Tíminn Sunnudagsblað - 13.09.1964, Side 5

maður getur fengið þar svaladrykk
og svangur saðningu, þeir, sem illa
hafa þolað sólskinið á Snæfellsnesi,
kaupa júgursmyrsl sér til meinabóta,
og ætli menn skyndilega að efna til
veglegrar veizlu, þá má velja milli
þriggja gerða af krómuðum ísfötum
til þess að kæla í drykkjarföngin.
Ef slíkan grip vantar, þegar fagna
á aflameti í fiskibæjunum norður á
nesinu með verulega höfðinglegu
hófi, þá er ekki annað en beizla
hjólagandinn og láta hann skeiða
suður í Bárðarbúð. Af er sú tíð, þeg-
ar allt var armast undir Jökli — við
sjálf hin auðugu og aflasælu mið.
Alllangt upp frá Hellnum, að baki
Stapafells, er enn eitt af furðuverk-
um náttúrunnar á þessum slóðum.
Örlæti hennar við Jöklara hefur sem
sagt ekki verið lítið. Þetta er Söng-
hellir, er fengið hefur nafn sitt af
bergmáli þvi, sem í honum verður,
ef þar er hljóð frá sér gefið. Sé
kallað, kastast hljóðið á milli berg-
veggjanna, magnast og þyngist og
færist í aukana.
Þetta er móbergshellir, og eru
nafnaristur miklar á hellisveggjun-
um, sumar firnagamlar, því að langt
er síðan Söngheilir tók að laða til
sín gesti. Þeir Eggert Ólafsson og
Bjarni Pálsson komu í hellinn 1754,
og töldu þeir eizta ártalið þar vera
1483. Sjálfir grófu þeir fangamörk
sín á hellisfegguin, og þar skarta
þau enn meðal óteljandi annarra
fangamarka, sem örðugt er að grynna
í.
X.
Skammt ofan við Hellna er Laug-
arbrekka. Fyrir nálega þúsund árum
trítlaði þar í varpa lítil stúlka, sem
síðar varð af mikil saga. Það var
Guðríður Þorbjarnardóttir, Vífilsson
ar, liðveizlumanns Eiríks rauða, er
hann átti í málum þeim, er af set-
stokkunum spruttu, þeim er hann
léði Þorgesti. Hún hefur snemma ver-
ið fríð sýnum, enda varð hinum unga
farmanni úr Staðarsveit, Einari Þor-
geirssyni undan Þorgeirsfelli, star-
sýnt á hana, þegar hún gekk fyrir
dyr útibúrsins á Arnarstapa, þar sem
hann var með söluvarning sinn. Því
hefur ef til vill verið iíkt farið um
Guðríði og margar aðrar stúlkur
fyrr og síðar, að hinn skrautlegi
varningur kaupmannsins hafi freist-
að hennar.
Þessi ganga hennar að skemmudyr-
unum varð til þess, að Einar lét biðja
hennar sér til handa, en Þorbirni
Vífilssyni féll ærið þungt, að ætt-
laus leysingjasonur skyldi ieita
venzla við hann og taldi það vitnis-
burð þess, að fé hans þætti mjög
þorrið og virðingin væri á þrotum
Þetta dró dilk á eftir sér. Þorbiör
Vífilsson kaus fremur að flýja ian<
en auvirðast svo og lítillækka ætt
sína. Er skemmst af því að segja,
að hann gerði veizlu góða, kvaddi þar
vini sína og gaf þeim gjafir að höfð-
ingjasið, svo að enginn skyldi ætla
hann örsnauðan, seldi lönd sín og
lét í haf úr Hraunhafnarósi, er nú
heitir Búðaós. Hélt hann svo með
þrjá tugi manna til Grænlands og
komst í byrjun vetrar eftir miklar
hafvillur og hrakninga með helming
manna sinna á lífi til Herjólfsness.
Og nú komumst við að því, að Guð-
ríður var ekki einungis fríð sýnum,
heldur og vel að sér og búin við-
brigðafagurri rödd.
Svo var við vaxið, að um þetta
leyti var hallæri á Grænlandi, og
hinn bezti bóndi á Herjólfsnesi, Þor-
kell að nafni, bauð til sín völvu og
vildi gera seið til þess að forvitnast
um, hvort lykta myndi senn hallæ
inu og árferði batna. En völvan vih
ekki fremja seiðinn, nema henm
væri fengin kona, sem kynni fræði
þau, er þar þurfti til — kvæðið Varð-
lokk. Kom upp úr kafinu, að Guðríð-
ur hafði numið fræði þessi heima á
Snjófellsströnd, og kvað hún ,,kvæð-
ið svo fagurt og vel, að enginn þótt-
Horft niður að lendingunni á Hellnum. Baðstofan blasir við handan víkurinnar, og þar flögra háværir sjófuglar fram og
aftur um hvelfinguna. — Ljósmynd: J. H.
T I M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ