Tíminn Sunnudagsblað - 07.12.1969, Blaðsíða 11

SÆUNN BERGÞÓRS:
Spes
Hún var ekki einasta falleg —
það var eitthivað við hana, ungu
stúlkuna, sem koma átti fram í
fegurðarsamkeppná báninga á veg-
um tízkuverzlunarinnar „Kvarnar-
innar“. Ég vissi ekki annað en búið
væri að taka myndirnar, og nú var
röðin komin að mér að punkta
niður nokkur atriði — skóla, áhuga
mál, framtíðaráætlanir.
— Látum oikkur sjá, sagði ég
góðlátlega og settist andspænis
henni.
— Er það Menntó, Verzló eða
kannski fóstruskólinn?
— Nei, sagði hún.
— Jæja, Kvennó þá eða Kennara-
skólinn?
— Hvorugt.
— Með leyfi, í hvaða skóla
stundar ungfrúin þá nám?
— Engum.
— Ekki gagnifræðaskóla? (Hún
var líklega nokkuð ung.)
— Ekki lengur, ég er búin með
skylduna.
— Svo já, og ekki búin að
ákveða, hvað tekur við?
— Maður veit aldrei. . .
— Alveg rétt, auðvibað veit mað-
ur aldrei, nú á þessuim tímum —
en er ekki eitthvað sérstakt, sem
ungfrúin hefur í huga?
— Jú, einmitt núna er það söug-
ur.
— Ja-há, það var gaman að
lieyra, músík í blóðinu, nokkur
uppáhaldshljóm.sveit, Hlj ómar,
Gaukar eða Rolling Stones — nú
en ungfrúin syngur máski sjálf
með hljómsveit?
Hún hló, tennurnar hvítar, í aug-
unum seiður, næstum súðrænn
hiti.
— Þér spurðuð, hvað ég hefði í
huga, ég var einmitt að hugsa um
Sjaljapín.
— Humm, já — svo að ungfrú-
in er þá fyrir „klassíkkina“.
— Ég hef aðeins yndi af söng,
raunverulegum söng.
— Ég skil, ég skil, Sjaljapín og
svo auðvitað Gíglí og Karúsó, La
donna Mobile.
— Æ, nei, ekki La donna Mobile.
— Ha, jæja, þá striika ég það út
— látum okkur sjá. Framtíðaraætl-
anir — hyggst ungfrúin sjálf leggja
stund á söngnám?
— Nei, alls ekki, ég vinn i bóka-
verzlun.
— Ja-há, þarna kom það, bóka-
verzlun, og lest náttúrlega einhver
ósköp?
— Dálítið.
— Það var ljómandi, og hvað
vill ungfrúin segja um ungu ská.Jd-
in okkar?
— Eikkert.
— Bara ekkert — al'ls ek'kert,
ekki einu sinni um silfurhestinn?
— Ég á lifandi hest, sagði hún
— en ef ung skáld geta komið
silfurhesti úr sporunum, þá er það
auðvitað ágætt, eiginlega krafta-
verk.
— Athyglisvert, vissulega at-
hyglisvert, ungfrúin kemst frum-
lega að orði, sagði ég. — En hvaða
fornkona hefði hún kosið ,ið vera?
— Mig hefði ekki langað að vera
fornkona, sagði hún, og bað var
sem slikju drægi yfir þessi Mið-
jarðarhafsaugu, annars svo tær og
gullinblá.
— En setjum nú svo, gerum okk
uir í hugarlund, að ungfrúin hefði
verið uppi í söguöld?
— Mér geðjast bezt að óþekktri
konu á litlu býli, eiginkonu manns,
sem ekki var tilneyddur að bera
vopn.
— En góða ungfrú, það er ekk-
ert púður í slíku — þér komið mér
í vandræði.
— Það var leitt, annars hélt ég,
að púður hefði ekki verið notað
hér á landi á söguöld.
— Nú er ungfrúin að snúa út úr
fyrir mér, en getur hún alls ekki
hugsað sér að nefna í alvöru ein-
hverja mikilsvirta fornkonu?
— Fornkonu í alvöru — þetta
hljómar eins og grafskrift, sagði
hún.
— Þær voru þó lifandi. Hvers
vegna köllum við þær fornkonur
nú?
— Timinn, það hljótið þér þó að
skilja, góða mín, fornleifafræðin,
sögurnar — allt, sem talar máli
hins liðna.
— Liðna, þá hljótið þér lfka að
akilja, < að ef ég vildi vera forn-
kona, þá væri ég ekki nérna núna.
— Já, en í guðs bænum, ímynd-
unaraflið, kæra ungfrú, þér eruð
þó varla svo hræðilega raunsæ, að
þér getið ekki hugsað yður . ..
Enn hló hún:
Sjá Tíminn, það er fugl, sem
flýgur hratt,
hann flýgur máski úr augsýn þér
í kveld!
— Bíðum við, svo að ungfrúin
hefur mætur á ljóðum — það parf
ég að skrifa — Ómar, Ómar Ka . . .
— Já, því ekki það — stundum
hef ég jafnvel leitt að því hugann,
hvaða Ijóð hann Þorsteinn dró-
mundur hafi sungið svo fagurri
röd'du í Miklagarði forðum.
— E-há, ungfrúin hefur þá lesið
sögurnar eftir allt saman — það
var þó óvænt að heyra.
— Skyldi keldan annars ekki
vera þornuð? sagði hún hugsandi.
— Keldan?
— Já, sem hann Drómundur bar
hana Spes yfir til sællar minningar.
— Ja-há, Spes, ljómandi — þér
hefðuð kannski viljað vera Spes?
— Já, en þá hefði ég ekki verið
fornkona.
— Hvað segið þér?
— Góði maður—kona, sem varð
hugfangin af söng og lét bera sig
yfir keldu, er sú kona ekki tii enn
þann dag í dag?
— Ja svo, já — þér lítið svo á . .
— Ég lít ekki bara svo eða svo á
— ég er lifandi, nú í dag!
— Vissulega, vissulega — gneini-
legur existensíalismi, það verð ég
að skrifa . . . lítur ekki svo eða
svo á — er — já, númer hvað
eruð þér annars í röðinni?
— Ég ere kki númer í neinni
röð.
— Efcki númer, nú hvað er þetta
stúlka, þér hljótið þó að hafa núm-
er í fegurðarsamikeppninni.
—En ég er ekki í fegurðarsam-
keppni, við hverja ætluðuð þér að
tala, fornkonu, unga stúlfcu — eða
augiýsingu?
— En sú ósvífni, auglýsingu,
ekki nema það þó — hver var
hún eiginlega þessi stúlfcukind?
— Ég fékk leyfi.
— Leyfi — en þér sögðuzt efcki
vera í neinum skóla.
— Ég er í 'heiminum, og rvú, ein-
mitt nú skil ég sönginn.
Framhald á 1006. slðu.
f t M I N N - SUNNUDAGSBLAÐ
995