Tíminn Sunnudagsblað - 02.06.1968, Page 21

ástæðu til, þe-gar ég komst að því,
að K.obbi hsiði slegizt í fðrina og
íiélagssbapinn íyrir fullt og aiit.
Þó ég mætti ekki urn frjálst höf-
nð strjúka um þessar mundir fyr*
ir annriki, stalst ég inn i kontór-
kytruna til Jósúa til að kynnast
öUum máiavöxtum.
Jú, þar var rétt með farið:
Kobbi var alfarinn. Hafði orðið
bálskotinn í ungri Hútterítu. Marta
Mentz hét hún — mesta myndar-
persóna, sagði Jósúa. Þú mættir
henni hérna við dyrnar, síðast er
við töluðumst við. Hefur kannski
ekki tekið eftir henni.
Jósúa hafði sagt mér ýmislegt
um iifnaðarhætti Hútteríta. Eitt
með öðru það, að foreldrar og
öidungaráð réðu meir um gifting-
ar ungmennanna en ástir þeirr«.
Oftaist er það, segir Jósúa. En
fyrir kemur, að ástir milli pilts
og stúlku og vilji hinna eldri falla
í ijútfa iöð. Og svo reyndist þeim
K.obha og Mörtu. Hafði Jósúa þá
ekkert að segja um ráðahag sonar
hans? Var hann því ekki mótfail-
inn, að Kobbi flytti úr mannheim-
um, að kaila mátti, til að eyða æv-
.inni á annarri eins ej'ðimörk og
Kanaansland var?' Og hvernig var
því varið, að kreddubundið samlag
þessara niðaldamanna tók inn í
ílokfc sinn ungan og óþekktan
mann, sem alinn var upp og unn-
ið haíði öll sín störf úti í hinum
syndum spillta heimi, og leyfði
honum að velja sér álitlegustu
heimasætuna fyrir konu?
Það kvað Jósúa einfalt mál.
Hafði setið fund með öldungunum.
rætt um ráðahag Kobha og Mörtu.
Fynst og fremst hafði maskínu-
mejistari bræðrabandsins gerzt lið-
hlaupi og þurfti flokkurinn nú
einskis fremur með en æfðs véla
manns. í öðru lagi var Kohhi að
ætt og uppruna hreinræktaður
Húttcdti, sem vildi hverfa heim
og taka upp á ný hinn eina sanna
sið og trú.’Og í þriðja lagj sýndi
ib’ann Óbeit á vopnaburði og mann-
drápum með því að hafa enn ekki
gerzt sjálfboði í hernum.
Hvað Jósúa sjálfan áhrærði, þá
kvaðst hann vera ráðahagnum
fhjaitanlega samþykkur. Her-
skylda var á döfinni. Hútterítar
voru benni undaniþegnix og því
ekki mót von, að Kobbi slyppi und
an hervaldinu, væri hann harð-
gMtur inn i samlagið. Og það brá
fyrir undunfurðusvip á Jósúa, En
®vo rétti hann úr sér og kvaðst
geta unnt bæjaistjóranum þess
fullkomnasta bersýningangrxps,
eem hugsazt gæti.
En Kobbi var tekinn i herinn.
II.
Hús þeixra Kobba og Mörtu var
eitt sér við hjólaslóðann, fráskilið
þ&rpinu. Var byggt í sama stíl og
fyxstu hibýli Gallainnflytjenda:
Hvitkalkað kassabákn með há-
reistu, gafialausu sperruþaki, og
var opið ioftið oft notað til
geymslu. Nú var þessi gapandi
þríhyrna full af reyktum sökker )
spyrðuböndum á þéttskipuðum
rám, eins og í fiskhjalli til forna.
En sökker er íiskur, sem veður i
torfum um kila og keldur 'slétt-
unnar á vissum tíma árs. Hann er
tannlaus, latur og værukær og tek-
ur ekki öngul og því fyrirlitinn af
sportfiskmönnum. Svo beinóttur er
hann og braigðlítill, að fáir leggja
sér hann ti.l munns nema marg-
sigldir gúrmetar í fínustu hótel
um, þar sem veitt eru styrjuhrogn.
sniglar og froiskalæri. Þar er sökk-
er tilireiddur af svissneskum kokk-
um og kryddaður, borinn fram i
silfurkeri í dýrri sósu, hverrar
resept er ættgeng formúla. Þetta
vita ekki algengir sléttubúar, og i
fáfræði sinni fussa því við hinu
ágætasta efni í herramannsrétt.
En Hútterítar eru smekklausir
menn og ósiðaðir: Drepa hvorki
fisk né aðrar skepnur sér til gam-
ans, og stendur á sama, hvort þeir
dorga fyrir silung eða vaða með
sökkertoi'funum og nxoka veiðinni
upp með heyfork. Og er það fljót-
legur og vandalaus veiðiskapur.
Sagt er að stöku maður siðaður
kaupi hangifiskinn af Hútterítunx,
og þykist þó hin mesta minnkun
— á við hrossakjötsát í dentíð.
Á hvorri hlið hússins eru tveir
litlir gluggar. Sá fimmti, lítið eitt
stœrri, á öðrum stafni. Við hinn
skúr með sjantaþaki. Þar hékk
fatnaður. Ýmislegt annað v’ar þar,
ásamt lítálli eldastó, því hér var
matreitt í viðlögum, þó oftast væri
matazt í bræðralagsstofunni.
Kata mætti rnér i dyrunum. Ég
var orðinn h.ennj vel kunnugur og
tók ekkert mark á þessu tvíbreiða
brosi hennar. Hafði aldrei séð and-
lit hennar laust við það. Raunar
var þetta ekki bros, heldur mjúk
og heálbrigð átferð á sléttv og vel
nærðu hörundinu, sem lýsti al
gerðri sátt við lííið, þó hún hefð:
fyxi.r löxigu misst manninn og börn
in rín þr j ú.
Kata þekkti á mig og haíðj fuli-
an pott af sjóðandi vatni á stónni.
AUt í lagi: Marta 3á afklædd i
f?vo breinu rúmi, að af því ang-
aði þvottþefurinn. Ég heilsaði
henni og fók unx leið uni úlnlið
bennar til að finna æðarslagið.
Þetta var í fyrsta sinn, að ég sá
hana brosa, og var hún fegurri nú
en nokkru sinni áður.
Kata vissi, hvað lækni kvin
undir kringumstæðunum. ! þetta
skipti virtist náttúran i hafa nlan-
að viðburðinn eins og lærðasti
visindamaður, og það, sem sjald-
gæfara er, — hún framfylgdi plan-
inu eins og sérfróð væri Og er
slíkt atferli hennar ótíðara en hún
brjóti að meira eða minna leyti
bókstaf ’æknisfræðinnar með 6-
væntum tiktúrum sínum og útúr
dúrum, Stundum líkjast þessir dé-
skotans dyntir hennar meira
hrekkjum en nokkru öðru. Og er
það grátt gaman, þar sem eitt eða
íleiri mannslíf eru í hættu, sé eng-
inn sérhæfur við til að taka frarn
fyrir hendurnar á henni.
Annað tveggja var Kötu nxeð-
íædd sú hreinlætisástríða, sem
surnum konum er í blóð borin,
eða hún hafði orðið snortin af
menningarsið þeirra, sem unxgang-
ast sjúklinga. Hún var kiædd hvítu.
Linklædd frá hvirfli til ilja >eið
hún fram og aftur, til og frá um
svið.ið, eins og stóreflis sjálfhreytð-
ur sykurtoppur. Og hvar sem hán
fór, varð allt hreint hvitara eftir
en áðmr. Var þó ekki á bætandi, —
allt var hvítt: Veggir, loft og rúm-
ið, fremst í öðru horninu Hinurn
megin borðið með drifhvítum dúk.
Á því stóð gaslampi og brann á
honum hvítt Ijós. Jafnvel stólavnir
voru hvítmálaðir, utan sá, sem ég
sat í, og var gerður aðallega tii
þæginda fremur en þarfa. Og allt
var þetta handaverk Kobba. Inni
var hvitur friður, hvít þögn nema
þegar lágar nautnkenndar stunur'
bárust frá rúminu. Af þreytu og
missveíni var augum nxínum birt-
an um megn. Ég varð að hafa þau
lokuð mest af tímanum til að
verjast ofbirtu. Og átti bágt með
að halda mér uppi og sofna ekki.
Heíðj það sjólfsagt hent mig, ef
sú grunvissa hafði ekki legið i
mér, að hér voru tvær sálir á ferð
inn i syndina og þá tvöfali tæki-
færi fyrir náttúruma að leika á líf
og fæfcni. En hún fór að rétt eins
TÍMINN - SONNUDAGSBLAÐ