Tíminn Sunnudagsblað - 26.05.1968, Blaðsíða 9

að Ágmundur fastnaði Sigurði Sig.
nýju og var þegar brul'laup sett og
igefck það vel og skörulega. Sórust
iþeir í fóstbræðralag að þeirri
veizlu, Ásmundur og Sigurður. Eft
ir það sigldi Sigurður kóngur fót-
ur með Signýju drottningu sína
heim til Vallands og skildust þeir
Ásmundur með mikilii vináttu og
kærleikum.
7. Hrólfur er kóngur nefndur.
Hann réð fyrir Írlandi. Hann var
ríkur kóngur og metnaðargjarn,
griimmur og harður og eigi allur
þar sem hann var séður. Hann átti
þá dóttur er E'lena hét, allra
kvenna kurteisust og vænst, þeg-
ar að Signýju leið. Þangað til ír-
lands fer Ásmundur bónorðsför
og hefur tíu skip vel skipuð að
vopnum og mönnum, en er hann
ber þetta sitt erindi fram fyrir
Hrólf kóng tekur hann þunglega
hans máli og segir ekki smákóng-
um gjöra að biðja dóttur sinnar.
Vísar hann honum þá frá með
hæðilegum orðum. Verður Ás-
mundur þá mjög reiður, svo að
hann býður kóngi til bardaga, enn
kóngur kveðst þess búinn. Lætur
hann þá verða safnað múg og
margmenni og fær svo mikið ó-
grynni hers á þriggja nátta fresti.
Því að Ásmundur vildi gefa honum
svo langan frest til liðssafnaðar.
Voru þá vel þrír um einn Ásmund-
ar manna. Og að búnu hðinu fóru
þeir til bardaga. Gekk Ásmundur
harla vel fram, svo að hann gekk
átta sinnum í gegnum lið íra
kóngs og ruddi svo breiða götu,
sem sverðið tók lengst frá honum
og svo margan mann drap hann,
að seint er þeirra nöfn að skrá.
Ólafur gekk og harla vel fram og
varð mörgum manni að skaða, svo
að hann gekk fjórum sinnum í
gegnum fylkingar landsmanna En
þó að margt félli af liðj Hrólfs,
þá komu æ þrír af landi ofan í
staðinn, þar einn var drepinn En
sakir þessa mannfjölda og ofur-
liðs. þá_ féll svo gjörsamlega a’lt
lið af Ásmundi kóngi, að þeir
stóðu tveir einir uppi. Voru þá
bornir að þeim skildir og nand-
teknir, og var Ásmundur áður
einn saman tíu manna bani, en
Ólafur fimm. Síðan var þeim kast-
að í djúpa og fúla dýflyssu.
8. Nú er þar til að taka, að
Sigurður fótur situr í Vallandi
með milkilli mekt og virðingu og
Signý hans kæra drottning. Unir
hann harla vel sínu ráði. Það var
eina nátt, að drottning lét mjög
líitt í svefni, svo að nálega brauzt
hún um bæði á hnakka og hæli.
Svo kóngurinn hafði í ráði að
vekja hana, en þó fórst það fyrir.
Og þar kemur, að hún vaknar
sjálf. Var hún þá sveitt og móð
og harla rjóð að sjá í andliti. Kóng
urinn spurði, hvað hana hefði
dreymt. En hún svarar svo: „Ég
þóttumst sjá Ásmund Húnakóng
sigla tiil írlands, en er hann kom
'þangað sýndist mér hlaupa í tnót
honum og hans liði einn ógurlegur
apli (uxi) með svo miklum varga-
flokki, að ég sá_ hvergi út yfir og
sóttu allir að Ásmundi og hans
liði og með því þótti mér lyktast
þessi ófriður, að vargarnir rifu til
dauðs alla menn Ásmundar nema
þá Ólaf tvæ eina. En það sá ég
seinast til þeirra, að þeir voru í
valdi hins mikla aplans og þá vakn
aði ég“. „Hvað ætlar þú“ sagði
Sigurður kóngur „að draumur
þessi hafi að þýða?“ „Það vil ég
segja þér“ sagði Signý „að Hrólf-
uir heitir kóngur og ræður fyrir
Írlandi. Hann á dóttur, er Elena
heitir, kvenna kurteisust og bezt
að sér um alla hluti, og er þar
misskipt með þeim féðginum. Því
að kóngur er bæði grimmur og
fjölkunnugur, ódyggur og undir-
förull. Það ætla ég, að Ásmundur
hafi farið þangað bónorðsför, en
Hrólfur hafi synjað honum með
hæðilegum orðum, en Ásmundur
hafi það eigi þolað og hafi boðið
kóngi til bardaga, en 'haft engan
liðskost móti landsmúgnum og
hafi svo verið fellt af honum allt
Iið hans, en hann sjáifur fangaður
og Ólafur skósveinn hans Nú vil
ég, að þú bregðir við skjótt og
safnir liði og farir til írlands og
náir út Ásmundi og veitir honum
það lið, sem þú mátt m-est og
honum þykir sér bezt þarfnast.
Ertu skyldur að gjöra það allt. er
þú m,átt Ásmundi til bata. Þykir
mér þú nú muna eiga hversu hann
hefur við þig gjört alla hluti og
dvel nú ekki“. Sigurður kóngur
kvað svo vera skyldu. Lætur hann
verða safnað múg og margmenni
og hrinda skipum á sjó og síðan
bryggj-um k.ippa og grunnfæn upp
draga og ieipum halda og segl við
hún setja og eigi fyrr lægja en 1
þeim sömum höfnum, sem hið
beinasta lágu fyrir höfuðborginni
þeirri sömu, er sjálfur Hrólfur
kóngur sat í. SiguiÖur kóngur
hafði hálfan fjórða tivg skipa al-
vel búin að vopnum og mönnum.
Lætur Sigurður kóngur þegar
verða á land gengið og HróLfi
kóngi til bardaga boðið án allra
fresta. Og er þeir voru á land
gengnir sáu þeir þar val mikinn
mjög nýfa.Uinn. Hvergi fundu þeir
þó Mk Ásmundar né Ólafs. Við
þetta varð Sigurður bæði óður og
æfur. Bkki hafði Ásmundur verið
í dýflyssunni og þeir Ólafur
meira en eina nótt. Hafði Eiena
bóngsdóttir látið taka þá burt úr
dýflyssunni og var Ásmundur í
skemmunni hjá Elenu og skemmtu
þau sér að sögurn og kvæðum, töfl
um og hljóðfærum. Vissi Sigurður
kóngur ekki af því, Og býst hann
nú til bardaga, en Hrólfur kóng-
ur í mót. Fékk hann lið lítið, með
þvi að enginn var bardaga frestur.
En þeir voru lítt færir, sem í hin-
um fyrra bardaganum höfðu ver-
ið. Hafði Ásmundur ekki sparað
að veita þeim stór högg og mifcil
sár og þeir Ólafur báðir. Voru þeir
og ekki grónir sakir svo stutts
tíma.
9. Þennan sama morgun harla
árla, sem sólin skein í heiði, tóku
þeir til bardaga, Sigurður kóngur
fótur og Hrólfur frakóngur. Var
þessi orrusta bæði mikil og mann-
skæð. Var Sigurður kóngur harla
óðnr og ákafur, svo að hann spar-
aði ekki vetta það er fyrir varð,
svo að hann gekk i gegnum Iið
írak'óngs cg felldi hvern á fætur
öðrurn, og þetta gekk allt til
kvelds. Þá brast flótti í liði lands-
manna. í því varð Hrótfur kóng-
ur fangaður og handtekinn og
geymdur heldur harðlega um nótt-
ina. En um daginn.eftir var Hrólf-
ur kóngur settur bundinn niður á
hallargólf. Talaði Sigurður kóngur
um hvern dauða honum skyldi
velja Urðu á það allir samþykkir,
að hann hefði hinn leiðilegasta
dauða, er til væri. En svo sem El-
ena kóngsdóttir verður vís, hver
umskifti orðið höfðu með þeirn
Sigurði kóngi og föður hennar, þá
gengur hún fyrir Ásmund kóng
svo talandi: „Ef þú, Ásmundur,
þykiijst nokkurn beinleika eiga að
launa mér, þá gakk þú nú svo, að
íaði-r minn baldi lífi sínu, en þú
ráðir öllum öðrum kostum“. Ás-
mundur sagði hana skyldu þiggja
sína bæn. Kvað hana þess maklega
fyrir sína velgjörninga. Gengur
hann þá inn í hölíina og þeir Ólaf-
ur báði-r, en er Sigurður sér þá
Framhald á 406. siSu.
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
393