Tíminn Sunnudagsblað - 22.06.1969, Síða 5

tjjanis Iþamn veg hátta(5, at5 'hann átti
flGnei igisenan eyrí, fékfc sjaldan
&ni6pÉega áð éta o-g átti tæplega
föt tiií að ganga í. Gmelilnileát éí
M lýsljiigu haijs í Ofvitanum, að
|anin héfua’ 1|ot@ stórköötfléga aí
pærmgarísikerbi. Öfan á hetta bæbfc-
Sst sVo hj'artaskej’aindi ásfaimái,
^eim 'lesa tmá utn í Islenzkum aðíi
6g Ofvitanum.
Á þessurn áruni stundaði Þór-
berg'Ur hima og þessa atvinnu á
pumiruim. Þanniig var bamn í vega-
vinnu suimanið 1911, og 1. október
í flrosti og kullld’a á Holtavörðu'heiði
or-bi hann kvæ:ði, sem hét fyrst
Ilarðstjórinn, en síðar Arfurinn.
Kvæðið var prenibað í Vísd 19. októ-
ber saroa ár. Og þe-tta var hið
fyrsia. sem prentað var eftir Þór-
berg Þórðairson. E-n þar sem und-
iir k-væðimu stóð aðeims einn stafur,
vei-ttu fiáir því aithygld. Sumarið
1912 -vair Þórbergur svo í vega-
vinnu í Hrútafiirði og hringsólaði
í kringum elskuna sína með litlmm
árangri. Siðan fór hann í síld á
Si-gilufjörð og Ak-ureyri og kynint-
ist þar Stefónd f-rá Hvítadal,
Tryggva Svörfuði, Svei-n-i skálda og
fiLei-ri ská'ldsnililinguim. En í þessurn
h-ópi var Þórberguir frægu-r fyrir
fkvæðið siitt Nótt, sem birtist á
fyrstu síðu ísafoldar 25. ma-í 1912.
en var ort í nóvemiber 1911. í
þessu kvæði er ofið sanian hinn-i
stottn og du'tóðgu náttúruspeki
Etóars Benedikt'sso-nair, viðkvæmni
hínma rómamitísku U'ngskálda á
fyrsfcu áratugum tuttugu-stu alda-r
og loks h-abri á héivítis kaupmann-
inu-m. Fyrst-a ei’tódi þessa fræga
kvæði-s gefur góða hugmynd um
st-íl þess o-g yf-i'rbragð:
Tryggvi Svörfuður.
Nátttjöldin hi’ymja,
nímm'inn rökkvar,
htlmsk-uggmm siveipáslt
íoldaribrá.
Kyöid'blæTinn kvssir íáð og lá.
Efóða hrannir við bakkann
dökk-va.
En moldin', hún dottar
1 drifhvítuin hjúpi
og dreymir um vor.
Það jbaust'ar, og sólin er
h nte-in aö djúpi.
Kvæði þetta þótti bera
v- ibni uim góð-a skáidgáfu þrátt fyr-
iir áihir-ifin frá Eimari Benedi'ktssyni,
seim eru m-jög augljós. Hin-n 1.
sepbeimber 1912 orfci Þó-rbergur
kvæði, se-m lesið var tifl heiðurs
Stefán-i frá Hvítadal í mákiu sam-
kvæmi, sem þeirn séníum Stefámi
frá Hvítadal o-g Páli Bo-rgfjörð var
h ald-i'ð á Hóifceil Oddeyri fyriir
„firammistöðu þeinra í lífsbarátt-
ummi“. Kvæði þetta v-ar k'aliað Stef-
ánssfciiklk-i, húmori-stísk drápa, en
húmor henmiar birtist þó í öðru-
vi- si og ölllu mátt'úrlegra formi en
í síðaini kvæðumi höfumdarims. þa-r
sem hin hátíðliega vitleysa ræður
lögum og lofum. Haustið 1912
ókrifaöi Þó'rbeirguir ritgeirð um Jón
Strandifjefld, sem a'ldrei hefu-r birzt
á premti. Vetuninn 1913 samdi
hann Bæjarskrá Reykjavíkur, sem
tæpleg-a te-lst þó -til ritveinka.
E-ftir óf-arir símar við gagnf-ræða-
prófifi vorið 1913 fékk Þórberguir
vinmu við að máfla hús að u-fcan.
En þá vair eitt mesba rign-ingarsum-
ar í marnna minmum og ekkert
hægt að máfla. Þórbergun- svalt því
heilu huingrd, gerðj tilrau-n til að
fyirirf ara sér, en sú fyrirætl un fékk
þó skoplegan endi — var lagstuc
Sl-etán frá Hvítadal.
Hér er gáskasvipur á meistaranum.
í kör, bíðandi humgurdauðans. En
þá bjargar Erlendur í Unuhúsi
hon-um oa fær ha-nu tifl að nrála
Unuhús. u-tan sem tonan-. og stend-
ur sú málning enn. Þessa heim-
sók-n Eriemds tifl sí-n teflur Þótberg-
uir eibt -m-esita k-raftaverk ftf-.s síns
0g hefur aldre-i getað skýrt til hlít-
ar.
Haust-ið 1913 fékk Þójbergur
leyfi til að sitja í háskóflauum og
-nema íslenzk og norræn fræði,
bæði málfræði og bóknvenntir.
Norrænunám sitit stuirjdr.ði f/ér-
bergu-r með mikiilli e'tju og úi;gr
aði þar til vorið 1918, er lærifaðiv
hans, Björn M. Óisen, fór frá skr'
anúm. Þórbergur tok einn-ig tín r
í öðrum fornnorrænuim jnái-um
dönsk-u og sænsiku og las ein-ni/
gotnesku og engiflsaxnesku; Ii‘
lagði hann og stuind á þýzku o>.
ofurlítið gluggaði haon í Tatínu oí
grísiku. Auk þessa sótti han-n sa-gn
fræðífyrirlesfcra Jónis Aðifls. Þór
bergur muin hafa vonazt eftir þvi,
að honuiin yrði leyf't að taka ein
hvei’s konar pi'óf, en.eftir að Bjðra
M. Óisen fór frá stkóflanum, vildu
IÍM1NN — SUNNUDAGSBLAA
533