Tíminn Sunnudagsblað - 02.06.1968, Side 4

Jyrirviimulausar mrfur hafa ekki mirnii
þörf fyrir námsstyrki en ungar stúdínur...“
Myndir: Gu8j6n Einarsson,
otan heimilis, og húsmóðirirt,
sem gæfir beima barnanna á
meðan.
Margar kredetur í , sambartcTi
viS mermfun kverrna og fleiri,
etga í rauntnni réf sína að rekja
til þeirrar þarfar þjóSfélagsins,
að maður og kona halcfi fast viS
þessa verkaskiptingu.
En fímarnir eru aiítaf aS
breytast, og alffaf eru ný viS-
horf og nýjar kröfur aS koma
fram. Margar orsakir liggja fil
þess, aS einsfaeðu mæðurnar
þurfa aS fara aS njóta sólarinn-
ar, en varla verður það samf
fyrr en þær bindast samtökum
ssn á milli til þess að knýja fram
hagsmunaihál sín og bama
sinna.
ÁriS 1966 töldust einstæðar
imæSur á Islandi 3040, c§ börn
þeirra, tnnan 16 ára aldurs,
4771. ÁriS effir, 1967, fjöIgaSi
mæSrunum . upp í 3731, o>g
bcrnin Voru þá orSin 5700.. Má
búast við, að samsvarandi tölur
muní enrt hækka á þessu ári.
í eftirfarandi viðtali er drep
ið á ýmtis vandamál, sem þær
eiga við að gltma. Stærsfi vand
inn er kannski sá, 'að þjúðfélag-
íð gerir alls ekki ráð fyrir þe-im.
Þær verða helzt að vera bæði
húshéndinh, sem stundlar virnnu
Hvers eiga þær að gjaida?
t
„En sú hneysa!“ kveinaij virðu-
lcg búsiwóðir é góðu heimíli fyrir
norðan. „Þetta heíur alórei áður
skeð í ©kkar ætt!“
Hneykslið var, að bróðurdóltir
henmar hafðj komið heim eftir
vetrardvöl í Reykjavík nneð slef-
andi hvítvoðung, en ekkj svo mik-
ið sem gardínuhring á fingri. Pabb-
inn vildi víst ekki binda sig strax,
vlldi vera frjáls. „Jesús
þaut í kerlu. „Kannski hún kom-
ist í búð. Hún er heppin, að for-
4 ctdrar hennar skuli geta hjálpað
henni, greyinu. Skörom og sví-
virðing!"
En er nokkurt réttlæti eða faeil-
hiigð skynsemi i því, að ógift móð-
ir sé „búin að vera,“ meðan ógiít-
. ur fafSr skólmar sigri brésandi
burt, cins og ekkert hafi í skor-
Izt?
„Húra hraé í ifefera,
hmn sté til. sæmdar“,
segir í Heimsferinglu, ©g dæmjn
siðan eru ételjaradi
Árið 1967 tö'Jdust einstæðar
mæður á ísiandi 3731 með 5700
börn. Röskur helmingur þeirra
býr i Reykjavífe. Við skruppum
heim til einnar. Hún er óvenju
greind og dugieg kona um þrí-
tu.gt, samt heíur henni ekkj veitt
af öli'u sinu iharðfylgi til að, mér
liggur við að segja, merja upp
börnin sdn.
— Og þó eru þau h.júnahands-
börn, segir hún og glottir beisk-
lega. Ég má vist þakka fyrir það.
Ég á víst að vera þakkl’át fyrir
hvað sem er. „Hvað heidurðu, að
þú eért, fráskiiin með fjóra krakka
í eftirdragi?" getur maður jaínvel
fengið að heyra.
— En hefur ekki ástandið samt
stónum batnað frá því sem áður
var?
— Ja, einstæðar mæður þurfa
ekki að þræia eins mikið líkam-
iega núna. Þaar þurfa ekki leng-
ur að skipa upp koiapokum millí
þess sem þær gefa brjóst. Um-
gerðin er fágaðri, en kjarninn
hefur ekki breytzt. Ég hika ekki
við að fullyrða, að þær séu alveg
jatfn sálarlega píndar og fyrr.
Tvær, sem ég þekki, hafa gert
sjálifsmorðstilraunir í vetur, og
hvað þá um aUar, sem ég þekki
ekki? Það hlýtur að vera jöku1.-
kalt umh,verfi, sem sviptir unga
móður öllu Itffóþreki.
— Þú heldur þá, að litrlsvirð-
412
TlMINN - SUNNUDAGSBLAÐ