Tíminn Sunnudagsblað - 31.01.1965, Blaðsíða 17

upp lásnum, liggur síðan og norfir
upp í gegnum laufkrónurnar, stund-
um á skýin, stundum á heiðan og
tæran himininn.
Tíðum er það á frostnóttum, að
norðurljós hvirflast um himingeim-
inn eins og logabrim, leiftrandi og
litskrúðug. Nestori finnst gaman að
virða þau fyrir sér. Græn, gul, eld-
rauð. Hann lokar augunum. Eidrauð
eins og hárið á afgreiðslustúlkunni
í búðinni, daginn sem hann keypti
svefnpokann. Hún hló, og hárið
leiftraði eins og brim norðurljósanna.
Fléttað gullnu, rauðu og gulu. Það
hrökk í sífellu niður fyrir augun, og
hún strauk það aftur með höndinni.
Þá brostu augu hennar. Augu með
lit hinnar kristalstæru lindar, blönd-
uðum örlitlum grænleitum eimi. Og
hlátur hennár var eins og mosi á
vori — svo mjúkur, að maður sökk
í hann.
Ef hann hefði þvílíkan kvenmann
við hlið sér, skyldi hann vefja hana
fast að sér í hlýjan og dúnmjúkan
pokann. Hann skyldi meira að segja,
leyfa henni að hafa pokann ein.
Hver skyldi annars hafa sofið í þess-
um poka áður? Um hvað skyldi hann
hafa hugsað, þegar hnn !á í hon-
um? Það var einkennileg angan úr
þessum poka. Ekki svo sem Iykt af
þurrum æðardúni, heldur eimur
svefnvana drauma, ilmur vors. Nest-
ori var því öllu nauðakunnur, hann
hafði lifað því lífi. En það var nú
allt gömul saga. Draumar hins
ókunna hermanns, blandaðir draum-
um hans sjálfs. Hver vissi nema
hann ætti rauðhærða stúlku líka.
Kannski hafði hann legið í þessum
poka og verið að hugsa um stúlk-
una sína. Ef til vill hrundi hár henn-
ar líka niður um herðar hennar í
mjúkum bylgjum eins og trjátopp-
arnir, sem bærðust þarna ’ippi. Eins
og bylgja, já . . . eins og bára á
fljóti. Það virtist svo nálægt, hann
rétti fram höndina eins og í svefni
til þess að strjúka það.
Dó hann, þessi maður, sem nafði
átt pokann? Eða bjó hann með stúlk-
unni sinni í einhverri stórborginni
fyrir handan hafið? Varð honum
stundum hugsað til þeirra stunda, er
hann lá í þessum poka? Brýtur hann
jafnvel heilann um, hvað af honum
hefur orðið. Varla getur honum til
hugar komið, að hann sé hér, langt
inni í afskekktum skógi, þúsundum
mílna fjarri.
Og Nestori veltir fyrir sér gangi
styrjaldarinnar og öllu því, sem var
og hét. En hverju skiptir svo sem
hið liðna, hvað má ein lítil hjól-
tönn í hinu mikla sigurverki verald-
ar. Rétt þokast áfram og þykjast
eitthvað gera ... þumlungast í átt-
ina til ills eða góðs. Til góðs, c'f þér
gengur vel. En hvað marinskepnan
er þýðingarlítill þáttur í alheimin:
um. Ein mannleg vera, sem' velkíst
hingað og þangað. I fyrrasumar hafði
hann gengið fram á tvö rotnandi
lík niðri í djúpri gjótu frá því í
styrjöldinni. Þannig er lífið. Dimm-
rauður víðir hafði vaxið upp milli
fingra þeirra eins og logatungur. Líf
í dauðanum.
Nestori sefur og vaknar og sofnar
aftur. Hann finnur rauða hárið við
vanga sinn og sér augu stúlkunnar
hlæja við sér. Hann muldrar fyrir
munni sér og reynir að leggjast í
þægilegri stellingar. Honum er varn-
að svefns. Þegar hann hefur .okið
við byggingu þess bæjar, sem hann
er nú með, getur hann tekið til við
baðhús sitt. Lagt leið sína rakleitt út
í mýrarjaðarinn, þar sem hann . eypti
lóðarskikann, og byrjað að byggja.
Betra að koma upp steingrunninum,
Árið 1952 efndi New York Herald Tribune t.il smásagnasam-
keppni um víða veröld. Heitið var háum verðlaunum, og bár-
ust um 60.000 sögur. Úr því safni voru valdar fimm sögur,
þœr, sem beztar voru taldar. Ein þeirra var sú, er hér birtist.
Hún er eftir finnsku skáldkonuna Tuuli Reijonen, fœdda árið
1908 á Kirjálaeiði, sem látið var af hendi vlð Rússa i slðustu
heimsstyrjöld Hún hefur skrifað margar skáldsögur, leikrit
og smásögur, cg er nú ritstjóri eins vinsælasta timarits Finna,
sem nefnist Kuva. Frú Reijonen er gift landflótta rithöfundi,
eístneskum, sem á heima í Stokkhólmi, en sjálf starfar hún
i Helsinki.
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
89