Tíminn Sunnudagsblað - 17.07.1966, Side 19

innan um hin höfuðin í myrkrmu.
Maður vill ekki vera öðruvísi en
aðrir, svo að maður hagar sér eins
Og hinir, og það er svo sem allt
i lagi. Hið eina, sem ég hafði áhyggj
ur af var birtan á fótleggjum Lubu,
ég óttaðist að einhver sæi, hve hún
hefur fallegar fætur.
Höfuð i myrkri — notalegt ástand,
sem mætti gjarnan standa til eilífð-
ar, en vín er vín eins. og þið vitið.
Skeggjaður gleraugnaglámur, sem
kenndi mér í skólanum, minntist
stundum á dropann, sem holar stem-
inn, og haldi maður áfram að hella
víni ofan í sjálfan sig inn um óseðj-
andi gat, endar það með því að allt
hringsnýst fyrir manni. Við þessu er
ekkert að gera. Að minnsta kosti
reyndist mér það svo fyrir fimm ár-
um, og sú reynsla kostaði mig frið-
sælt heimilislíf, nokkra metra af
taugavef og að lokum eiginkonuna.
Ekki svo að skilja, að þetta hafi verið
eina ástæðan fyrir skilnaðinum, þær
voru fjölmargar. Konan mín, fyrri
konan mín, á ég við ...
„Þú átt að verða seinni konan
mín, elskan,“ sagði ég við Lubu þarna
í næturklúbbnum. „Eða varstu ekki
að tala utan að því við mig í gær?“
„Jú, eiginlega gerði ég það. „Ég
kveikti í annarri sígarettu fyrir hana
og hún sat þama brosandi og reykti.
Samt virtist mér sem hún kærði sig
ekki um að fara út í þessa sálma
og væri að reyna að þurrka brosið
af dumlbrauðum vörunum. „Ég veit
þó ekki...“ bætti hún við.
„Hvað áttu við“
„Vertu ekki alltof viss.“
„Fyrirgefðu, ég ætlaði ekki að vera
það,“ svaraði ég hálf ringlaður.
„Ferko hefur eignazt vin. Hann er
allur annar, langtum glaðari, get ég
sagt þér. Hafðu engar áhyggjur, við
munum ekki þurfa að horfa upp á
hann framar hímandi upp við vegg.“
„Það er það eina, sem hann gerir.“
Ég horfði á hendur Luibu, sem voru
á eilífu iði.
„Mér finnst hann ekki hafa gert
annað í heilan mánuð. Hann stendur
bara þarna á götunni og glápir, dreng
urinn.“
„Veistu, hvers vegna hann stend-
ur þarna?“
„Nei, vegna hvers?“
v„Honum geðjast betur að götunni,
en mér geðjast að nokkru."
„Hvað áttu eiginlega við?“
„Honum fellur allt betur en okk-
ur,“ anzaði ég.
»Ég er ánægð með hlutina,“ sagði
Luba og dreypti á víninu.
„Ég er ánægð með allt, eins og
það er. Ert þú það ekki?“
Ég kveikti mér líka í sígarettu og
beið þess, að hljómsveitin færi að
spila. Píanóleikarinn var að prófa sig
áfram, en hinir spilararnir töluðu sam
an sín á milli og hlógu, og samtal
þeirra var markleysa í eyrum ann-
arra. Að öðru leyti var hljótt í saln-
um. Eitt og eitt orð eða setning skar
sig úr lágværum kliðnum, rakst á
hinar og hljóðnaði. Fólkið fyrir ofan
borðin, glösin, flöskurnar og ölkoll-
urnar, ofar glóðinni úr vindlingun
um var með annarlegum svip, og and
lit þess föl og torkennileg í mó-
leitu rökkrinu.
„Ferko minn er ekki eins óham-
ingjusamur og þú heldur. Hann er
bara sjálfstæður náungi, og í kvöld
er hann til dæmis að horfa á ein-
hverja kvikmynd í sjónvarpinu. Ungl-
ingar eru langtum sjálfstæðari en
áður fyrr, sem betur fer.“
„Og hvað gerðist svo?“
„Hvað meinarðu?"
„Þú ætlaðir að segja mér eitthvað
annað, sem kostaði þig eiginkonuna.
sagðir þú.“
„Nú, það . . það var ekki ástæð-
an, heldur hitt, sem á eftir fór. Það
atvikaðist þannig," sagði ég og horfði
út í dimmt skot á salnum. Fiðlari
var að stilla fiðluna sína. „Að stríð-
inu loknu skrapp ég til Piestany.
Þú veizt kannski að ég er ættaður
þaðan. Mig langaði til að frétta af
vinum og venzlafólki. Borgin var full
af hermönnum, Rússum og Rúmen-
um. Úr fjarska sá ég, að húið var
að eyðileggja brúna með súlunum.
Það var áletrun á rústunum, bókstaf-
ir, fræg setning. Þú hefur heyrt
minnst á Kapernaum?“
„Nei, ekki veit ég til þess — man
það að minnsta kosti ekki..
„Þar var einu sinni maður, sem
fékk slag . .-.“ Ég sá, að Luba hafði
engan áhuga á því, sem ég sagði,
en áhugaleysi hennar örvaði áhuga
minn.“ Þessi maður var lamaður og
þarna var fullt af fólki, því að Krist-
ur var að predika inni í einu húsinu.
Þeir báru manninn til hans, og Jesú
læknaði hann og sagði: „Stattu upp
og gakk!“ Á brúnnj í Priestany var
latnesk áritun á öllu steypu- og járna-
draslinu, og ég veit ekki betur en
að hún sé þar enn í dag. ,Surge et
ambula1 stóð þarna á múrnum ‘Statt
upp og gakk.‘ Mig minnir, að ég hafi
lent á rokna fillirí þennan dag með
nokkrum félögum mínum, og daginn
eftir bættust fáeinir hermenn í hóp-
inn — og ég fór að leita að Jesú
meðal þeirra. Að lokum fann ég
hann, í handarstað hafði hann hvít-
reifaðan stúf og margra daga skegg
á mögru andlitinu. Ég held, að hann
hafi verið Armeni eða eitthvað í þá
átt. Við drukkum víst fram á næsta
dag, og ég man, að ég kyssti hann ..“
„Var það vegna þess, sem þú misst-
ir konuna þína?“ Luba gaf mér
bendingu um að koma út á dans-
gólfið. „Var það þess vegna, sem þú
eyðilagðir taugarnar, beimili þitt og
sálarró?“
Nei “
”En hvað þá?“
Ég yppti öxlum. „Það byrjaði allt,
þegar ég sagði henni frá áletruninni
og Armeníumanninum. „Konan
mín var hneykslunargjörn, þröngsýn
og hjátrúarfull, og hana skorti um
burðarlyndi. „Skammstu þín ekki að
guðlasta svona?“ sagði hún. ,„ þú
veizt, hvernig þetta er, ein setning
rekur aðra, unz við rifumst eins og
hundar."
_Það fór vel á með okkur Lubu
í "dansinum. Við höfðum bæði dans
að heilmikið hérna áður fyrr, en
núna var eins og allt væri með nýj-
um og ferskum blæ, við hlógum, inös-
uðum og gleymdum tímanum.
„Þú átt tvö börn, er það ekki?“
„Jú, Ferko og ...“
„Og bæði svona sjálfstæð?"
„Ferko er býsna rogginn. Hann
er átta.“
„Og sú lit!a?“
„Evie?“
„Já.“
„Hún er næstum fimm ára. Kon-
an mín kenndi þeim að sjá um sig,
og hljóp svo frá þeim.“
Tíminn leið.
Við sátum við borðið. Luba dreypti
oftar á víninu. Þeir færðu okkur
kaffi, hún drakk kaffið, og ég
kveikti í sígarettu i'vrir hana.
„Veitu, hvað ég kann svo vel við
í fari þínu, Luba?“
„Nei, hvað er það?“
„Þú hefur vit á að leita skjóls,
þegar hann rignir.“
Henni fannst þetta ekkerr inóðg
andi og hún hló svo hátt, að ungt
par, sem sat við næsta borð, sneri
sér við og statði á okkur. Það hvarfl-
aði að mér, aö svona unglingar þyrftu
að haga orðum sínum gætilega öðru
máli gegndi um okkur Lubu.
Hún er ekki vitund gömut. Hún
hafði verið gift í ár eða svo, ein-
hverjum stúdent, sem fór frá henni
vegna annarrar konu, og nú heldur
hún því fram, að hún hirði ekki um
að giftast á ný. En mér segir svo
hugur, að hún meini ekkert með
því, þetta séu aðeins iátalæti í henni.
eins og núna í hálfrökkvuðum saln-
um. Hún reykti þegjandi, dreypti á
víninu og virti fyrir sér gestina sett-
leg á svip.
„Hvað gengur að þér, Luba?“
„Af hverju förum við ekki?“
„Heim?“
„Nei, út að labba.“
„Við vorum að koma af göngu.“
„Komum þá aftur.“
Við gengum út, anm í arm, eins
og það er kallað, og röltum stundar-
korn um rykug strætin, sem önguðu
af vori. Við gengum á ný eftir fljóts-
bakkanum — dagar og vikur liðu
og Ferko kom ekki heim með félaga
sinn. Ég skildi ekkert í þvi, og við
héldum áfram að ganga niður með
T í M I N N - SUNNUDAGSBLAÐ
595