Tíminn Sunnudagsblað - 17.07.1966, Síða 5

r
Norðlendingar í Reykjaskóla veturinn 1943—44. Fremsta röð, taliS frá vinstri: Bergur GuSmundsson, Borðeyri, Stefán Sig-
urSsson, Litlu-Giljá, Gunnl. Elisson, Laxárdal, Strand., Guðm. H elgason, Hvarfi, Víðidal, Magnús Guðmundsson, Staðarbakka,
Svelnn Jónsson, Hóli, Skag., Jón Halldórsson, Strand., Önnur röð: Pálmi Gíslason, Helga Einarsdóttir ráðskona, móðir Pálma,
Hanna Jónsdóttir kennarl, Guðlaug Bjartmarsdóttir frú, síra Jón Guðnason, Þorsteinn Jónsson, söngkennari, Matthías
Jónsson, kennari, Hannes Þórðarson, kennari, Auðunn Bragi Sveinsson, Refsstöðum, Hún. Þriðja röð: Steinvör Kristófors-
dóttir, Litlu-Borg, Sigurlaug Haraldsdóttir, Gautsdal, Lilja Þorgeirsdóttir, Guðrún Þorvaldsdóttir, Þóroddsstöðum, Sigriður
Élíasdóttir, Laxárdal, Strand., Sigþrúður Guðmundsdóttir, Stella Jónsdóttir, Blönduósi, Stella Kemp, lllugastöðum, Skag.,
Jakob Ágústsson, Gröf, Vatnsnesi, Jóhann Þór Gunnarsson, Fremstagili, Ólafur Guðjónsson, Saurbæ, Vatnsnesi, Guðm. Helga-
son, Kárastöðum, Vatnsnesi, Jón Jónsson, Melum. Fjórða röð: Ásvaldur Bjarnason, Kothvammi, Haukur Ólafsson, Hvamms-
tanga, Sigurgeir Pétursson, Ófeigsfirði, Unnsteinn Jónsson, Kárastöðum, V-Hún., Halidór Sigurðsson, Valþjófsstöðum, N,-
Þing., Jónas Guðmundsson, Flatey, S.-Þing., Magnús Guðmundsson, Drangsnesi, Vilhjálmur Ólafsson, Hlaðhamri, Strand.,
Ingólfur Guðnason, Kárastöðum, Vatnsnesi, Gísli P. Ólafsson, Læk, Skag.
með okkur lexíu næsta dags. Var slíkt
ömetanlegt. Síra Jón var fæddur
kennari og fræðimaður.
Matthías Jónsson frá Kollafiarðar-
nesi kenndi leikfimi, sund og heilsu-
fræði, (líkamsfr.) Hann var yngstur
kennaranna, aðeins 26 ára. Var harla
Htill aldursmunur á honum og elztu
nemendunum, sem komir voru nokk
UÍ5 yfir tvítugt. Þá voru fáir nem-
endur á héraðsskólum börn um ferm
ingu, ef ekki yngri, eins og nú er,
keldur -þroskað fólk, sem skoðaði
þessa skólavist sem beinan undir-
búning undir lífið og baráttu þess,
§kki aðeins áfanga á Igngri lærdóms
braut. Leikfimi- og sundtímar hjá
Matthíasi voru skemmtilegir og mað-
úrinn fyndinn og græskulaus, hrókur
alls fagnaðar, fór með okkur í göngu
ferðir og í skíðareisur. Hann lék á
píanó og harmóníku jöfnum hönd
um fyrir dansi á dansæfingum skól
ans annað hvert laugardagskvöld og
fók ekki eyri fyrir. Var og á þessum
árum færra metið til fjár en nú, þeg
ar hvert minnsta viðvik er verðlagt.
í viðurkenningarskyni fyrir hljóð-
færaleikinn færðu nemendur Matt-
híasi borðlampa fallegan. Var það
maklegt.
Iðulega voru leikfimisýningar, og
var að þeim mikil skemmtun. Nem-
endum var skipt í tvo hópa eftir getu
A- og B-flokk. Sá síðarnefndi hýsti
þá, sem ekki sýndu sérlega hæfileika
í íþróttem. Lenti ég í þeim flokki,
því að leikfimimaður var ég fremur
slakur, enda hafði ég ekkert stund
að íþróttir fram að þessum tíma, og
orðinn allt að því fullorðinn. Annað
mál var, að ég hafði gaman af öllu
þessu sprikli.
Smíðar kenndi Hannes Þórðarson
frá Galtanesi í Víðidal, 28 ára að
aldri. Hjá honum smíðuðum við pilt
allt frá ferðatöskum upp í skrifborð.
Þarna var ég fremur lélegur. Tókst
þó einhvern veginn að klambra sam
an tösku, seon ég á enn. Hér var allt
geirnelgt, hverju ég hafði ekki vanizt
á Laxárdal. Hannes var prúðmenni,
talaði fátt, en leiðbeindi af feste.
'Og þá var komið að söngnum. Söng
kennari var Þorsteinn Jónsson frá
Gili í Svartárdal, 39 ára. Að mestu
sjálfmenntaður í tónlistinni. Hafði
kornungur byrjað að stjórna karlakór
Bólstaðarhlíðarhrepps. Þorsteinn
kom á fót tveimur kórum í skólan-
um, öðrum með blönduðum röddum,
hinum með karlaröddum. Ég var sett
ur í bassa í karlakórnum, og þótti
mér þar gott að vera. Þorsteinn var
fjörugur við kennsluna. Hann lék á
píanó, og á dansæfingum þandi hann
harmóníkuna og lék á als oddi.
Hanna Jónsdóttir frá Stóradal
kenndi stúlkunum handavinnu. Get
ég af eðlilegum ástæðum lítið minnzt
hennar hér, en hún mun hafa unnið
starf sitt vel.
Þá skal geta Kjartans Guðjónsson
ar, kaupfélagsstjóra á Borðeyri, sem
kom, nokkrum sinnum í skólann og
kenndi bókfærslu. Bauð hann af sér
góðan þokka og tókst að blása lífi
í annars fremur þurra námsgrein —
að mínum dómi.
Hef ég þá talið upp kennarana, en
þeir eru drifkraftur hvers skóla, og
hljóta að verða nemendum sínum
minnisstæðir og skilja eftir í jiuga
hvers og eins einhverjar myndir. Flest
ar verða þær ljúfar, er frá líður, þvf
að það, sem miður fer, gleymist, oft
finna nemendur eftir á, að sökin hef-
ur verið þeirra, ef eitthvað gekk
úrskeiðis í skólaóuim, að það /oru
T í M I N iN — SUNNUDAGSBLAÐ
581