Tíminn Sunnudagsblað - 07.12.1969, Qupperneq 21

1 'HMn (Öriygshöfn). í þá tíð -þótti
tóannaskapur að fara segllaus á
éjó. Við rerum á Patreksfjörð og
lenguim saltið. Það var ekki vegið,
Keldur mæit í málum, sem tóku
feundrað og sextíu pund, og var
máiið látið í poka. Við urðum að
taka það á bakið úr hiisinu og
bera niður í bátinn. Fermdum við
hann og ætluðum svo af stað.
Þegar við ætluðum að ýta frá,
kom Pétur Ólafsson, kaupmaður
Og konsúll, niður á bryggjuna.
Segir Davíð að við skulum hinkra
við: „Kannski Pétur ætli að tala
við okkur,“ segir hann. Þegar
hann kemur til okkar, kastar hann
á okikur kveðju og segir:
„Nú eigið þið stranga ferð fyr
ir höndum á hlöðnum báti með
eina ár á borð út alilan Patreks-
fjörð og fyrir nes.“ Svo vatt hann
eér að Davíð: „Viljið þið ekki gera
svo vel og koima heim með mér ■
og fá ykkur bita að borða áður
en þið leggið af stað.“
Davíð tók því með þökkum, en
ég sagði lítið — kveið því að
setjast til borðs með sMku stór
menni. Pétur þótti stirfinn í lund
og framkomu við þá, sem voru
lægra settir. En ábyggilegur þótti
hann með það, sem hann lofaði og
þurfti ekki loforð til- Ef ekki var
sagt nei, þá var í því fólgið fyrir-
heit.
Ég naut formannsins. Davíð var
vel séður hjá þessum stærri körl
um. Hann var greindur vel, tölug-
ur og frjálslegur í framgöngu og
afkastasmiður á allar stærri smíð-
ar, sérstaklega skip og báta, er oft
jcom sér vel, þegar verið var að
búa skipin á veiðar seinni hluta
vetrar. Hann varð ekki gamall
maður, og þótti að honum mikill
mannskaði.
Við vorum vel á okkur komn
ir, þegar við lögðum af stað eftir
góðan beina. Þegar við koimum
nokkuð út á fjörðinn, segir Davíð
við mig:
„Ég held ég sjái svart vindband
uppi í Kóp. En við skulum halda
áfram og sjá, hvað við komumst."
„Eftir stutta stund var kominn
norðanvindur og beint í stefnið.
Við öfmluðum á móti, þar til við
hœttum að hafa áfram. Þá vorum
við móts við Gjárdal. Nú var ekki
um neitt að gera nema snúa við.
Þetta munaði þvi, að hefðum við
haft segl, hefðum við róið norðar
út flóann og náð okkur fyrir
Bla'kk á seglum.
Nú biðum við iags að snúa við
undan bárunni. Þá var Hænuvík
næsta liending, en þar skammt
innar er Sellátranes. Þar taldi
Daivíð betri lendingu í norðanátt
með svona hlaðinn bát. Þegar við
komurn að lendingunni, var ólaf-
ur, bóndi þar, Pétursson að ganga
með orfið sitt í slægjuna. Hann
var fijótur að kasta því og koma
niður í fjöruna. Okkur gekk vel
að lenda, bera af og setja bátinn.
Að því búnu þágum við góðgerð
ir. Þar lagði ég mig, en Davíð fór
gangandi inn í Höfn, því að hest-
ur var ekki til á þessum bæ.
Seinni part dagsins köm hann
aftur með segMð og tvo menn með
sér, þá Jónas Jónsson, húsmann í
Örlygshöfn, og .Guðmund, vinnu
mann sinn, sem fyrr var getið. Þá
var vindinn farið að lœgja. Var
strax farið að bert saJtið niður og
setja niður bátinn, ®g gekk nú allt
betur, þegar við voruui fjórir. Við
lét-um horfa frá og norður í fló-
ann til þess að koma seglinu sem
fyrst upp og ná okkur fyrir Blakks
nesið. Þegar seglið var komuð upp
gekk alJt vel. Við fengum dálítinn
hroða yfir röstina og rann lítið
eitt niður af saltinu. Annað varð
ekki að. Okkur gekk vel að lenda
og bera af og setja bátinn og svo
bárum við saltið upp í kró. Vorum
við þá búnir að vera í þessu amstri
í tvo sólarhringa samfleytt og
bera sama saltið fimm sinnum.
Þetta var engin ævintýraferð,
og ekkert afrek var unnið. Það
var vanalegt á þeim ármu að
leggja á sig vökur og erfiði.
BERGLJÓT ÞRÁINSDÓTTIR:
LISTAMAÐURINN
Það er ausandi rigning. Hún
streýmir niður rúðurnar og mynd-
ar polla á gangstéttinni. Fólk með
uppbretta kraga og höfuðið upp úr
til hálfs gengur fram hjá glugg-
anum mínum hröðum skrefum. Ég
reyni að láta mér detta eitthvað í
hug til þess að geta haldið áfram
með söguna, sem ég er að skrifa.
En andinn er ekki reiðubúinn
þessa stundina, svo að ég fæ ekki
nógu frumlega hugdettu. Ég ská-
skýt augunum á óhreina herberg-
iskytruna og slekk í vindlingnum
í gömlum skóm, sem ég get ekki
lengur notað á götuna. Ég hætti
við að skrifa og heiti því að snerta
ekki við því fyrr en sólin hækkar
á lofti og náttúran gefur mér inn
blástur. Ég heyri fótatak, og það
brakar í gömlum stiganum.
Ég þykist vita, að þarna sé kerl-
ingin á loftinu á ferð, með mat-
arbita og vel samda ræðu til þess
að halda yfir mér. Ég flýti mér
að læsa til þess að tryggja friðinn.
Einmanakennd læðist að mér,
þegar mér verður hugsað til hess,
að það er laugardagskvöld. Ég á-
kveð að reyna að komast á kvenna-
far. Rigningin er hressandi og loft-
ið er þrungið vorilmi, þótt ekki sé
enn komið fram í april. Það eru
margar ágætis bíómyndir, svo að
ég legg leið mína inn í kvikmynda-
hús. Við aðra hlið mér situr mað-
ur, á að gizka um fertugt, með
hárið stífgreitt aftur, og má sjá
vatnsdropa perla við hársræturn
ar, og föt hans lykta af tóbaki Við
hMð mér er holdug kona með
feiknarmikinn hatt og kringluleitt
andlit. Ég finn megnan vínþef
leggja frá henni. Hún horfir á
myndina hálfluktum augum, og út
Undan mér sé ég augnahár henn-
ar löng og uppbrett. Mér líður hálf
illa við hlið þeirra, og ég svitna
i lófunum. Kannski þetta sé rétta
stundin? Ég þrýsti hné mínu að
hennar, og hún hreyfir sig ekki.
Maðurinn með vatnsdropana á enn
inu rekur upp stutta hlátursroku.
í fyrstu held ég, að hann sé að
að þvi, að ég skuli vera að gefa
mig að konunni. En það er mynd-
in,_sem gerir honum glatt f geði.
Ég-filma eftir hönd. hennar, og
við þrýstum hendur hvors annars
augnablik.
— Við skulum koma, hvíslar
hún og lítur á mig svefndrukkn-
um augum.
Okkur tekst að ná i leigubíl, og
hún nefnir götunúmer. Við sitjum
þegjahdi og ökum eftir forugum
götum. Hún réttir £0 mér vískí
pela, sem hún dregur upp úr hand
TllHINN
SUNMJDAGSBLAÐ
1005