Tíminn Sunnudagsblað - 31.01.1965, Blaðsíða 4

og hlaupandi fram af hestinum, sem
kollsteyptist gersamlega undir hon-
um. Þá skeði það, að Hesta-Bjarni,
sem einnig hafði verið þarna á ferð,
séð sprettinn og ofboðið sem öðrum
fum og fjöræði hestsins, reis á fæt-
ur undan beitarhúsaveggnum, gekk
á móti Sigfúsi, faðmaði hann að sér
og sagði: „Þarna kemur áreiðanlega
reiðmaður, það bregzt mér ekki.“
Þarna sáust þeir í fyrsta sinn, Bjarni
og Sigfús. Bjarna hefur ef til vill
grunað . fremur en aðra, að ske
kynni, að Blesi gætti fóta sinna bet-
ur á næsta spretti. En eiganda hests-
ins var hálfþungt sem vonlegt var.
Hann elskaði klárinn eins op lífið
í brjósti sínu. Annars voru þeir Sig-
fús góðkunningjar. Þetta var ekki
Múla-Blesi. Hans skapgerð hafði ver-
ið allt öðruvísi. Sigfús var dóttur-
sonur Skarða-Gísla. Gísli brenndi
kveðskap sinn skömmu fyrir andlát
sitt. Kunnugir töldu, að þar hefðu
farizt falleg kvæði og sálmar.
Skammavísurnar og klámvísurnar
gat hann ekki brennt, þær voru
komnar í eyrun á fólkinu um allar
nálægar sveitir.
Konan mín er frá V'atnshorni eins
og ég sagði áðan. Bjarni Björnrson,
tengdafaðir minn, var greindur mað-
ur og minnugur. Mér þykir nú skaði
að muna ekki betur sumt af því, sem
ég heyrði hann segja frá. Eg bjóst
líka hálfvegis við á þeim árum að
margt af því, sem hann „agði frá
Iöngu liðnum dögum í Vatnshorni
og fram-Skorradal, kæmi fram á
sjónarsviðið síðar, þegar kassinn
hans Björns bróður hanr í Grafar-
holti yrði opnaður.
Það er ekki hægt í stuttu viðtali
að gera grein fyrir nema örlitlu
broti af öllu því, er manni væri hug-
-LeUað.í»ajl£RPa..á.
Eg kom fyrst í Skorradal haustið
1927, rúmlega tvítugur unglingur.
Mér eru minnisstæð Fitjasystkinin
gömlu, Stefán og Þóra. Það er löngu
kunnugt, að Stefán var fjölgáfaður
maður og víðlesinn. Kristleifur á
Kroppi segir einhvers staðar: „Það
vakti almenna eftirtekt, þegar Stefán
tók til máls á mannfundrm." Þóra
bar með sér höfðinglegt "firbragð,
ekki síður en bróðir hennar.
Það hefur myndazt hjá ' mér sú
skoðun, að gömlu Vatnshornshjónin,
Björn Eyvindsson og Sólveig Björns-
dóttir, prófastsdóttirin frá Þingvöll-
um, hafi verið vel gerðar og mætar
Það er janúarkvöld, stillt veður,
en nokkuð kalt. En þrátt fyrir frost
ið úti, er hlýtt og notalegt í stof-
unni hjá Höskuldi Einarssyni og Sól-
veigu, konu hans, á Hofteigi 22. Við
Höskuldur tökum tal saman, og það
ber margt á góma.
— Þú ért Þingeyingur, Höskuldur
er það ekki?
— Jú, ég er Þingeyingur aí ætt,
en fluttist úr Þingeyjarsýslu milli
tvítugs og þrítugs. Þá fór ég að
Vatnshorni í Skorradal og var þar
i alls þrjátíu ár. Konan min er það-
an. Ég er kominn af Krossverjum í
föðurætt. Móðurættin er frá Helga
á Skútustöðum og séra Jóni í Reykja
hlíð, af því að hann meðgekk á gam
als' aldri að hafa tekið fram hjá.
Afar mínir voru Arni á Finnsstöð-
um og Sigfús á Halidórsstöðum, ágæt
ir karlar og snyrtimenni í búskap
sínum. Þeir höfðu báðir ga,..an af
hestum, vísum og söng. Það var Sig
fús, sem teymdi Gust eftir spýtunni,
sem lá yfir klettagilið að Búðaránni
í Húsavíkurþorpi og kollreið forð-
um daga, óviljandi að vísu, fjöróðan
ofstopahest, er síðar varð landskunn-
ur snillingur. Þetta gerðir á beit-
arhúsagrundinni innan við Sigríðar-
staði. Karlinn kom standandi niður
76
T í M 1 N N — SUNNUDAGSBLAÐ