Tíminn Sunnudagsblað - 02.06.1968, Síða 19

prýddur og föngulegur, dró að
sér athygli mína. Hafði ég eigi
slíkan séð fyrr meðal hænsn-
fugla. Jón bónda bar að í þeim
svifum, og hafði ég orð á þess-
um tígulega fjaðrakóngi. Jón sagði
að þenna fugl mætti ekki miða
•við kjúklinga þá, sem sæjust
úti í Vopnafirði, þeir hefðu aftur
á móti vakið athygli sína vegna
smæðar og lítilleika, en þetta væri
bara venjulegur hani, eftir því
sem þeir tíðkuðust hér uppi í
fjallabyggðinni. Hann lét þess
getið um leið, að fleiri þætti
koma til þeirra skepna og gripa,
sem ælust þar efra. Minntist ég
þá á það, að Sveinn á Egilsstöð-
um taldi útigengna hesta í Möðru-
dal duga betur til iangferða en
eldishesta úti á Héraði. Jón sagði
þá, að Sveinn hefði látið þess ó-
getið, að það hefði verið Ofsi,
reiðhestur einn útigenginn, sem
hann hefði miðað eldishesta þeirra
Vallnamanna við. En um hanann
fagra er það að segja að þetta
var kalkún, en þá hænsnategund
hafði ég ekki áður séð
Þegar við höfðum þegið' -,eit-
ingar, fórum við að búast til brott-
ferðar. En áður en lagt var af
stað, lauk Jón upp herbergi uppi
á lofti, sagði þar vera tvo menn
innan dyra, sem ég myndi kann-
ast við. Þeir voru ekki risnir ú’r
rekkjum. Annar var ungur Akur-
eyringur, Kjartan Ragnars, en
minn, Vernharður Þorsteinsson.
Þekkti hann mig þegar, þó að
hann minnti, að ég væri dáinn. En
nú sagðist hann sjá mig hér lifandi.
og það gleddi sig, og einnig það,
„að þé hefur ennþá yfirbragð æsku
mannsins, Stefán minn. Það er
öðruvísi orðið með þessa karla
eins og mig.“ Leit Vernharður
um leið í átt til ístru sinnar, þar
sem hann reis að hálfu uppi við
dogg í rúminu meðan hann virti
mig fyrir sér, lífs en ekki liðinn.
Ég litaðist um i herberginu og
sá þar eina af fyrstu myndunum,
sem Jón í Möðrudal málaði. Á
þessu verki gaf ha-nn þá skýringu,
aö útvarpið hefði sent fyrri helm-
ing vísu út til hlustenda og beðið
þá að botna. Fyrri hlutinn var á
þessa leið:
Lengjast nætur, lækkar sól,
lífið óttast vetur.
Jón kvaðst hafa botnað þannig:
Lamár þróttinn leti og rjól,
en listir prýða setur.
Utan á umslagið málaði Jón
myndina af botninum til skýring-
ar fyrir útvarpið. Á miðju teikn-
ingarinnar gat að líta reisulegan
bæ. Allt umhverfis var fagur-
grænt tún. Skammt frá bænum
rann bæjarlækurinn niður i gegn
um völlinn, og á lækjarbakkanum
húkti einhver óvera, þó í manns-
mynd og var með ancþitið á kafi
upp að augum ofan í skinnskjóðu.
Þessi vera sagði Jón að væri let-
irigi, sem engu nennti, nema að
flatmaga sig, drekka og taka i nef-
ið. Skjóða sú, sem hann stakk
andlitinu ofan í, var nautskyllir,
að mig minnir undan Þorgeirsbola
eða öðrum ámóta griðungi. En
hátt yfir vesalingnum liggjandi,
sem drakk úr hófsporinu dreggj-
ar hinna lægstu nautna, gnæfði
setrið, bóndabærinn reisulegi, með
útskornum burstum, í fagurgrænu
túni. Litur gróanda og himm-
EINN Á FERÐ -
Framhald af 416. síöu.
iðnari virðast þeir aldrei gefa því
gaum, að tíminn líður, né að
menn verða alltaf að vera í eins
konar kapphlaupi við hann, svo
framför gerist og menning vaxi.
Líðandi stund er Hútteríta, sem
væri öll ævi hans. Hann lítur
sjaldan á klukkuna, en miðar
tímann við störf sín. Eru þeir þó
vel gefnir þeirri hvöt, sem tals-
vert ber á hjá fkornum og öðr-
um skynlausum skepnum: Láta
ekki hvern dag nægja sína þján-
ingu, en búa í haginn fyrir ann-
an dag og komandi árstíð, án þess
stundatal eða mánaðamót komi
þar til greina. Enda ekki við öðru
að búast ?.f mönnum, sem vinna
kaúplaust alla ævi.
Þegar Hútterítar flytja hinum
stórfelldu búferlum sínum um
sléttlendi Norður-Ameríku, taka
þeir með sér eins mikið af búslóð
sinni og mögulegt er. Aka því á
trukk og traktor, en reka hjarðir
sínar, og láta þar nótt sem nem-
ur. Þessu var Jósúa Platt kunnug-
ur, og sagði hann mér, að inn-
flytjendurnir til Kanaans hefðu ó-
vanalega lítið meðferðis, utan inn-
anstokksmuna og handverkfæra,
sem komið varð fyrir á þremur
blámi yfir og allt um kririg. Þeir
fyrir sunnan vissu ekki hvaðan á
sig stóð veðrið, er þessi frumlegi
botn barst þeim. En þetta var eitt
af frumsmíðum Jóns í þeirri list,
sem hann byrjaði ekki að iðka
fyrr en hátt á sextugsaldri, og átti
hann eftir að sýsla margt á ó-
farinni ævibraut, þar sem hugur
og hönd unnu saman og sýndu
trúna í verkinu. Óbrotgjarnasti
bautasteinninn er kirkjan í Möðru
dal, sem Jón reisti mörgum árum
síðar af eigin efnum drottni til
dýrðar. Hún verður um tíma
og ár vitnisburður hans,
sem reisti húsið. Og meðan Akur-
eyringarnir lágu enn rólegir
í bólunum, tveir menntamenn,
hlutlausir áf önnum bænda og búa-
liðs, andspænis myndinni af ver-
unni, sem iá við lækinn um há-
bjargræðistimann, kvaddi Jón í
Möðrudal okkur gesti sína á þeim
stað, þar sem hann seinna reisti
sitt musteri eins og Salómon kon
ungur í ísrael.
flutningsvögnum og tveimur smá-
bílum — auk þess einn traktor
með stóra drögu aftan L Engar
akuryrkjuvélar var að sjá, né ann-
an búpening en bronkótím, og
þriðja til reiðar. Segir Jósúa þetta
vott þess, að landnemarnir gangi
ekki gruflandi að því, hveri’i beir
áttu að mæta í Kanaan. Öllum
hrakspám um landnámið svaraði
Jósúa því einu, að fyrr hefðu Hútt-
erítar numið land, sem aðrir hefðu
horfið frá, og gert úr því blóm-
lega byggð.
Fáeinar hræður slæddust inn í
bæinn. Fyrsí 1 stað vakti kvenfólk-
ið forvitni vegna miðaldabún.ngs
þess, og bötti hvorki fagurt á að
líta né girnilegt til fróðleiks.
Enda sást lítið af manneskjunni í
dragsíðu, sniðlausu pilsi og með
skýlu ofan í augu.
Það var hádegi, en hálírökkur
inni í skrifstofunni hans Jósúa.
Dyrnar visuðu í suður,- og begar
ég kom út, skein sólin á a'ria skap-
aða hluti nema fáeina smáskugga,
og sló mig í augun, svo ég iok-
aði þeim augnablik og stóð við
Þegar ég opnaði þau, var það
fyrsta, sem ég greindi, Hútteríta-
kona á gangi eftir stéttinni Sýni-
lega stefndi hún að bílastöð Plarts,
sem stóð við enda götunnai Kon-
an var ung og bar sig svo vel og
tígulega, að þrátt fyrir búninginn,
T f IVI I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
427