Tíminn Sunnudagsblað - 17.07.1966, Qupperneq 22

Skipverjar af Hvanney, sem ekki
voru að horfa á hrakfarir Báru,
voru um borð — og sem einn
maður rísa þeir upp — vélin sett
í gang með einu handtaki — leyst-
ar landfestar og haldið út að slys-
staðnum. Á leiðinni út Ósinn
voru lestaihlerar skorðaðir og allt
lauslegt fest. Það voru geiglausir
menn, sem þarna fóru og" a'ðeins
eitt í hug þeirra allra. — „Við
björgum Báru, hvað sem það kost-
ar.“ Eftir skamma stund eru þeir
komnir á staðinn. Möguleikar til
björgunaraðgerða eru athugaðir
og flest, sem í hugann kemur í
fyrstu, reyndist ógerlegt. Tvær til
raunir eru gerðar,' til að láta
lóðabelg með áfastri línu reka að
Báru, en í bæði skiptin ber straum
urinn hann frá. Aðstæður eru
verri en orð fá lýst. Formaður
hugsar sitt ráð í skyndi: — Að
koma sunnan að bátnum er ekki
gerlegt, en þaðan var björgunar-
vonin mest. Straumur, stórsjór og
vindátt stóð þaðan, og mestar lík-
ur fyrir því að ekkert yrði raðið
við Hvanney ef afturhlutinn sneri
í sjó.
Formaðurinn kemur auga á eina
leið,^ en ekki álitlega — en hún
er reynd. Farið er austur fyrir
Báru, svo fast með brotunum af
Þinganesskerjum, sem fært er,
og rennt fram með bátnum, svo
nærri, að línu verður komið um
borð. Kannski mátti kaiLa þetta
fífidirfsku, allavega áræði og þetta
tókst. Grastóg var síðan dregið
yfir í Báru, það fest og Hvanney
með sín 110 hestöfl fór að mjaka
Báru frá voðanum.
Meðan á björgun hafði staðið,
lá Hvanney undir áföllum. Tók
hún á sig vo sjóa, annan ð
framan en hinn helltist yfir bát-
inn að aftan, færði í kaf allt,
sem þar var og braut sig fram
í stýrishús um eldhús, sém stað-
set' var aftan stýrishússins og
gegnum hurð þar á milli. Einn
bátverja af Hvanney komst ekki í
skjót, áður en sjórinn skall yfir
en hafði tíma til að skorða sig
af og ná góðum tökum i rekk-
ann. Ósinn var nú alveg ófær —
svo miki) hafði sjórinn gengið
upp meðan á björgun stóð —
þó frábærlega stuttan tíma tæki.
Haldið var áleiðis austur með
iandi i ólátasjó og hvössum vindi.
Skipshöfnin á Hvanney, sem
sýnt hafði bæði samheldni, öryggi
og árvekni, hélt því áfram og ferð
in til Berufjarðar gekk áfallalaust
að kalla. en þangað komast bát-
arnir kl. 2 um nóttina.
Ekki verður feigum forðað, né
ófeigum á hel komið, segir mál-
tækið, og hér átti það síðara vel
við. Háskinn, sem Bára og 'skips-
KORN 06 MOLAR
Skuldir og frægS.
Hinn þekkti háðmyndateiknari,
Honoré Daumier, kvartaði einu sinni
yfir því við rithöfundinn Balzac,
að frægð sín og vinsældir væru ekki
eins miklar og þær ættu að vera með
réttu.
— Kæri vinur, sagði Balzac. Það
er til gott ráð við því. Fáðu þér
bara lán á nokkrum stöðum. Því
meiri, sem skuldir þínar eru, þeim
mun frægari verður þú.
Efri e3a neðri.
Hin fræga kynbomba Brigitte Bar-
dot var einu sinni í sumarleyfi á
spánskri baðströnd. Hún gekk um
ströndina á sundfötum, sem voru í
tvennu lagi. Lögreglumaður á strönd-
inni vakti athygli hennar á því, að
baðföt, sem væru í tvennu lagi, væru
höfn hennar var í, er öllum auð-
sær, og Hvanney og hennar skips-
höfn lagði sig óhikað í sama hásk-
ann.
En þegar giftan og áræðið,
hreystin og manngæakan haldast
í hendur — fer vel.
Fréttirnar bárust út um morg-
uninn — Báru hafði verið bjarg-
að úr sjávarlháska. — Skipshöfn-
in, sem vann að björguninni lagði
út í algjöra bvísýnu, allri voru
heimtir úr helju, heilir á húfi.
Hvílíkur léttir hefur það ekki ver-
ið mönnunum, sem horfðu á all-
an tímann, aðstandendum og vin-
um.
Öllum sem vit hafa á, ber sam-
an um það, að skipshöfnin á
Hvanney hafi hér unnið mikið af-
reksverk. Gamall og reyndur sjó-
maður, sem horfði á björgunina,
kemst svo að orði, að þetta væri
einungis á færi félaganna á Hvann
ey. Öllum kemur saman um, að
þeir eigi heiður skilið, og svo mik-
ið er víst, að skipverjar á Báru
líta á þá sem tífgiafa sína.
Heimildarmenn eru skip-
verjar af Báru og Hvann-
ey. Einnig sjónarvottar af
Miklueyjarþúfu og Hvann-
eyjarvita.
Lausn
19. krossgátu
bönnuð á Spáni. — Hvorn hlutami
á ég að taka af mér? spurði hún þá.
Herra Ibsen.
Björn sonur norska skáldsins,
Björnsternes Björnsons, ferðað-
ist eitt sinn á æskudögum sínum
með þýzkri ferju frá Þýzkalandi til
Trelleborgar. Björnson gekk upp á
stjórnpall, enda þótt aðgangur væri
stranglega bannaður.
Skipstjórinn vakti athygli hans á
þessu, en Björn var ekki á þeim bux
unum að hverfa til baka og kvaðst
vera sonur mesta skálds Noregs.
Skipstjóri leiddi Björn sjónum og
svaraði vingjarnlega:
— Mér þykir það leitt, herra Ibsen
en ég verð samt sem áður að biðja yð-
ur að fara niður.
Beztir dauðir.
✓
Eitt sinn álasaði leik9káld nokkurt
norsku leikkonunni Jóhönnu Dylbwad
fyrir það að hafa farið fullfrjálslega
með texta hans. Jóhanna leit kulda
lega á manninn og svaraði:
— Það minnsta, sem hægt er að
krefjast af rithöfundi, er það að
hann sé dauður.
Bezta gervið.
Ungur og ölkær aðalsmaður hitti
enska leikskáldið og leikarann Sam
uel Foote rétt fyrir grímudansleik.
— Getið þér gefið mér hiugmynd
að góðu gervi? spurði hann leikar-
ann.
—. Ja, svaraði Foote, — ætli það
væri ekki bezt, að þér kæmuð ódrukk-
inn.
s \ \
K' u G, L n R
\ N K ■. i 3. i
T) ó R fi k
\ s fi p l\ \ n B
R I H L Ú
\ 3 \ \ V \ 5 ff L n L U K
i T 1 L V I S T \ E R N fi K i
Á K lí A \ s V 0 L G R fi Ð 1 X
\ 6 l< s K E P f) \ \ \ S H /e
\ K ft U p \ 1 0 G K A N V H K
K fi R F fl N N /1 \ fi T fi L \ L1--,
K C N /E R u N u R I N u!
\ V fi 1 R s \ H fi \T K £ n
V í K \ fi H -V O L D \ U|fi r \ fí '
\ U Tj Ý R a R D 1 fi S
\ L E S \ L V G U \ R.fl n n_
s fl G T D K O T fl L [R 6;
\ G 1 E o \ N E 1 rT fi \ cT i N.
\ fi S N N fl \.N fl RR n p X
\ R K t\ [M fl R Kjfí.R \
598
T í M 1 N N — SUNNUDAGSBLAÐ