Tíminn Sunnudagsblað - 07.12.1969, Síða 20

Patrek*f jörSur.
HELGI S. EINARSSON:
Þegar við snerum aft-
ur með saltfurminn
Mig langar til að bregða upp
oíurlítilli mynd af erfiðleikum
þeim, er menn áttu við að etja
á árabátatímunum. Þegar vindar
og straumar voru hagstæSir og
unnt var að nota seglin. gekk allt
vel. En þegar á móti blés og bæði
vindur og sjór voru á öndverðum
meiði. j>á gat það tekið á taugarn
ar.
Það mun hafa verið vorið 1915.
Þá reri ég í Kollsvíkurveri sem
oftar hjá Davíð Jónssyni. Við átt-
um þá báðir lieima i Örlygshöfn.
Þá var öðruvísi þar um að litast
en nú. Þá voru þar tólf býli og um
sjötíu manns. En nú eru býlin
fimm og fólkið fátt. Það er sama
sagan og víða annars staðar.
Við fórum í verið litlu eftir
sumarmál, eins og venja var. Bát-
urinn var stói’t fjögurra manna far.
og voru á honum, auk mín. sem
efcki hafði þá enn náð fullum
þrosifca. Davíð Jónsson, formaður og
eigandl bátsins, Ármann Guðfreðs
son, þá vinnumaður hjá séra
Þoxvaldi Jakobssyni í Sauðlauks-
dal, nú húsgagnasmiður, Guð
mundur Jónsson, þá vinnumaður
hjá Davíð, roskinn maðui’, einn af
þessum sérkennilegu körlum, sem
nú eru alveg að hverfa. Einstæð-
ingsskapur og hrakningar höfðu
sett sitt mark á hann.
Ég reri margar vertíðir hjá
Davíð. Ármann og Davið voru
mikil hraustmenni — Davíð senni
lega einhver sterkasti maður sýsl-
unnar á þeim tíma. Ekki er neitt
sögulegt af þessari vertíð að segja.
Við fiskuðum vel. enda var Davíð
fiskinn, og rerum ,til messudags
eins og þá var kaLlað. Þá fóru þeir
Ármann og Guðmundur heim til
heyskapar. en okkuv Davíð kom
saman um að halda áfram um
sinn og þá með handfæri á litlu
tveggja manna fari, sem Davið átti
Við þurftum. ekki að vera við hey
skap og þá ekki um mikið að velja
á atvinnusviðinu um þær mundir.
Það var ekki vani, að aðkomu-
menn reru nema vorvertíðina. En
heimamenn reru þar öli sumur.
Brimasamt var oft, er leið á sumr
in. Heimamenn höíðu nóg að gera
að sinna .heimilum sínum, þegar
ekki gaf á sjó. En aðkomumonn
og búlausir höfðu ekki neitt ann-
að að gera en spila á spil og
drekka kaffi hver hjá öðrum.
Við hófum nú að róa á þessu
tveggjamanna fari. Hittum á ágæta
tíð og góðar gæftir, eftir því sem
um er að gera, og varð aflinn betri
en við væntum. En þegar kom
fram á sumarið, sáum við, að salt
ið var á þrotum og ekki salt að fá
nerna á Patreksfirði. Við rerum
svo síðasta róðurinn, sem salt var
til í, fórum seinni hluta nætur og
komum að um hádegi, settum bát-
inn upp og gerðum að aflanum.
Þá sagði Davíð. að nú væri ekki
um annað gera en fara gangandi
inn 1 Örlygshöfn, taka þar vor
róðrabátinn. fara yfir á Patreks-
fjörð um kvöldið og taka bátinn
hlaðinn af salti og koma út um
nóttina. Auðvitað samþykkti ég
þetta, Svo lögðum við fótgangandi
af stað. Enn minnist ég þreytunn-
ar, þegar við vorum að fara upp
hálsinn, sem er'milli Kollavikur og
Hænuvíkur, í blæjalogni og steikj-
andi hita. Þetta er um luttugu kíló
metra leið, sem við urðiim að
ganga að bátnum. Þegar þangað
kom, hittist svo á, að háf jara var.
en þarna er mikið útgrynni. Samt
komum við bátnum á flot. En þá
vantaði seglið — það var framrni
1004
T i K I N N
SUiVhrifÐAGSBLA®