Tíminn Sunnudagsblað - 15.09.1968, Qupperneq 2

Þíjtur í skjúnum
Margt fólk,' sem nú er mið-
aldra, ólst upp viB leikföng af
fátæklegu tagi: leggi, kjálka,
köggla og horn. Á góðviðrisdög
um var fénu haldið til beitar
— hornunum stungið í þúfur
og bala, unz heil hjörð dreifði
sér um hagann eins og í kvæði
eftir Steingrím.
Nú höfum við um tíma ver-
ið ákaflega fínt fólk og gert
margt til þess að skafa af okk-
ur dónaskapinn og breiða yfir
gamlar syndir. Þegar börnin
okkar þreytast á dýrlingnum og
harðjaxlinum, sem þó æva
skyldi, útvöldum fyrirmyndum
og leiðarljósum ríkisvalds og
menntastofnana þess til handa
næstu kynslóð, hverfa þau að
hríðskotabyssum og eldspúandi
bryndrekum — hafa kannski,
hin allra heppnustu, eignazt raf
magnsstól, þar sem þau geta
sjálf tekið af skitna Negra eft-
ir beztu aðferðum frá U.S.A.,
eða fallöxi frá gamla Frakk-
landi, þeim undrum gædda, að
höfuð dauðamanns veltur und-
an henni með rauðan strjúpa
og glyrnur, sem ranghvolfast.
— Pabbi og mamma geta ókvíð-
in brugðið sér í kvöldveizlu
stöku sinnum, hvað þá kokteil-
boð, ef drengirnir þeirra eiga
svoleiðis þing að una við.
En það eru fleiri lögmál skrít
in en Parkinsonslögmálið og
undarleg sú árátta sögunnar að
endurtaka sig. Því hefði mátt
sýnast fulltreystandi, að við
gerðumst ekki framar neinir ó-
lukkans hornamósesar. Eigi að
síður hafa hornin haldið innreið
sína á ný, og hef ég fyrir satt,
að kindarhorn megi nú sjá í
margri fallegri stofunni hjá góð
borgurunum á milli forgylltra
bauka og rósum þrykktra
krukkna og margs kyns nettra
íláta til forvörunar sígarettum
og öðrum heimilisnauðsynjum.
Ég held, að það sé fast að því
ár síðan þessi horn fór að bera
fyrir augu mín.
Sízt af öllu vil ég nokkurn
mann hneyksla, og ef einhverj-
ir væru, sem illa kynnu að vera
í þessum hornafræðum, skal
þess getið, áður en lengra er
haldið, að hér er bót í máli:
Hornin eru sem sé alls ekki af
kindum af Rangárvöllum eða
úr Svinavatnshreppi né heldur
hafa þau vaxið á sauðfé bænda
í Biskupstungum. Aldur hins
framliðna dýrs verður alls ekki
lesinn af liðunum á þessum
hornum. Þetta eru spænsk
gimbrarhorn sunnan úr Kastil-
íufjöllum, gljáfægð undir heitri
sól, sem skín á svarthærðar
senjórítur, marglökkuð með
glæru og tappatogari, upptak-
ari, vindlaskeri eða dósahnífur
í endanum. Heil samstæða fá-
anleg — réttnefnd breiðfylking
kjörgripa. Menn hafa kannski
ímyndað sér, að við fengjum
fátt við okkar hæfi fyrir fisk-
inn, sem við seljum Spánverj-
um, því að víða veður nú tor-
tryggnin uppi með ljótar get-
sakir. Hér tala staðreyndirnar
til þvilíkra drjóla — og það
með tveim hrútshornum. Þó að
til dæmis tertubotnarnir
dönsku séu gott búsílag og sann
ariegt guðs balsam bragðlauk-
um vandfýsins fólks, þá hverfa
þeir eins og dögg fyrir sólu,
svo sem títt er um góðmeti, og
afgreiðast eftir hæfilegan tíma
til sinnar útíarar í djúpum sjáv
ar úti fyrir sumarbaðstaðnum í
Nauthólsvíkinni — eða hver má
vita hvar. En spænskt ærhorn
er varanleg eign, sem verður
stolt heimilisins og kynslóðun-
um dýrmætur arfur. Og nú er
fullt það skarð í vör Skíða, sem
spænsku kláðahrútarnir hjuggu
endur fyrir löngu.
En því er nú einu sinni svo
farið, að eilíf sæla veitist ekki
hér á jörðu. Því er tæpast leyn-
andi lengur, að vanséð er,
hversu langa hríð ærhornaöld
hin spænska stendur úr þessu.
Kannski verður hún senn eins
og sólskinsblettur í heiði minn-
inganna eða stef á munni Steina
staðahúsfreyju um þá tíð, er
Gaukur bjó í Stöng. Löngum hef
ur verið til þess vitnað, að Ad-
am var ekki lengi í Paradís, og
um margt hefur okkur viljað
kippa í kynið. Að vísu höfum
við varla etið af skilningstrénu
okkur til dómsáfellis. En vegir
forsjónarinnar eru órannsa’kan-
legir, og síldin er fram úr hófi
duttlungafull. Og nú er kvis um
það, að dómarinn sé í þann
veginn að flauta af til merkis
um, að stund sé komin til þess
að yfirgefa leikvanginn.
Mikil bót er í máli, að höfuð-
borginni hefur unnizt tími til
þess að verja fjórum milljónum
í stigaþil og aðrar milligerðir í
kokkteilhúsi sínu við Rauðarár-
vík, áður en of mikla bliku dró
á loft, og enn lifir kannski sá
vonarneisti, að fyrr verði þjóð-
in látin neita sér um eitthvað
annað en ærhorn og tertubotna.
En ég er ekki spámaður, og
þess vegna fer sá í geitarhús
að leita ullar, er væntir þess
svars við þvílíkum spurningum
í þessum dálkum.
J.H.
698
TlHiNN — SUNNUDAGSBLAÐ