Tíminn Sunnudagsblað - 13.09.1964, Page 21

Jón frá Laug var mikill afreksmað-
ur, afrenndur að afli og eftir því fylg
inn sér. Eru til ýmsar gamansögur
er lýsa því, hve létt honum var
um það, er var flestum öðrum mönn-
um algert ofurefli.
Þegar hinn þýzki prófessor, Weg-
ener, var við rannsóknir sínar á
Grænlandsjökli, var Jón einn liðs-
manna hans og skípaði vel sitt rúm,
þegar nokkurs harðfengis þurfti við.
Undruðust Þjóðverjar oft atgervi
hans og aflsmuni.
Einu sinni var Jón settur til þess
að grafa gryfju djúpa á jöklinum.
Leiddist Jóni að mjatla upp úr henni
lítlu einu í senn og hirti lítt um að
brjóta sundur ísstykki þau, er losn-
uðu, heldur hóf þau á loft og varp-
aði þeim upp fyrir sig upp á gryfju-
barminn. Sagði hann þá hæglætis-
lega um leið og hann horfði á eftir
þeim:
„Það er um að gera að vinna
vísindalega og spara kraftana"
Mátti af þessum orðum ráða, að
Jón tók ekki næri sér að handleika
fsmolana, enda fór hann léttilega
með þá.
— Ég elska þig, og fái ég þig ekki,
fallega stúlka, drep ég mig.
Þinn Teódór.
Rétt á eftir birti í salnum, því að
nú var hlé. Ég leit í kringum mig.
Fyrir aftan míg sat ung stúlka og
móðir hennar. Stúlkan var mjög fall
ég. Skömmu síðar heyrði ég móðir-
ina segja:
— Þetta er reglulega ósiðlegt!
Myndin ósiðleg, hugsaði ég.
— Hún var kannski ekki góð fyrir
siðferði mítt.
Mér finnst þetta voðalegt, sagði
dóttirin Eigum við að fara?
Svo var allt hljótt, og ég fann,
að einhver potaði bakið á mér. Ég
sneri mér við í skyndí og leit beint
framan æst tillit gömlu móðurinn-
ar.
— Þér ættuð að skammast yðar!
sagði hún.
— Ég skil ekki almennilega . . .
sagði ég.
— Oekki, svaraði gamla konan,
það geri ég mér Ijóst. En þeir. sem
þannig eru skapaðir, ættu ekki að
láta sjá sig meðal fólks. Það finnst
mér nú
Eitthvað kitlaði mig ' hnakkann.
Ég þreifaði eftir neð hendinni Það
var kattarskinnið. sem kom upp um
hálsmálið á skyrtunni.
Konan hélt. að skottið sæti fast á
mér
— Afsakið. sagði ég án bess að
þora að líta framan í ungu stúlkuna.
Þetta skott er alls ekki á mér.
— Því furðulegra er það nu, svar-
aði móðirin. — Komdu. Greta. við
skulum fara — svona voðalega hluti
get ég ekki horft á lengur!
Ég horfði á myndina ti) enda —
Framhald af 851. síðu.
liðnix, er honum tókst að ná afrit
inu. Beið hann þá ekki boðanna, held-
ur skrifaði Stefáni amtmanni Steph-
ensen. lýsti lauslega tildrögum máls-
ins og gangi og har sig allilla yfir
þeirri meðferð. er hann trafði sætt:
„Svo mikið ranglæti þykist ég hafa
liðið af móthlutaðeigendum barði fyr
ir rétti og annars, f þessari sök.
að ég hef orsök ti) að óttast fyrir
framhaldandi árásum. utan ég fái
volduga hjálp frá hærra yfirvaldi."
Lét Jón í það skína. þótt gætilega
tæki hann til orða að dómarinn
kynni að hafa verið hliðhollur Ólafi
og vjaði að því. að amtmaður áfrýj
aði málinu i nafni réttvisinnar.
Ekki er ósennilegt.. að Jón hafi
sjálfui farið með betta bréf suðu,
í Borgarfjörð á fund amtmanns Jg
fylgt bví eftir munniega. En raunai
byrfti ekki lengi að blaða í máls-
Teódór tekk elskuna sina. Og þegar
ég kom út á götuna. dro ég kattar-
skinnið upp úr bálsmálfnu kastaði
þvi til spangólandi hundanna og
hljóp heim. Þursabitið var horfið
— hvarf eins fljótt og það hafði kom
K.L.þýddi.
skjölunum til pess að sjá, að mjög
hafði undarlega verið fprið höndum
um þetta mál. og er ekki að orð-
lengja það, að Steíán féllst á sjónar-
mið Jóns og áfrýjaði héraðsdómnum.
Nú kom til kasta landsyfirréttar.
Það fór ekki dult. að löglærðum
mönnum syðra þóttu undarlegir veg-
ir réttvísinnar a Snæfellsnesi og æv-
intýri likast. að, vitnum skyldi vísað
frá á iafnveikuro t'orsendunj og gert
hafði verið. en Ólafi hlífi við stefnu,
yfirheyrslu og ákæru. VfLrréttinum
fannst málavextir slíkir að dómurinn
gæti ekki einu sinni komið til álita,
heldui yrði að vísa málinu heim í
hérað ti) fullrar oe lögmætrar rann-
sóknar frá~ rótum á kostnað sýslu-
manns og Ólafs er einnig skyldu
bera ailan áfrýjunarkostnað.
Ekki rauk sýslumaðui þó upp til
handa og fóta. er honum urðu þessi
úrslit kunn. Það dróst von úr vítl,
Aprílnótt á Blóinsturvöllum *
T I iVl I N N — SLIMNUDAGSBLAÐ
861