Tíminn Sunnudagsblað - 01.03.1964, Side 20

væri mannheldur. En Ingimundur
taldi óhætt að fara það, sem hund-
urinn kæmist klakklaust.
Hundurinn hikaði hvergi og fór
yfir ána, og Ingimundur á eftir.
En ísinn brast, svo að hann bullóð.
Verður honum þá að orði:
„Helvízkur Kjói, nú hefur hann
létt sér á“.
„Og þetta gat honum þótt“
Karl nokkur, Ólafur að nafni, bjó
á Akranesi eða þar í nágrenni. Hann
var orðhákur mikill og illorður.
Eitt sinn kom hann til kaupmanns-
ins þar og kærði fyrir honum, að
utanbúðarmaður hans hefði barið
sig í höfuðið með pakkhúslykli.
Kaupmaður hlýddi kurteislega á
kærumál Ólafs, en segir svo:
„Sagðir þú nokkuð við hann áður,
Ólafur minn?“
„Ég — nei, ég sagði svo sem ekk-
ert, nema þetta vanalega, að hann
væri kjöftugur, þjófgefinn og lyg-
inn, mesti bölvaður hórujagari. —
Og þetta gat honum þótt“.
Aflabrögð Skafta
Skafti Jónsson himnagóna steig
ekki í vitið: Það varð að skúfbinda
á honum höndina, sem hann átti
að rétta brúðinni við hjónavígsl-
una.
Einu sinni sem oftar sendi hús-
bóndi hans hann til sjóróðra undir
Jökli. Þegar hann kom heim úr ver-
inu, tók húsbóndinn að spyrja hann
um aflabrögðin.
„Hvað hefur þú fiskað, Skafti
minn?“
„Hundrað tuttugu og tíu“, svar-
aði Skafti.
„Þú hefur þá fengið þrjátíu ann-
ars“.
„Lygi er það“, sagði Skafti.
„Steldu ekki af því, sem guð gaf
mér. Það voru hundruð tuttugu og
tíu“.
„Hljéðaöu hærra, Helga((
Eyfirðingar báru mikla virðingu
fyrir frúnni á Grund, Valgerði
Arnadóttur, konu Gunnlaugs sýslu-
manns Briems. Það var ekki að
undra, þótt eiginmenn vildu láta
konur sínar taka hana sér til fyrir-
myndar í öllu því, er við varð kom-
ið Ekki er þess þó getið, að neinn
hafi skírskotað til hegðunar frúar-
innar á Grund á sama hátt og mað-
ur Helgu.
Svo stóð á, að þau hjónin voru
fyrir skömmu gengin í hjónaband,
og brátt fór sem lög gera ráð fyrir,
að Helga varð þunguð. Þegar að því
kom, að Helga tók léttasóttina og
lagðist á sæng, gaf bóndi hennar
þessi ráð:
„Hljóðaðu hærra, Helga mín —
GLETTUR
Nv.ia þrugliö
Kolbeinn Bjarnason í Haukadal á
Rangárvöllum kom heim frá kirkju
og sagði Helgu, konu sinni, frá því,
að sér hefði verið boðin til kaups
bók, er það nefndi Nýja testament-
ið. Helga svaraði:
„Hu — ætli það sé ekki eitthvert
andskotans nýja þruglið".
feta mörkin og Zetterström gafst eng-
inn tími til að breyta loftinu. Hann
missti meðvit’ind og um svipað leyti
og hann var dreginn upp á yfirborð-
ið andaðist bann Læknar sögðu
banamein hans vera súrefnisskort.
Örlög Zetterströms voru ekki að
kenna vatnsefnisblöndu bans eða
neinum tæknigöllun, við köfunina
sjálfa, heldur stöfuðu af mistökum
þeirra, sem stjórnuðu uppdrættinum.
Tilraunum hans hefur þó ekki verið
LéHsérá
Ingimundur hét maður og var
Ingimundarson og átti heimili í Arn
arfirði. Hann þótti enginn gáfumað-
ur, og er saga til um það. Eitt sinn
var hann á ferð með öðrum manni
á vetrardegi í nokkru frosti, og
rann með þeim hundur, sem Ingi-
mundur átti og kaliaði Kjóa. Þeir
komu að á einni, og leizt förunauti
Ingimundar illa á, að ísinn á ánni
haldið áfram, en þær virðast hafa
leitt ótvírætt í Ijós, að hægt er að
nota vatnsefni til öndunar. Og þá
vaknar sú spurning, hvort að því
muni einhvern tíma koma, að mönn-
um lærist að anda að sér vatni. Vatn
samanstendur aðallega af súrefni og
vatnsefni og blanda Zetterströms er
því á vissan hátt aðeins vatn í loft-
kenndu ástandi. En fari svo, hefur
maðurinn snúið aftur til upphafs
síns, því úr sjó er hann risinn, eins
og annað líf á þessari jörð.
212
T t M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ