Tíminn Sunnudagsblað - 28.05.1967, Blaðsíða 3

Það getur verið í gjótu í Þingvallahrauni eða Búða-
hrauni, í einhverjum lundinum í Hallormsstað eða
Skorradal eða í kvistlendi eða lækjardragi í Gríms-
nesi: Þar hefur köngulóin ofið net sitt af mikilli
list og farið að búa á sína vísu.
Einhvern vordaginn, þegar nógu hlýtt er orðið, tekur köngu-
lóin að kvika. Hún teyglr úr löngum löppunum og þreifar
fyrir sér, og siðan hefur hún gönguna upp einhverja hríls-
una eða bergsnösina í lelt að stað, sem góður er undir bú.
Innan skamms hefur hún fundið hann.
Könguló þarf hvorki að fella
né stinga sniddu eða rifa upp
grjót, þó að hún æth að reisa bú.
Byggingarefnið, sem hún notar,
er í líkama hennar.
lóin sækir starf sitt af kappi. Kngu-
lóin er sem sé hinn mestl verkfræð-
ingur, og útreikningar hennar bregð
ast aldrei.
er, því að þar á sjálft búið
að vera. Út frá henni spinnur hún
þræði sem geislast eins og ptrálar í
hjóli út í ramma eða teina netsins.
tftf!pwt

' —' ■ ' '

Að lokum er vefurinn fullger, og
búskapurinn getur hafizt. Búið
er í miðjunni, og þar býr hún af-
kvæmum sínum skýli, eins kon-
ar sekk úr hárfínum þráðum, svo
að þeim veitist gott hlé í regni
og vindi. Það er vagga og leik-
stofa köngulóarbarnanna litlu,
bernskurannurinn góði.
Sjálfur vefurinn veiðitæki, áþekkt
lagnetum mannanna i ám og vötnum.
Flugur, sem eru á sveimi i kjarrinu,
fljúgandi á milli blóma í leit að
matföngum, álpast í það. Og þrifleg
fluga er köngulóinni hið sama og
manninum lax: Hið bezta búsilag.
Úr flugunni sýgur hún næringu
handa sér og börnunum.
Þetta er sagan um búskap könguló-
arinnar. Það er íslenzk þjóðtrú, að
hið mesta óiánsmerki sé að rjúfa
vef köngulóar viljahdi. Það er góð
þjóðtrú, og vafalaust hefur hún við
nokkuð að styðjast. Það bendir til
þorparaskapar, sem ekki boðar gott,
að spilla lífsbjörg dýrs, jafnvel þótt
T I M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
459