Tíminn Sunnudagsblað - 22.06.1969, Side 16

É'g giet aMrei gleymt þessuim at-
bun'ð'i, því a® ég var frá fyrstu tí'ð
svo hrifmin aif þessari hiryssu og
Guminllauigi, þeigar hann sat á henni
Éig mimmiist þess, að Gumniaugur,
þeissi stóird og kjarkmikíli maður,
sfiBti'St þai na hjá henni og grét Ég
varkenndi honuim mikið, og mig
mikwiiir helzt, að ég hafi setzt hjá
hom. :m og reymt að hugga hann.
Oig ég grét áreiðanilega líka. Árni
liagði hnakfcinn hans á anean hest
oig ætilaði að láta hann fara á bak.
en hamm neibaði því — sagðist
'aöidired koma á hestbak framar.
Svo líðuir og bíður, þar til seint
á túnaisllsetti sumarið eflbir. Þá var
yngiri Stjarna fjögurra vetra, og
Guniniliauigur kom gangandi út að
Guij'lberastöðom O'g teymdi hana
með sér. Hann teymdi hamn oft,
en altaf gekík hainn sjáMur. Þá var
það, að pabbi gaf honum brenni-
" vinsstaup og aagði við hann:
.,Heyrðu, Gunnllaiuiguir miinn —
það geiniguir etkkii að haga sér svona.
'Þú gazt ekkert gert að þessu í
fyrra, aínnað em það að þú reiðst
of glamihailega. Það má maður
aðdiiei gera. En það er nú komdð
seem komið er, og nú flerð þú að
temja þessa hryssu. Hún verður
tmMiega nokkuð Ik móður sinmi“.
Við þetba lót Gummilauigur sér
seigjast. og síðan fór hanm aldrei
giamgiandi mi'li bæja.
—Voru ekki al'taf góð hross á
GuilC ber astö ðum meðan þú vissir
tl?
— Jú, flaðiir minn átti alllbaf eitt-
hvað aí reiðhestum. Hann var nokk-
nð laiginm að sjá, hvað í hrossum
bjó. Einu simmi keypti hamm fjögur
tryppi á uppboði í Leirársveit, þar
sem búið hafði Egil, somur Mera-
Ge®te. Eitt þeiirra var bl'ei'ksokk-
ótt hryssa. Svo heyjaðist vist eitt-
hvað ffllla um sumarið, að hainm
treystiist ekki tit að setja tryppin
öflH á og ætlaði meðal ammars að
farga bOieiksokkóttiu hryssunmi. Hún
var smá vexiti og fremur vesald-
arilieig. Þá var vinmumaður hjá for-
eldrum mínumi Ólafur Guðliaugs-
som. Hamrn mun hafa komið tál
þeinra umigfliimigur og var mest á
GuIbeiraStöðum viðloðamdi efltir
það. Þegar áiflti að fara a® lóga
hryssummi, sagir Óiafur við pabba:
„Heyi-ðu, þú getur eklki fargað
þessu torossi.“
„Af hvarju elklki? spurðd paibbi.
..Sboðaðu auigum í hemmi, svona
h "ossi &r ekki hægt að farga.“
„Net, það er alveg rétt, það
er eikiki hægt“.
Svo að hryssan fékk að
lliifla. Pabbi gaf síðan Ólafd hryss-
una, sagðist eiga nóg af bryppum
sjátfur. Hún óflist upp hjá Ólafi, og
út af benini eir komið fræigt besta-
kyn, seim er kaHað Ólaflskynið. Ég
man eftdr mörguim gæðingum
1 Lundiarreykjadal af því kyni. Guð-
miunduir á Suartarstöðum átti blleiík-
blesóttian hest af þeirri ætt, ábaf-
lega flaflflegan. Guömnndnr var bráð
laginn maðuir og miifcil hestamiað-
ur. Hann seldi þennan hest síðar
tffl Reykjavíbur fyrir geypiveirð.
Tortfi heitinn í Gilstreymi átti bleik-
an Sbörungshest, sem varð gamaflll
og entist vefl hjá hohum. Sveirnn
Einarsson í Rrautartumigu eignaðisit
jarpa bryssu, og þegar afkvæmi
hemniar komust til þroska, fór befld-
ur en ekki að bressast við hrossa-
eignim í Brautartumigu. Mig miirmiir,
að á tíimabilt toafí veirið átfca eða
níiu hesfcar í Brauifcartunigu, er voru
út aif þessairí jörpu hiryssu. Þeir
voru svo finaimúrs(k'-%rairidi gæðimig-
ar, og miig miinnir, að Gummar,
bóndi f Brautaitungu, yrði að
baupa að hest fyrlr vasn •— eldki
þó vegna þess að þessiir hestar
væru fæfllniir eða prataiiegir, toeldur
af þvi að þeiir voru fjöimiMir og
þóbfcu aflfllt of góðir fcl sllílks ix'óbs.
Af þefen er mór sérstakleiga ajánm-
isstæður Mósi Svedms í Braufcar-
tungu. Ég fcel, að svoleið's hest sé
erfitt að fimina núna, og óg hef
elbki séð jafningja hans í árafcuigi.
Annairs voru góðir hesfcair þama á
bæjumum yfirleitt og Ófliafskynið
bfl'andaðist góðurn hrossum Siigurð-
ur á Oddsstöðum bom með af-
bragðs liesta frá Hæki í Fflókadafl,
Jarp og Smára. Og aigimfega var
alveg samia, hvar borið var rjiðu'r
þarna í sveitumum, þar sem óg
þekbti till: í Lumdarreybjiadall, Flóka
diafl, Reykholtsdal, Bæjiarsveit og
Sborradal. Það voru gæðimgar svo
fcil á hverjum bæ — það er ebki
hægt að tefllja það alt upp. Magnús
í Arnþórsholti kom imeð Sifct f ræga
bym frá Vlmumdarstöðum. Hross
alf því bynl eru flieist rauðvlndótt
eða sbolvimdótt — þeir liifcir eru
álbaifliega ríkjamdi. Hesfcar af þessu
kynd þóffcu aflidired bre'gðasfc, og flol-
öíd frá Vimundarstöðum voru oflt
pöntuð lömgiu áðuir en þau fædd-
ust. Já, yimdóttu hrossin flrá Arm-
þórsholtí eru aflveig sérstalblega
góðgemg. Að srjá fótaiburðinm hjá
þeiim. Þetfca er éinis og „ortoest©r,“
maður.
Og Björn dregur dfjúpii amdiamm
og lyfltist affllur í st'ófllnum.
— Fáinmist þór hesfcar .alknenmt
veira fjöirhærri þá en mú?
— Sannia'i’ilega flanrast mór það.
Nú sér maðuir varla svonia vijia
efflnis og var þá í hestum. Þessi
Ijúfla og létta lund og þetta rndjkllia
fjör. Það var etokeint, sem heitilr
beppraiisvlji — þeiir voru jaflnvillg-
ugir efair. Nei, það voru englta
vandræði að flá góða hesta í Borg-
arfirði þá. Eða þolið Iíba. HeStum
var rfðið álflt öðru vísi þá, og þeiir
voru viarair hlaupuim. Gunraar I
Bnautarbungu er mibill dýravinur
og drengur góður. Hann átbi oflt
flrísba hesba og rei'ð léttara, án þeas
að oflgera hesfcum nobtourn tíma.
Hann vissi ég ednu siinini ríða llanga
vagaltemgd á óbrúfega stuttum tíma.
Hanra reið yflir hálsimn á mi'M
Lund'arreykjadaills og Skorradafe
hjá Iðunnarstöðum, imin fyriir
Skorradalsvatn og suður Botras-
heiði að Þyrii, síðan út Hvalfjarð-
arsfcrönd, upp Svfaadal og yfir
Geldinigadraga um Skorradal fyr-
ir vestan vatn, yfiir Hestháls hjá
Grurad og lotos upp Lundarreyk ja-
dal iran að Brautairtungu. Ég ætla
ebki að raefraa tíimann, af því að ég
er éktoi vi«s um harnn, en harara
viar iraeð ébbfadum. Meran í Lurad-
vita geria um þefcta,
og þeir vita það einrnig, að það
Sá dktoi á heistunum hijá Gunniari.
—Hvernig var fóðrurain á hest-
unum á vefcurma?
— Á náfeiga hverjum bæ voru
ediníhverajir hestar á húsi aílan vet-
uriom. Svo var náttúriega reynt að
nota béitina fyrir ung hross og
tryppi, en alu staðar, þar setrn ég
vissi tl, var horossumum gefið eifct-
hwalð sefarai hluba vetrar. Ég man
ébicif efifcir ffllia flramiíjeragnrm eða
horuðam hrossum.
— Var mú ekbi tö’luvert um að
miemin reymdu saman hesta sína?
— Jú, vilssutega var það oft geht
og oflt riðið hratt þar fyrir ufcam.
Ég gæti sagfc þér frá eimum bapp-
reiðum, sem að vísu voru fýirir
miiitt minmi. En þeáir, sem söigðu
mér, voru þar viðsfcaddir, faðir
mimrn og flietri, og ég yelilt, að
heitmiffldir mínlar eru áreiðamlegar.
Þessar bappreiðar mum hafa Ver-
ið 1901 eða 1902 á Gullbeinaislbaða-
hóflimia. Þær urðu dállitið sögufeigair.
Þarua voru reyndir miarigir smja’ffir
heisltiar. Árni á Oddssltöðutm Var þá
544
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ