Tíminn Sunnudagsblað - 26.09.1965, Blaðsíða 3

■
vell hans
þekkja allir. Hann er sérkennilegur fugl^ bæði a3
sjá hann og heyra. Hann ver hreiður sitt og unga
af mikilli hugprýði. En þó er hann ekkl meiri garpur
en svo, að hann lætur kerlingu sína hlaupast á
brott frá sér sumar hvert.
Karlfuglinn er mjög trúr á verðinum á meðan kvenfuglinn
liggur á. Úr fjariægð séð kann mönnum að sýnast, að hann
sofi. Þó hefur hann gætur á öllu í nágrenninu. Ryðjist óboð-
inn gestur inn á umráðasvæði hans, gerist hann ærið hávær
og snýst þegar til varnar. Og hann er ekki einungis harð-
skeyttur, heldur líka slóttugur.
hundur í
i-i
j "1s
#
Dag nokkurn kemur
nánd við hreiður spóans. Karlfugl-
rnn hleypur eins og fætur toga frá
hreiðrinu, fiýgur upp og steypir sér
niður hjá hundinum. Hörð viðureign
hefst.
Þegar hundurinn tekur að eltast
við fugllnn_ lætur spóinn eins og
hann sé særður. Hann dregur annan
vænginn á eftir sér og haltrar og
flaksar með eymdarsvip á mill'
þúfnanna.
En { hvert skipti, sem hundurinn
ætlar að grípa spóann, flýgur hann
upp á sjðasta andartaki. Þannig tæl-
ir hann hundinn brott frá hreiðrinu,
unr ekki vofir lengur hætta yfir þvj.
Lolcs hefur hundurinn verlð ginnt-
ur nógu langt í burtu. Þá flýgur
’ venfuglinn af hreiðrinu, og nú
gera hjónin í sameiningu hverja
árásina af annarri á hann^ unz
hann sneypist loks burt, ærið lúpu-
legur.
Fljúgi ránfugl þar yfir, sem spó-
arnir eru, kúra ungarnir sig niður
í grasið. Litur þeirra veldur þvj, að
mjög er torvelt að eygja þá. Mat-
arleitin hefst á ný. þegar méðirin
gefur merki um, að öllu sé óhætt.
Þegar fjaðrir taka að vaxa.á ung-
ana, hefur móðirin sig á brott Kven-
fuglarnir hópa sig, og nokkru síðar
fljúga þeir fil suðrænni landa. Karl-
fuglinn er skllinn einn eftir með
ungana og verður að sjá þeim far-
borða.
TÍMINN - SVPéNUDAGSBLAÐ
867