Tíminn Sunnudagsblað - 03.09.1967, Síða 9

íiamt hafði lagí að veði fyvh: tóni,
ór Ma iiafði veitt Mmnn, án. }tess
að greiða hennl eyrtevirði af sknid
inni.
Gn í byrjun sep'rember, þegar
þi'durnar rar tekið að Iægja, var'ð
Íúns vegar sá atbnrður, að Oyvefea
varð briáðkvödd, ©ftir að hiin hafði
lagt sér til munns Icirauber, sem
álitið er, að hafi verið eitruð,
Hver var upphafsmaður að þessu
voðaverkí? Það var mjbg á huldiu.
jþví að ekki var vitað rneð vfeind-
xim hvaðan kirsuberin voru kóm-
ín.
Konungur var r fyœtu bugaður
ai sorg, en brátt varð hoaum það
efst í hug að hafa upp á aöku-
dólgnum. Tortryggm varð nú. tákj-
andi þáttur í fari hans og einkenndt
allar athafnir hans þaðan í fná.
Haft var í hvísling>um, að ilí-
virkinn væri höfuðsmaðurinn I
höllinni, sem jafnframt hafði Kaup
■mannahöfn að léni, aðalsmaðurinn
Þorbjörn uxi. Sagt var, að annar
hirðmaður, Knúbur Pétursson
Gulíinstjarna, væri Þorbirni sam
eekur, og fylgdi sögunni, að Knút-
ur hefði verið viðstaddur, er Dy
veke tieytci kiraubei janna. Lét kon
o.ugur fangelsa þá kumþána að
fáum döguni liðnum frá d»uðs
friUu sinnar.
Víst er um það, að Þaibjörn
uxi vac ekkert guðslamb. Hann
var yfirgangsseggut. meinsvari og
ávikatól og sveifist einskis,
pegar hann átti þess völ að auðga
sig á kostnað annarra. En hann
hafðí til að bera vissau þofcka, sem
iaðaði konung að honum, og hanu
natði iengi verið yfirmaður í kon-
ungshöllinni í Kaupmannahöfn.
Því hefur hann umgengizt Ðyveke
að marki, og efckí fer hjá þv.í, að
bann hafi gefið gaum að yndis-
þokka hennar. Það líggur Ijósr.
Æyrir, að Þorþjörn lagði hug á Dy-
veke á sinn frumstæða hátt, og eifct
sinn, u>m það bil ári fyxir dauða
'konungsfriUunnar, leitað.i Þor-
björn á hana í saíarkynnam kon-
ungs. En hirðín gaefcti þass vand-
lega að ýja ekki að þeim afcburði
'við Kristján.
Þó kom þar, að homnn vai:
greint frá þessar.i tiltekýu Þorbjara
ar. Það var hallarskrifarimi Hans
Faaborg, sem leysti frá okjóðuimi
um þeíta miál, en hann haíaðí Þor-
björn, yfirmann sinn. Jafp.frawmt
mtnn'd Hans konung á það, að
íf IISN — S'O'NNTOAGSSLMI'
han» iiefði sótt urn starfa kórs-
bróður í Hróanskéldiu
Komjngur aðftiafðfet ekkerfc að
sinní, en seinna spurði bann Ðy-
veke, hvað hseft væri. í sögu hallac ■
skrffarans. Hún kallaði þetta 'þvætt
ing einn, og Sigbr.it tók i sarna
streng. Þar með vonu örilög Haus
Faafborgs ráðin. 'NoMcru siðac bjóst
konungur ttl fcsrða þvert yflr Sji-
land, »g skiipaðl hann þá riíaraa-
um að koma með sér tli Hróaus-
L'S9»Vðlnn !>3i'l»iarwfjr •im.
keidiu, þar sem hægt værí að
gang-a fhá sfcjáii um stöðu hans
sem kórsbróður. Faáborg hýraaði
við, en fölnaði af skeilfingu, er ko«-
ungur bætti þvi við, að fyrst s'kyldi
hann gera upp reikninga við Þor
björn uxa. Að því búnu skipaði
Kristján 'Þorbitni að ganga ívk
reikningsskilum við Haus. Hjá
uppgjörinu varð ekki komizt, og
tilraun ritarans til þess að bjarga
,sér með þyí að rífa blöð úr reikn-
ingsbókinni mLsbeppnaðist. Þoc -
björn Iét faagelsa Faaborg, og
hann var sakfelldur fyrir fjár
dráfct og drotfcinsviik og áæmdur
til hengingar. Aftakau fór fram
hlnn 10. uóvember árið 1518, er
koaungur var í Sjálanásferð shmi,
sem áður er geíið, Hans FaaÍKKg
féiíí þannig I þá gröf, sem hann
hafði búið Þorbirni. En raunar
kom á daginn, að sá síSamefndi
var efc'kl búinn að bífca úr náiinní
með ‘þafcta rnál.
Herraikumiun úr ferðinni lét kon
ung'ur efna ÍJ. hixðveixilu, og hafði
- 'Þovbjöru uxi unrnijóa með hennj
að vartda. Dyve'ke var þar einnig
vi.'&fcödd Þegac gleðin stóð sem
hæist, gekk Þorbjörn um salina
td þeiis að aðgæta, hvort allt færí
fram sem skyldi. Þá veifaði kon-
ungiur, setn sat mitt í hópi aðals-
manna, tíj. hans og mælti: „Segðu
oas nú sápnleifcann, Þobbjöm. Ei
þa'ð rétt, sem skrifari sá, er nýver
ið' var hengdur, tjáði oss, að þú
hefði nauðgað Dyveke í herbergj-
urn miínum? Af vissutn ástæðun*
fýsir oss tnjög að vita þetta.“
iÞoribjörn svaraði í-fyrstu, léttur
í málll, að hann hefði a aldrei haft
náin kynni af Dyveke. En Kristján
hélfc sþurmngu sinni tiíl streítu
og þar kiaffl, að höfuðsmaðuririn
játaði að hafa leitað ásta kohungs-
-iriHunuat, En hann bæfcti því við,
að hatin hefði ekki haft erindi sem
fflnfiði.
Koniungi brá mjög, er hann
héýrði 'þetta, varð þúngur á brún
og gekk af þtngi. Einn hirðmaan-
anna sagði þá við Þorbjörn:
„Þú vitdir víst mikið tii vinna
að hafa elc'ki talað svona heimsku-
Í6ga.“-
Upp íoá þessu satnaði konung-
ur ötilium þeim upplýsingum uvn
Þorbjöcn sem fáanlegar voru, og
á sögumönuuni og rógber-um var
engirm hörguU, því að margir höt
uðu»t við höfuðsmanninn.
Þannig ar auðskiíið, að koniung-
ut' hefði ilian bifiur á Þor-
binu, er Dyvéke dó nokkrum mán
uðum seinna. En »f hann var
valdur að morðinu. hvað gat hon-
um hafa gengið til, úr því að
hana var ástfanginn af hinni glæsi
leg.u koniu? Skýringin er nærtæk
Telja rná vfefc, að Þorbirni haft
verið sitt eigið !íf kærara en líl
hennat , og hann kann að hafa ótt-
aat, að hún myndi einhvern tíma
s'kýra konungi fiá ýmsu, sem ekki
már.’fi með nokkru móti be<ast
houum tii eyrna.
KrMján kærði aú. Þodbjöru uxa
fyr.tr iijfci.sráðin'U, en það var þá
varnarbiag aðartsimanna í máium,
som snertu líf og heiður. Efn.i á-
kæwiinnar var það, að Þorbjöra
hefði misþymit Dyve'ke og „saurg-
að hina konunglegu retóirju.“ Þar
sern hann heM ekM raí'gið vlíja
sinn og óttazfc up®|jo»fctun og refs-
ingiU, hefðí pan fyriijkomið
Dyveke.
f 766. iiSú.
758