Tíminn Sunnudagsblað - 05.11.1967, Blaðsíða 3
Á vorin er trana kannski sá fugl, sem mesta athygli
vekur í Noregi og SvíþjóS. Þegar líSur aS varptímanum,
leitar hún uppi afskekki mýrlendi. ÞaSan berast á
sumrin lúSurhljómar þessa stóra fugls, sem ver hreiS-
ur sitt fyrir ref og jafnvel elg.
Hlýjan og sólrikan haustdag, þegar uppstreymi er mikiS,
hefja trönurnar ferS sína suSur á bóginn. Þær fljúga hvern
hringinn af öSrum og láta loftstraumana lyfta sér sem
hæst, áSur en þær taka aS þreyta flugiS til Afríku, þar
sem vetrarheimkynnin eru.
Hjónin liggja á til skiptis og viShafa
svipaSar kúnstir og varSmenn viS kon-
ungshallir tíSka. Þau reka hálsinn upp
í loftiS og góla hátt. SíSan snyrtir sá
fuglinn, sem frjáls er gerSa sinna, fiSr-
iS klukkustundum saman.
Fjórtán trönutegundir
raddbönd margra þeirra gefa ekki
eftlr hinum hljómskærasta lúSri.
Það er líka vandaS til raddfæranna
í þeim, eins og nærri má geta, og
veitir ekkl af, svo mjög þeim er
stundum beitt.
Tranan verplr elnu eggi eSa tveim,
óftast í maíbyrjun. Unginn skríður
úr egginu eftlr fjórar vikur. For-
eldrarnir eru mjög árvakir viS upp-
eldið og gæzluna. Þelr sitja við
runna og mlssa aldrel sjónar á börn-
unum.
Trönurnar koma aftur í aprílmánuðl og
tylla sér fyrst niður við vötn eða á
fjörusanda. Eftir skamma viðdvöl er
mýrlendií? Teitað uppi.
Sennilega er þetta þo ekki einvorð-
ungu ástardans, heldur einnig at-
höfn, sem hefur samfélagslegt gildi.
Stundum dansa heilir flokkar í
einu.
Þar bindast tvær ungar trönur
tryggSaböndum, sem aldrei slitna
meðan báðar lifa. Undirbúningur
hjónabandsins er hinn alkunni trönu
dans.
TÍ91INN - SUNNUDAGSBLAÐ
963