyri í 10 ár, þar til
Richard Peter Riis kaupir hana 1891.
Biering flytur þá til Borgarness og
er þar nokkur ár, en þaðan til
Reykjavíkur og deyr þar 1905. En
Elísabet, ekkja hans, lifir allmiklu
lengur.
Ég var vel kunnugur þessu fólki,
og sérstaklega var mér einkar vel
við frú Elísabetu. Ég var ellefu ára,
þegar þau fluttu frá Borðeyri. Anna
Jóhannesdóttir, móðir mín, var
vinnukona hjá þeim í sjö ár. Ég var
alinn upp annars staðar, en fékk þó
að vera hjá henni öðru hverju. Og
þeim góðu hjónum átti hún það að
þakka, að hún þurfti ekki að leita
tU sveitarinnar um meðlag með mér,
því að kaup kvenna hjá bændum í
þá daga var ekki nema fyrir fötum.
Frú EHsabet Biering fékk almenn-
ingsorð fyrir manngæði og prúð-
mannlega framkomu. Enn þá ylnar
mér í sinni, er ég hugsa til þessár-
ar konu, hennar ljúfu og prúðu
framkomu. Kristján Linnet, sem
varð sýslumaður í Dalasýslu og
Vestmannaeyjum, ólst upp hjá þeim.
Hann var frændi frú Elísabetar.
Bókhaldari hjá Biering var Theódór
Ólafsson, en innanbúðar Jón Daníels
son og Jón Guðmundsson á Borð-
eyri.
Margar góðar minningar á ég frá
þeim tímum, er ég lék mér sem
barn með jafnöldrum mínum, sem
voru nokkuð margir: Hjá Biering
Kristján Linnet og Karl Steinsson
frá Hjarðarholti í Dölum. Börn
Theódórs og Arndísar Guðmundsdótt
ur, prests Vigfússonar frá Melstað,
voru mörg. Ég held, að börn þessi
öll hafi verið siðprúð og vel upp
alin, mér var einkar vel við þau
öll. Mörg þessi ungmenni, sem í
þá daga léku sér áhyggjulaus, eru
nú búin að ganga sinn lífsferil til
enda. Guð blessi þau öll.
Þá minnist ég .þess, að um þetta
leyti kom til Borðeyrar Jón Magn-
ússon frá Melkoti á Snæfeílsnesi, og
var þar starfsmaður fram yfir alda-
mót. Kallaði hann sig síðar Melsteð.
VIII.
Jón Jasonarson, veitingamaður.
Maður er nefndur Jón og var
Jasonarson. Hann bjó á Hafursstöð-
um á Skagaströnd. ^ Kvæntur var
hann Ástu Maríu Ólafsdóttur, Ás-
mundssonar, og seinni konu hans,
Ingibjargar, en áður var Ólafur
kvæntur Rósu skáldkonu, sem
kennd var við Vatnsenda, þar sem
þau bjuggu. Jón missti Ástu konu
sína 1878 og hefur upp frá því sleg-
ið slöku við búskapinn, eða jafnvel
hætt, því að nokkru síðar er hann
öðru hverju við yerzlunarstörf á
Borðeyri, og rétt eftir 1880 flytur
hann alfarinn þangað og kvæntist
um það leyti Soffíu Júlíönu, systur
Elísabetar á Kolbeinsá, konu Ólafs
Björnssonar. Reisir hann þá hús
upp við melinn hjá læknum og
sezt að sem veitingamaður. Þau
hjón nutu skamma stund samvista,
því að hún lézt af bamsförum eftir
stuttan tíma. Bamið var piltur og
hét Sófus Júlíus og ólst upp norður
í Húnavatnssýslu. Alllöngu síðar
kvæntist Jón í þriðja sinn, Þóru
Guðjónsdóttur, ættaðri úr Dalasýslu.
Þau eignuðust þrjú börn: son, Torfa
að nafni, og tvær dætur, Rögnu
símamey og Ástu, konu Sigurðar á
Laugabóli við ísafjarðardjúp.
Jón Jasonarson var meðalmaður á
hæð, heldur grannvaxinn, með svart
alskegg og dökk augu, sem gátu
verið nokkuð hvöss, þegar gestir
hans urðu hávaðasamir. Hefur hann
eflaust haft allgott vald á þeim, því
að lítið kom þar til ryskinga eða
barsmíða, eins og nú tíðkast. Þó
HEINRICH BIERING,
kaupmaður á Borðeyrl.
ÖNNUR GREIN
mun drykkjuskapur heldur hafa
aukizt eftir komu hans á Borðeyri,
og hefði þó mátt búast við honum
meiri. En við því hefur óefað sporn-
að nokkuð viðhorf fólksins, sem var
nokkuð á annan veg en nú. Því ai
frameftir mínum aldri þótti ungum
mönnum minnkun í að láta sjá sig
dmkkna.
Jón var mikill hestamaður og
reiðmaður góður sem margir Hún-
vetningar. Hann átti nokkra góða
reiðhesta meðan hann var á Borð-
eyri, en frægust var Skjóna hans,
brúnskjótt, gammvökur og fjör-
mikil. Talin var hún með beztu
skeiðhestum í firðinum. Annar bezt-
ur skeiðhestur var Magnúsar-Rauð-
ur, sem Magnús Magnússon á Fall-
andastöðum átti. Hann var og reið-
maður talinn góður og hestamaður,
en ölkær nokkuð. Var hann ævin-
lega með Borðeyrarfólkinu, þegar
það fór í útreiðartúra yfir í Mið-
fjörð. Var þá oft glatt á hjalla og
Bakkus með í ferðinni. Var Magnús
þá á Rauð sínum og þurftu fáir við
hann að etja, nema ef Jón var með
á Skjónu sinni.
Jón Jasonarson var vel kynntur
hér í firðinum. Mun hann hafa ver-
ið óáleitinn um annarra hag. Hann
deyr 1902 og rekur ekkja hans veit-
ingahúsið til þess, er hún flyzt til
Reykjavíkur, snemma á stríðsárun-
um fyrri. Hún lét rífa gamla veit-
ingahúsið og reisa annað stærra, en
lét svo taka það í sundur, þegar
hún fluttist suður og setja niður í
Reykjavík. Ráðsmaður hjá henni
R. P. RIIS,
kaupmaður á Borðeyrl.
TIMINN - SUNNUDAGSBLAÐ
197