Tíminn Sunnudagsblað - 26.03.1967, Qupperneq 2

Hjón, sem komust ekki heim aftur
Engir ferðamenn geta farið svo um veginn milli
Mela og Árness í Trékyllisvík á Ströndum, að þeir
veiti ekki athygli tveim háum og sérkennilegum
klettadröngum, sem eru í sjávarmálinu með tíu til
tuttugu metra millibili. Standa þeir framan við
smánes, sem gengur út í Víkina. — Þessir drangar
blasa við úr mikilli fjarlægð og eru til mikillar
prýði. — í daglegu tali eru þeir kallaðir Árnes-
stapar, enda standa þeir í landi kirkjujarðarinnar
Árness. Þjóðsagan hermir — og er enn iifandi
í munni gamalla Árneshreppsbúum að minnsta
kosti — að drangar þessir hafi í fyrndinni verið
tröllkarl og kerling,' og dagaði þau hjónin þarna
uppi. Sagt er, að þau hafi verið langt að komin,
jafnvel úr fjöllum Húnavatnssýslna. Erindi þeirra
á Strandir var að vinna þar mikið stórvirki, hlaöa
grjótgarð mikinn um þveran Norðurfjörð. Þeir,
sem fara veginn áfram um Mela og um bratta
fjallshlíðina til Norðurfjarðar og nema staðar í
Urðunum miðjum, gegn húsi Kaupíélags Stranda-
manna, veita athygli miklum grjótbálki, sem hefst
við fjallsrætur og enda nokkra metra í sjó fram.
242
Þetta mikla virki, sem sýnist vera hlaðið af manna
höndum, segir þjóðsagan, að tröllin hafi gert á einni
nóttu. Vinnugleðin hefir sjálfsagt verið mikil og
þau gleymt sér af ákafanum við að koma sem
mestu í verk, því að mikið verk var enn óunnið.
Nú voru þau komin í tímahrak. Þau skálma af
stað, en við fyrstu víkina, sem verður á vegi þeirra,
rís sól úr hafi og skín í andlit þeirra. Og þá
var ekki að sökum að spyrja: Þessi tilkomumiklu
hjón verða að steindröngum. Tröllkarlinn er ekkert
smásmíði, er má bezt sjá á því, að fullorðinn karl
maður stendur á hnjám hans og reiðir til höggs
og er hann að sjá sem smá peð. Kerlingin, sem
stendur nokkuð framar í sjónum, er einnig all-
ferleg, há og gild og tvíhöfða að auki. Á henni
hefur meira dunið norðanhafaldan og leikið hana
grátt. Samt er hún enn alltíguleg.
En að lokum verð ég að segja þá harmsögu,
að smásteinn féll úr andliti karlsins í miklu afspyrnu
roki árið 1952. En að öllu öðru leyti heldur hann
sinni tign og reisn.
Sigmundur Guðmundsson frá Melum.
T f M l N N — SUNNUDAGSBLAÐ