Tíminn Sunnudagsblað - 26.05.1968, Blaðsíða 8

Ólafur í ferð og héldu til Sjóknds
og lentu í einn leyni'vog. G*engu
þeir tveiv á land, Ásmund-
ur og Ólafur, og höfðu
dularkufla yfir klæðum sín-
um. Ólafur hafði eina stóra vigur
í hendi. Ekki er sagt af vopnum
þeirra meira.
4. Nú er þar til að taika, að Sig-
urður fótur var inni sitjandi með
öllum sinum skara, en Knútur
'kóngur sat á annan bekk með
sinn skaira En brúðarmeyjar voru
á pallinn upp sitjandi háifur fjórði
tugur. Og er menn voru sem kát-
astir lukust upp dyr hallarinnar,
og gekk þar inn maður furðulega
stór og hafði mikla vigur í hendi.
ÖUum fannst mikið um vöxt
þessa manns. Litlu síðar kom inn
anaar máður og var sá sýnu meiri.
Þá hljóðnuðu allir þeir að inni
voru, og urðu ókátir nerna brúð-
urin brosti látinn. Svo var bjart
í höUinmi, að hvergi var skugga á.
Sigurður fótur bað skenkjarann
renma í rós' eina og gefa komu-
mönnum að drekka. Sá maðurinn
að fynri kom í höllina tók tveim
höndum vigrina og veifaði svo hart
og tíðum, að þar af stóð svo mikiH
vimdur, að öll slokknuðu login, er
í yoru hö'llinni. Var þá yfrið myrkt
með öllu. Kölluðu kóngarnir þá
að kveiköa skyldi ijósin, sem skjót-
ast. Segja nú, að brögð nokkur
muni i vera. Var þá fram hrundið
borðunum og upp hlaupið á báða
bekkina. Urðu þá hrundingar
hieldur harðar, svo að allt var í
einmi andrá. En er ljósin voru
tendruð sóst hvergi komumaður-
inn, en brúðurin var öll í burtu.
Hvarvetna var spillt og brotið, það
er borðbúnaði heyrði tii. Var nú
upp hlaupið og að brúðinni leit-
að millum fjallis og fjöru, nær og
tfjarri, og fannst hún eigi því held-
ur. Þóttist brúðguminn nú heldur
sakna vinar í stað og varð þó svo
búið að vera. Vildi hann þar ekki
'iq sigldi þegar heim
til Valiands og undi þó lítt við
eí'na feirð.
5. En af Ásmumdi og Ólafi er
það að seigja, að þeiæ kioma heim til
Húnalftnd.s með Signýju kóngsdótt-
ur og létu vel yfir sinni ferð. Litlu
sáðar sendir Ásmundur ólaf skó-
evein sinn til Vallands með fríðu
föruneyti og svofelldum ertodum,
að hann skyldi bjóða Sigur'ði kóngi
fót, Asmu-ndiar vegna, sættir í svo
máta, að Ásmundur miundi unna
Siguíði svo mikils fjár í gulli og
brenndu silfri, sem sjá'lfur hamn
vildi haft hafa, en Ásmundur ætti
Signýju. En ef hann vildi eigi
þennan kost, þá skyldi Sigurður
eignast allt Húnaland, en Ásmund-
ur þó Signýju sem áður. Vildi hann
hvorugan þennan kost, þá skyldi
Sigurður kóngur gefa allt Valland,
en eiga Signýju. Með þessum er-
todum fór Ólafur og kom fram í
Vailandi, gangandi fyrir Sigurð
konung og kvaddi hann kurteis-
lega, með snjöllu máli firam flytj-
andi öil áður sögð erindi Ásmund-
ar kóngs. Hverjum að Sigurður
kóngur tók þverlega svo talandi:
„Engin þessi kostaboð Ásmundar
vil ég þiggja. Er hann annars mak-
legur frá mér’ en sætta nokkurra.“
„Skulu og engar sættir fást“ seg-
ir Ólafur „þá talaði Ásmundur það,
að hann mundi eigi gjöra brullaup
til Signýjar, fyrr en þið þreyttuð
með ykkur bardaga, hvor konunni
skyldi ráða.“ Sigurður kóngur svar
ar: „Hvað mundi ragur maður og
huglaus þurfa að bióða mér bar-
d-aga, því ég veit Ásmund enga
karlmennsku sýnt hafa.“ Ólafur
svarar þá: „Eigi þurfið þér að tala
hér svo mikið um, Sigurður kóng-
ur, því að sönn raun verður hér á,
að skammt flýr Ásmundur undan
þér einum, þó að þið revnið með
ykkur.“ „Einarðlega flytur þú
þitt mál“ sagði Sigurður kóngur
„og ákal ekki gefa þér skuld á orð-
um þtoum, en þetta muu reynt
verða með okkur Ásmundi.“ En er
ólafur sá, að hann orkaði engu á
við Sigurð kóng, þá fór hann til
sikips og fór heim til Húnalands.
Spurði Ásm-undur hann að erind-
um eður hversu gengið hefði.
Ólafur svara-r: „Það er þér skjót-
ast að segja, að sæti varð engin
og Sigurður kóngur vildi konuna
ek-ki missa fyrir þér. Mátti það og
á finna í orðum hans. a'ð hann
þóttist mundu betur f-ær til bar-
da-ga en þú og svo betur búinn öll-
um riddara-legum listum.“ „Það
muin og“ segir Ásmundur „vera,
þó við prófum það seinna ‘
6. Litlu siðar safnar Sigurður
fótur mönnum og heldur til Húna-
1-and-s oig í þær hafnir, sem lágu
hið beinasta fram-mi fvrir kóngs-
höllinni. En er Ásmundur verður
Vís, að Sigurður kóngur er þar
við land kominn, gengur hann til
stoip-a m-eð all-a hirð sína bjóðandi
Slgurði fót öll hto sömu boð, hverj-
um er Sigurður neitaði og ekki
annað vildi en að berjast. En Ás-
mundu-r svarar; „Þú skalt ráða
þvi“ sagði hann „enda þykir mér
ráð“ sagði hann „að við berjumst
tveir og gjaldi eikk-i aðrir saka
minna eður ofu-rkapps okkar.“ Sig
urður kveðst þess og búinn. Gekk
hann síðan á land og tóku þeir til
að berjast heldur harðlega. Var
það langan tíma, að ekki mátti í
m-illum sjá. Skárust nú mjög her-
klæði þeirra, þar til að þeir stóðu
hláfarlausir upp. Tóku þá líkamarn
ir við höggunum.og bárust sár á'
hvorn tveggja þeirra, þar til að
Sigurður beiddi hvíldar. Og það
veitti Ásmundur honum og bauð
honum þá enn sættir og
fóst'bræðrala-g. Því að hann kveðst
sjá, að blóðrás mundi sk-jótt mæða
hann. Sigurður kvað sín sár ekki
blæða meira en hans. Rveðst og
engar sættir við hann gjöra vilia.
Ásmundur bað þá upp standa og
verja sig. „Hef ég lei-kið við þig í
allan dag“ sagði hann „skal ég nú
ekki lengur hlífa þér.“ Sigurður
sprettur þá upp_ og gjörir
svo harða hríð, að Ásmundur má
ekki annað gjöra en verja sig langa
stund. Þar kemur enn, að hann
mæðist. Veitir Ásmundu-r honum
þá harða aðgön-gu, svo að Sigurðar
kóngur féll af mæði og sárum.
Sn-eri Ásmundur honum á sár'in,
svo að eigi skyldi inn blæða. En
Ásmundur gekk sjálf-ur burt af víg-
velli. Lét hann og taka Sigurð og
færa hei-m í borgina og fá ti-1
lækna til af græða hann. Svo voru
og læknar til fengnir áð græða Ás-
mund og greru þeir báðir að
h-eilu. Vil-di Sigurður þá sigla
h-ei-m til Vallands, en Ásmundur
bauð honum htoar sömu sættir og
fyrr, en Sigurður kvað ekki mundu
af sættum verða. „En sé ég, að
mér stendur eigi héðan af að berj-
ast’ við þig og launa þé-r svo líf-
gjöfina. En veit ég sakir ónáttúru
minnar, að ég mun þér aldrei trúr
verða. Þ\d að ég fyrir-man ölum
mönnum að njóta Signýjar nema
mér einum.“ „Það m á og vel
verða“ segir Ásmundur „þvi að
enn er Signý óspillt af mér. Vil
ég nú ge-fa þér Signýju, ef það er
hennar vilji.“ Si-gurður varð þá
gi-aður við og mælti: „Þetta er svo
mikill drengskapur, að þú sýnir
mér, að ald-rei mun fyrnast meðan
Húnaland er byggt“. Fóru þeir
þá og töl-uðu við Signýju, en hún
sva-na-r svo, að Ásmun-dur skal ráða,
en ekki hefði hún ætlað að eiga
annan en han-n. Þetta fór og fram,
392
tMlNN - SUNNUDAGSBLAÐ