Tíminn Sunnudagsblað - 01.03.1964, Síða 11

ar sögur hafa eflaust orSið til í bjór-
kránum niðri í Lismore. Lismore
hefur þó ekki tapaS á því að hýsa
og fæða þá, sem voru á leið til
klaustursins eða frá því, og ekki
heldur á ævintýrunum, sem sögð
voru þaðan ofan að.
Það eru aðeins fáar einfaldar
reglur, sem verður að fylgja, þegar
gest ber að garði. Hann verður að
lesa klausturreglurnar og skrifa
nafn sitt í gestabókina, skuldbinda
sig til þess að reykja ekki, og hvað
viðkemur viskíi, þá útdeilir gest-
gjafinn því. Hann er líka leiðbein-
andi þeírra fórnardýra drykkjusýk-
innar, sem skreiðast upp í klaustrið.
Þegar tíl Jimma kom, þá bað eng-
inn hann að lesa reglurnar eða
skrifa í gestabókina. Klausturþjónn-
inn, sem einn gat talað, auk ábót-
ans og. gestgjafans, vék meira að
segja frá honum, án þess að skora
á hann. að skoða hug sinn í svo
sem eina klukkustund eins og títt'
var. Klausturþjónninn hjálpaði hon-
um úr fötunum, þvoði andlit hans
og fætur og breiddi ofan á hann í
rúminu,. sem var betra en nokkurt
annað rúm, er Jimmi hafði sofið
í til þessa. Húsgögnin voru ekki
önnur en þetta rúm, borð, klæða-
skápur, þvottaborð, einn stóll og
grind til þess að leggja á ferðatösku.
Játningar Ágústínusar lágu á borð-
inu. Þjónninn gekk brott, lokaði
hurðinni. gætilega á eftir sér og
sagðic
„Guð blessi þig!“
Jimmi' svaf í nálega tvo sólar-
En enginn heyrði orð hans.
hringa.
En menn vakna af öllum svefni
að lolcum, nema hinum síðasta, og
Jimmi- vaknaði seint á degi og
teygði úr sér. Hann geispaði líka
og litaðist- utn í þessu herbergi, sem
hann kannaðist ekki við að hafa
séð fyrr, dálítið forviða. Hvernig
var hann kominn hingað? Hvað
hafði gerzt? Það var eitthvað krass-
að á vegginn, og hann fór að lesa
það: „Blessaða frú! Bið þú fyrir
mér!“ Og: „Ég er aumur syndari —
vertu sál minni náðugur!“
Fangelsi gat þetta ekki verið.
Jimmi var dável kunnugur írskum
fangelsum — frá Fjallprýði og suð-
ur eftir, og eitt fangelsi í Lundún-
um hafði hann komizt að raun um,
að var jafngersneytt þægindum og
fangelsi heimalandsins. Hann hlaut
að hafa komizt í klaustrið. Þetta
var klaustrið. Þegar hann leit við,
stóð litlí, væskilslegi klausturþjónn-
inn þar innan við dyrnar með geisla
baug brosmildrar stillingar á and-
litinu.
„Og hvað get ég gert fyrir þig?“
spurði haun, um leið og hann lét
nýhreinsaða skóna á gólfið. Þetta
voru þung og trosnuð hermannastíg-
vél, og það hafði áreiðanlega ekki
verið strokið af þeim fyrr í margar
vikur: „Þú hlýtur að vera banhungr-
aður. Klæddu þig og komdu með
mér. Ég kem aftur eftir tíu mínút-
ur“.
Hann kom aftur að tíu mínútum
liðnum.
„Þeir eiga þó að minnsta kosti
klukku hér uppi“, hugsaði Jimmi,
þessi jarðbundni náungi. Annars
var það aðeins ein hugsun, sem
komst að: „Heilagur Sebastían, hvað
ég er svangur! Bara að ég fyndi
kindarlegg með kjöttægjum á. Bara
— fyrirgefðu?" Hann sneri sér að
klausturþj óninum.
„Komdu með mér“, sagði þetta
smávaxna dýrðarmenni. „Það er
ekki matmálstími, en ég skal samt
koma þér í betra skap“.
Þeir gengu inn í matsalinn, og
þar stóð gestgjafinn. Hann kinkaði
vingjarnlega kolli, lét glas á borðið
fyrir framan Jimma og fyllti það
af írsku viskíi.
„Drekktu, vinur minn“, sagði
hann, „þetta hressir þig. Og svo . . .“
„Borðaðu hægt“, bætti hann við.
„Þú getur fengið annað glas, ef þú
vilt — eða tvö í þetta skipti".
Og þarna var kál, jafningur og
lambakjöt. Jimmi fullyrti seinna,
þegar hann lýsti veizlunni, að þeir
hefðu borið fram heilt lamb. Og
hann sagðist hafa torgað því.
Um kvöldið veitti ábótinn hon-
um áheyrn. Móttökurnar voru fáleg-
ar. Ágrip af því, sem gerðist á
rófnaakrinum. Ábótinn kinkaði kolli.
Fingur voru lagðir á hann til þess
að blessa hann og síðan þessu fáu
orð:
„Þú skuldar okkur einn munk,
sonur minn“.
Hvorki meira né minna.
„Yðar ágæti — ég er ekki einu
sinni kaþólskur".
„Guð sé með þér“, svaraði ábót-
inn og kinkaði kolli uppörvandi.
„Faðir!“ sagði Jimmi. „Hvað á ég
að gera?“
„Farðu aftur til veraldarinnar,
sem þú komst frá, og hreinsaðu þig
af sakargiftunum".
„En það þýðir stríð . . . mann-
dráp . . . morð“.
„Þú skuldar okkur einn bróður,
Jimmi McLee“.
Viku síðar lagði Jimmi á ný af
stað út í heiminn til þess að svip-
ast um eftir mönnunum þremur og
leitast við að senda þeim sína kúlu
hverjum á hentugan stað. Eða óhent
ugan, ef svo var metið.
í klaustrinu gekk lífið sinn vana-
gang: Óttusöngur klukkan tvö —
matín, sem þeir kölluðu — messa
klukkan sjö og þess á milli ýmsar
aðrar messur og embættisgerðir eft-
ir kirkjuréttinum — kaffi með þurru
brauði klukkan sjö og fímmtiui, þar
á eftir messur og vinna.
Messur og vinna. . . „
Það var rétt, sem stóð á saurblað-
inu á Játningum Ágústínusar í her-
bergi Jimma: Biðsalur dauðans. Það
stóð þar á latínu.
IV.
En við erum öll stödd í biðsal
dauðans — við notum biðtímann
einungis á mismunandi hátt. Jimmi
McLee steig inn yfir þröskuldinn í
Geitinni og engisprettunni, án þess
að gera boð á undan sér, og það
kom svo flatt upp á veitingamann-
inn, að hann missti glasið, sem hann
var að þurrka, niður í balann, sem
hann var nýbúinn að taka það upp
úr.
„Guð hjálpi mér“, sagði O’Reilly
geitarskeggur. „Ert þetta þú, Jimmi
McLee? Og það sem er búið að
syngja yfir þér messu — já, þeir
gerðu það, drengirnir. Hvað mótmæl
endurnir hafa aðhafzt — það veit
ég ekki. Hvar í ósköpunum hefur
þú verið? Því hefur verið lýst fyrir
okkur af ábyrgum mönnum, hvern-
ig skotin dundu á þér, og ekki verið
látið undir höfuð leggjast að minna
á, hve lærdómsríkt þetta væri fyrir
aðra. Jimmi — drengurinn minn!
Segðu mér, hvað hefur gerzt?"
„Þetta kemur vonandi þægilega á
óvænt“, sagði Jimmi. „Nú ríður
mér bara á að vita, hverjir þessir
þrír þorparar voru, þó að mig gruni
það raunar . . . “
„Okkur grunar alla eitthvað“, svar
aði O’Reilly íbygginn og ýtti seðli
með þremur nöfnum til Jimma.
„Kemur þetta heim og saman? En
heldur þú ekki, að það væri hyggi-
legra ..."
„Láttu mig um það. Ef ég hefði
bara verið betri reiðmaður . . . ef
ég hefði ekki þurft að ríghalda mér
. . . En nóg um það. Ég er kominn
hingað aftur, áður en mánuður er
liðinn“.
Þessu svaraði O’Reilly: „Allt f
lagi með þig, Jimmi“.
Var á meðan var. Tíminn leið í
gleði og gáska, og á hverju laugar-
dagskvöldi var dillandi kæti í Geit-
inni og engisprettunni. En loks gerð
ist það eitt laugardagskvöldið, að
Jimmi reikaði yfir þröskuldinn og
fleygði sér niður á einn hinna háu
stólá. Táin hafði rifnað af öðrum
skónum hans, og það hafði verið
gerð tilraun til þess að tylla henni
á aftur á sinn stað með bikuðum
þræði. Hann var sem sagt heldur
illa til reika.
„Var einhver heima, vinur minn?“
spurði O’Reilly og vildi vita söguna.
„Það voru of margir heima“, svar-
aði Jimmi. „En þeir sáu mig að
minnsta kosti, og þeim varð í meira
lagi hverft við“.
„Það var þó virðingarvert", sagði
O’Reilly. „Þarftu nú að fá hestinn
Framhald á bls. 213.
T t M I N N — SUNNUDAGSfiLAÐ
203