Tíminn Sunnudagsblað - 31.01.1965, Blaðsíða 11

Hamramúli og sjávarbakkar í grennd vi3 Trongisvág og Tvöroyrl (Þrengslavog
og Þvereyri) á SuSurey í Færeyjum.
urinn loypur í kúna, þar sem hún
dálítið frost, en logn og auð jörð.
Við þögðum báðir um stund.
„Má ég ekki fylgja þér heim? ‘
spurði ég.
„Áttu nokkuð erindi?“ spurði
hann, „eða ætlarðu að biðja hana
Hansínu að sauma fyrir þig?“
Ég játti því og sagðist þurfa að
fá saumaðar buxur.
„Geturðu ekki keypt þær hjá
Theódóri — það er mikið ódýrara
én að láta sauma þær.“
Ég skildi, að karlinum var ekkert
um, að ég kæmi heim með honum.
Ög nú lét ég alla hæversku lönd og
Íeið og spurði:
„Viltu síður, að ég komi heim
pieð þér, gamli. Þú mátt trúa því,
áð ekki ætla ég að fara að fríggja til
hennar Hansínu þinnar, svo að það
ér óhætt þess vegna.“
Hann hló dálítið.
„Ég trúi því vel. En í gamla daga
yar nú Hansa fitt genta, sem allir
Ungir menn vildu vera við hliðina á
dansinum. Og það er ekki víst,
ema þú hefðir viljað það líka, ef
ú hefðir séð hana þá.“
Það dimmdi skyndilega yfir and-
Jiti gamla mannsins, þegar ég spurði
formálalaust:
„Er hún kannski slæm við þig, hún
tengdadóttir þín?“
„Ekki hef ég klagað það fyrir nein
Um, og það kemur engum við, nema
Jtnér og guði, þó að svo væri. En ég
fieyri, hvað sagt er. Kannski, að bær
yæru ekki allar eitt sólskinsbros,
frúrnar hérna, ef þær væru einstæð-
ingsekkjur með fimm ung börn og
gamalmenni á framfæri og til dag-
legrar umsýslu. Tað kann vera, að
Hansa segi stundum við mig ónota-
orð, sem ég á ekki skilið af henni.
En það fyrirgef ég jafnótt og það
er talað. Jakob minn á annað skilið
pf mér en að ég þyngi byrðarnar
hennar Hansínu. Og svo snakkar vi
ekke mere om det.“
Ég þagnaði.
„Af hverju fórstu að koma til Fær-
eyja?“ spurði hann svo aftur. „Ég
hef verið á íslandi, bæði á Skála og
Norðfirði, og svo var ég eitt sumar
út að rógva á Bakkafirði. Og ég vildi
heldur eiga heima á íslandi en í
Færeyjum, þó að ég sé Færeyingur."
„Af hverju fórstu þá til Færeyja
aftur?" spurði ég.
„Ég ætlaði að flytjast til íslands,
þegar ég hafði róið á Bakkafirði.
En þá hitti ég hana Katrínu, og þá
fannst mér svo fallegt í Færeyjum.
Hún átti heima í Famjini. Ég hitti
hana við grindadans í Ilvalbæ, og
við vorum forlofuð, áður en dansinn
var úti. Á-jú — tað var vakurt i För-
oyjum tað summar.“
„Og svo liafið þið náttúrlega gifzt
og farið að búa,“ sagði ég.
„Á-já-já. Tað er líklega alls staðar
fallegt, þar sem manni líður vel,“
sagði hann eins og hugsi. „En svo
missti hún heilsuna, þegar við vorum
gift. Og ég varð að vera heima hjá
henni og taka hverju vinnusnapi,
sem bauðst hér í plássinu. Þá ræktaði
ég blettinn kringum húsið og keypti
kú fyrir aleiguna. Nei-nei — þ. ð var
ekki gráa kýrin, hún kom ekki fyrr
en löngu síðar. Og svo fæddist Jakob
okkar, eftir það sté Katrin mín aldrei
á fæturna. Hún doyði, þegar hann
var fimm ára. Hansína og hann voru
leiksystkin, en hún var tveim arum
eldri og leit til hans, þegar ég fór
eitthvað. Og þegar hann var orðinn
stór, spurði hann mig, hvort hann
mætti fá Hansínu fyrir konu. Og því
var ég ekkert á móti, því að hún
var fitt og arbeiðissöm génta. Ég átti
húskofann og gaf þeim hann, þegar
þau giftust. Þau voru saman í sex ár.
Hann var stýrimaður á íslandsskútu,
og þetta sýndist ætla allt að fara vel.
En svo tók Ifarrin hann eins og ég
sagði áðan. Stakkals Ilansina — síð-
an er hún svo vanstillt. Sumir segja,
að hún sé bittigal, en það er ekki
satt. En nú máttu engum segja þetta,
sem ég hef verið að segja þér, og ef
þú þarft að fá Hansínu til þess að
sauma fyrir þig buxur, þá skaltu
koma einhvern tíma, þegar ég er
ekki heima. Og þú mátt ekki segja,
að þú þekkir mig.“
Ég lyfti á hann laupnum, og við
fylgdumst að inn götuna, og þegar
við komum að vegamótunum, þar
sem stígurinn var heim að húsinu,
sem ég dvaldist i, rétti ég honum
höndina og bauð góða nótt.
„Guð vælsigni teg,“ sagði hann.
En það varð ekkert úr því, að ég
léti Hansínu sauma buxurnar. Ég
fór í siglingar skömmu siðar op kom
ekki aftur fyrr en eftir þrjá mánuði.
Og þegar ég gekk upp götuna, upp
frá bryggjunni, þá sá ég, að mann-
fjöldi hafði safnazt þar utan um eitt-
hvað. Þetta vakti forvitni mína, svo
að ég spurði einhvern, hvað um væri
að vera.
„Það er dauður maður,“ svaraði
sá, er spurður var.
„Hver er dauður?" spyr ég.
„Gráa kýrin,“ var svarið.
Og þarna lá gamli burðarkarlinn.
Laupurinn lá við hliðina á honum,
fullur af mó, og nokkrir kögglar
höfðu oltið niður fyrir götuna. En
fetinn á laupnum lá ennþá yfir enn-
ið á honum. Þarna hafði hann hnigið
niður undir byrðinni. — Furða, að
hann skyldi ekki gera það fyrr.
Iíann var jarðaður nokkrum dög-
um síðar í kirkjugarðinum hinum
megin fjarðarins. Af einskærri til-
viljun fylgdi ég honum síðasta spöl-
inn. Líkfylgdin var fámenn eins og
nærri má geta. Krans úi villtum
blómum var á kislulokinu, og á eft-
ir kistunni gekk miðaldra kona
dökkhærð og bláeygð. Ég þóttist sjá,
að gamli maðurinn hefði ekki ýkt
neitt um vænleik hennar á yngri ár-
um, því að þetta var tengdadóttir
hans. Nú var hún alvarleg og sorg-
bitin. En ekki grét hún. Mig langaði
til þess að sýna henni samúðarvott
með því að taka í höndina á henni
en vissi ekki, hvernig hún myndi
taka því. Ég hætti því við það.
Enginn af moktarmönnum staðar
ins var viðstaddur jarðarförina.
Þess var kannski ekki heldur
að vænta.
Guðmundur J. Einarsson.
IÍMINN - SUNNUDAGSBLAÐ
83