Tíminn Sunnudagsblað - 22.06.1969, Síða 11

INGÓLFUR JÓNSSON:
SÍDASTA BÓKIN
Vettnarm'ongiuinm í Reykjavík.
FöT á götum og vaxaindi frost í
loM.
Straetisvagn meimiur sbaííar við
biðstöð. H'uirðir opnast, og fóTk
fllýtiir sér iirnn í hlýju vagmisims.
Flýtir sér, því að aílr eiga sér
erirndi niokkuirt m'eð ferð sinimi.
Vagninin er þéttseitinn, svo að þeir
nýbomnu verða að sitanda.
Eiinin þeirra, sem stemdur, er
miaður gamiall að árum og bog-
irnn í bafci, en svo hár, að hanm
á ekki erfitt með að halda sér í
þaibgirindiuir vaigmsims, þót't háar
séu.
Þótt bogið sé bakið og örótt
amdlitið eftir ful sjötíu ár, er
brúrnin hvöss og augnaráðið geig-
laust. Þórður gamiii hefur séð svo
miargair hotskefl'ur við meira en
hálfrair aldar sjósókn á árabáitum,
ökútuim og toguiruim, að fátt getur
raskað ró hans.
Þórður kreppi-r vinstri hmefanin
upp að brjósti sér og fimnur inn-
an viið smjáða úTpu móta fyrir
böggili í vasa. Jú, þar er hún. Síð-
asta bók úr skápnum er nú á ledð
þamgiað, sem svo margar aðrar eru
farmar. Það er ekki hátt verð, sem
býðst á formisölum fyrir leismar
og lúmar bækur. En þó, þær voru
hið eima, sem h'ann átti til að seija.
Og nú stóð skápurinn tómur.
Hann var víst óseljanliegur. Nýi
tímirnn vi'lJl sbápa úr erlemduim
harðvið, em miebur einSkis ómáiað-
ar spækjur.
Þórður hirisbir höfuðið uim leið
og vagninm nemur sbaðar tii að
bæta fieiri á stæði sín
Nýi tímiimn. EMauinin duiga
sbamimit, þegar herbergishola í
kjaliaira er leigð á þúsund krónur.
Þúsuind krórnur er mikið fé fyr-
ir þarnn, sem ekkert á .Ekkert.
Jú, víst átti hiann rúmflet, borð
og stól og gagnllausan, tómian bóka-
sk'áp. Hver var svo að segja,' að
hanin ætbi ekkert? Hann hvessti
augun og saug upp í mefið. Pen-
imga, þá hafði hamn aldrei getað
bókfest. Þeir höfðu eyðzt í land-
iaguim, eftir toaidair og lamgar úti-
lagur. Kalldar? Jú, á toöffam. En
oft hafði sumiadð verið fult af
birtu og hvengi var þá efas bjart
og á sjómuim. í ládeyðum, þegar
sól vaifði lognspegla sjávarins gutln
um bjanmia, var gott að vera til.
Og etoki síðuir, þegar ffitiar öHcfar
risu og hnigu og sfcipið leið áfram,
Tétt og mjúldlega. Eða þegar
tnöllharpa brimsims Stooraði menn
sætrjánna á hólm og neyndi þrek
þedrra og þor. Það var alltaf gam-
an að lifa og vena tl, mieðan þrek-
ið var nóg. En síðan? Emn nemur
vagninin staðar og truflar Þórð í
hugnemninigum hans.
Jú, því var efcki að meita, að
fyrst var hvíldfa góð.
„Em, Þónður, hefur þú etoiki safn-
að neinu?“ spurðu frændur toains.
„Safnað?“ hafði hanm hváð.
„Hveirju var svo sem að safna?“
Það, sem etoki fór í leigu og
gjöld, nýttist til að eyða eimmama-
leitoa iaindlegudagamna.
„Þú hefðir átt að eignast heim-
ilii og ieggja fé í banka,“ höfðu
þeir sagit.
Þeiir töluðu eins og þeir höfðu
vit til. Sumir fuglar byggja sér
hmeiður, en aðrir enu einifiarar og
setjaist á sigliuihúma, þegar flokkar
fljúga í suðurátt. Þeiir enu vissir
mieð að snúa við og reyna að biða
af sér vebuininin í von um vor.
Þeinra ieiiðir Stoildi hanin.
Hann vissi svo sem, að til voru
heimili, en þau voru ætiuð búemd-
um, en etotoi búleysimgjum.
„Þú getur famið á Hnafnistu.“
Það var iítoa sagt. Em þar var
bdiðlisbtain iamgur. Þóhður hafði
aldrei verið geflrnn fynir bið. Hve-
mær haifði hiamn toomið of sefat ttl
sfciipis? Eifctoi svo, að hamn myndi
til. Nei, það gáibu aðdr beðdð.
Enm mamur vagminm sfcaðar, og
mú er eftir SíðaSti spöiurtmn að
torigimu.
Ólílkit er nú mallbiltoið sjónum, og
etotoi furðá þóbt vaigmgneyið hökti
í fcraippbeygj'um.
Msibilk og beygjmr. Bókfa gætd
hro'kkið úr vasa hiams án þess, að
hanin ynði þass var. Þórður tetouir
líitinm böggul úr brjóstvasamium og
heWur á homum. Oft halfði þessi
bók fylgt honiuim urn óravíddiir
hafisinls. Stytt stumdir í för til amn-
ari’a ianda og bruigðið birbu á dötok-
ar nætur. Nú, hamin bunini hania
svo ssm utan að og hvað þá? Hún
gat fyigt hinum bóftoumum í forn-
veirzliuminia og horfið þar í fjöld-
amn. Emgtain myndi vita að harnn,
Þórðuir Jónssom, hefði lesið þessa
bók við sibjórnustoin á brimsævi til
að kalllla fram myndir sumarsfas í
h'Uganm.
Nú mátibu hægt um beimfain líða,
svo bverju brjósti verði rótt,
og svæfa aHt við barmfain blíða,
þú bjarba, beiða júl'inótt.
O-já, hver skyldi nú læra Eið-
inin, þeissa ffitlu bólk, þruingna ást,
gleði og raumum. Samma bók eins
og lífið sjálft.
Þórður var bominin á ieiðar-
enda. Vagnfam opimn á torgi
Reykjavítoar og hanin gemigur út og
hverf'ur í fjöld'anm. Gamial maður
nneð liltla bðk, sem var honuim
veiganesbi á leið um brim og blá-
sœvi, en átbi mú að verða jafm-
gildii notokurra máisveirða, ef vel
tæfcist tji'l.
Þeir sem senda Sunnu
dagsblaðinu efni til
birtingar, eru vinsam-
lega beðnir að vanda
til handrita eftir föng-
um oa helzt að láta vél-
rita þau, ef kostur er.
Ekki má bó vélrita
þéttar en í aðra hverja
línu.
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
539