Tíminn Sunnudagsblað - 03.09.1967, Síða 21

laufi'ö á hæöiæm. Hann leikui sér
sinn, Þaö' er nétt, börnin sofa Ö31
íölir, silfraön íunglsgeislar iitka
greinavnar œeö leik sínum.
Hvaö verður um okkur. ef jnold-
jn hverfur úr blóöi okkar? Hvað
um ekrurnar? Hrísgjónin? Idtlu
brúnu líkamana, sem bnipra sig
n’ö brjóst rnæðra sinna meðan feð-
Ég geng nær og virði
hvítu mennina betur fýrir mér. Ég
veii, að þeii eru ekki vondir. Þeir
eru öðruvísi en við. Stærri, þrekn-
aii, máttugri, fróðari, en ekki vonö
ir. Al'ls ekki vondir.
Ég ætla að spyrjs þá, bvcrt þá
skorti 'Jand. Ég ætla að bjóða
þeim hJuta af moldinni minni. Ég
mannanna Jyftist oœ leið og síjörn
urnar hveifa. Þvs lökkva' þeir
Jogann, sern lýsir jrn yrkri?
Ég brosi til þeirra.
Logarnir birtast aftur. Margir,
óteljandi fljúga þeir um loftið iSt
og örvaregn. Ég gleðst. Mennirn-
ir eru góðir. Þeir vilja gefa mér
hlut af eldinum.
ur þeirra skríða neðanjarðar sem
orrnar.
Burtu! mópa ég til himins.
$urtu, svarti kopti. Burtu hvíti mað
ur! GefSu mér moldins Hún er
mín ekki þin.
Svarti furðufugJinn lætur sig
engu skipta orð mín. Hann nálgast
þorpið mitt sífeJlt í rauðléitri
^kímu dögunarinnar, sem gylJír
trjátcppana. Þeir yirðast loga
Kopti er stór, svartur, vængja-
iaus fugl.
Nú sezt fuglinn og ég sé, að
hann er ekki vængjalaus. Vængir
hans roinna mig á rifin ský og
iólin gyllir þá. Nei, þeir Jikjast
skki ritnum skýjum með guJJinn
bjarrna sólarinnar. Þeir eru j auður
logi. Eldibrandur.
Þa.ð koma menn út úi maga
ivarta fuglsins. Andlit þeirra eru
hvlt eins og undarlegu skýin, sprn
iéllu til jarðar. Hvít eíns og hreins-
uð hn'sgrjón. Þeir eiu ekki eins og
/ið.
Hendur þeirra Jíkjast e.kki bönd
iim okkar. Þær eru lengri. Nei,
það eru verkfæri, sem eru gróin
i'öst yið þá. Menninir líkjast eld
!ngu og þrumu, og hendui þeirra
boða myrkur og tórn
á síærri skíks e« ég þarínast og
get gefið' þeim brísgrjón til að
fæða börnin þeirra. Hvft örn,
brún börn. öll börn eru börn fyrir
ko«u, sem þráir að véra móðir.
ViÖ getum gefið þeim örlítið af
fátækt okkar. Veslings hvítu menn
ii nir. sem ekki eiga neitt Iand.
Þreyttu, einbeittu mennirnir
sögðu ósai.t. Ég veit það'. Þessir
menn þrá ekki jörðina okkar, þeir
þrá aðeins að eiga moldina í blóði
sínu Jikt og ég. Ég ætJa að ganga
«1 þeirra og hjálpa þeim. Ég get
það.
Ég geng upp hæðina, þar sem
svarti fugJinn hvílir sig. Ég sé
hvftu mennina æ betur. Þeir bera
eld i böndum sér. AgnarJit.Ja.
gJir.randi, rauða stjörnu, sem hvíl-
ii i bvítum sívaJning. Ég læt aug-
un aftur, en urn J.eið cg ég opna
þau, birtist st.jarnan Skildu glamp-
ar hennar endurspeglast í augurn
mér Jíkt og bálin endurspeglast i
stóra, dimma fljótinu á kvöldin?
Þeir kalla tiJ mín. Ég skil akki
orð þeina. Lftlu, blikandi
stjörnurnar falla úr höndum
þeirra.
Ég kem með frið.
Myrkrið og tómið J höndum
Augu mannsins með hvita and-
Litið eru bJá sem kvöldhiminninn
meðan máninn blikar. Andlit hans
likist skýjum.
Stjörnurnar, sem hann senðir,
umlykja mig og brenna líkt og
eldslogar. Runnarnir og grasið
bráðnar undir fótum mér meðan
líkami minn faðmar jörðina og
himininn.
Þreyt.tu mennirnii sögöu satt.
Hrísgrjónin verða svört sf eldi.
Fr&mhald f.t bít. 751.
dauöa bans bar að höndurn. Segir
önnur sagan, að bann hafi dáið af
drykkjuskap Píflhcltsþingi i
Landeyjum, en hin sögnin hermir.
að hann hafi dáið úr sótt á Skíð-
bakka. Torfi kaus sér leg í Stkál-
holti, og varð Helga, ekkja hans,
sð gjalda Skálhoitsdómkirkju i
legkaup þi jár jarðir og bezta silfur
kross, því að Steíán biskup tjáði
Torfa ei betri e« þá, sem farga
sjáJfurn sér. ;
í í m l N N - SUMNUUAbiiSBLAVif!
765