Tíminn Sunnudagsblað - 28.06.1970, Blaðsíða 18

reykjarstiókum, horfði hálflukt-
um augum upp í loftið og hlust-
eði airanars hugar á orð Símonar.
Símon hélt áíram. Frá settfólk-
inu barst talið að veðrinu og vor-
komunni, síðan að eldsneytisskort-
inum og áfengisskömmtuninní,
sem ekki var úr vegi að minnasí
á: Tveir lítrar á ársfjórðungi, hvað
sagði það? Og ekki að vita, nema
það yrði minnkað um helming.
— Erindið? sagði ÓG snöggt.
Það snerist eiginlega um fyrir-
framgreiðslu, sem hann hafði feng
ið, stamaði Símon. Þetta var tals-
verð fúlga, hann gat ekki neitað
því, og það varð að kippa þessu
í lag með einhverjum ráðum.
Kannski gæti móðurbróðir hans
rétt honum hiálparhönd — lánað
honum um stundar sakir. . .
— Þú hefur stolið úr sjálfs þín
hendi, sagði ÓG branalega. Talaðu
skiijanlegt mál, maður. Hvað er
þetta mikið?
— Það losar fjörutíu og fimm
þúsund — kannski nær.. ,
— Segjum fimmtíu þúsund
strax, vertu ekki að draga fjöður
yifr neitt. Þú vilt skjóta einhverju
undan, sem þú heldur, að þú get-
ir sjálfur staðið skil á. Þnnnig er
það alltaf. En það er andskoti vit-
Íaust.
Símon fékk kökk i hálsinn.
Hann gat aðeins kinkað kolli til
samþykkis. Og svo stundi hann því
upp hásum rómi, svo lágt að varla
heytðist:
— Elsku Óskar frændi, bjarg-
aðu mér. Þig murnar svo lítið um
fimmtfu búsund.
— Hjálpaðu þér sjálfur, þá
hjálpsr goð þér. Líttu á mig.
— Ég bað ölmu frænku um
hjálp, stundi hann í örvæntingu.
— Hvað? Djöfullinn sjálfur,
hraut út úr ÓG, sem nú var skyndi
lega kominn í betra skap. Þar hef-
urðu fengið viðtökuT, mætti segja
mér: Iðrun og yfirbót í tukthúsinu
og mflljón í himnairíki nð launum.
• Er það ekki rétt til getið?
Hann sat um stund þögull og
bærfö ekki á sér, velti vindlinum
milli fimgra sér með tvirætt. glott
á vörum. Svo var sem hann vakn-
aði af draumi. Hann rykkti sér
upp og hrækti út úr sér spurn-
ingu. Símon hélt. að sér hefði mis-
hevrzt. ÓG varð að endurtaka orð
sítl:
— Geturðu náð í fimmtiu þús-
und til viðbótar?
— Taka meiri peninga? Þér er
ekki alvara? Það yrði bara ennþá
verra.
— Þú þekkir ekki hegningarlög
in, drengur minn. Fimmtíu þús-
und eða hundrað iþúsund — það
ber að sama brunni. Eða sömu
tukthúsdyrunum, réttara sagt.. Ha-
hajhe. Þar að auki ökiptir ekki
neinu rnáli, hvort það verður mán-
uðinum meira eða rninnia — það
er skömmin, sem þú óttast og ekk-
ert annað. Getir þú náð í aðra
fúlgu viðlíka og þú ert búinn að
krækja í, án þess að það komist
upp samstundis, þá skaltu koma
með peningana til mín. Og vel á
minnzt: Það verður að vera í reiðu-
fé, seðlar — en enga þúsund króna
seðla. Þá held ég, að ég geti bjarg-
að þér úr snörunni.
Þrem dögum síðar færði Símon
frænda sínum þessar fimmtíu þús-
und krónuir. ÓG fleygðd þeim inn
í peningaskáp sinn. Litlu síðar birt
ist hann í Fanta Rei, Jaokson &
Co. Koma hans þangað olli mesta
uppþoti. Jackson forstióri kom
sjálfur á vettvang í ofboði, og
Mammon var með einstaxri stima-
mýkt boðið inn 1 einangraða einka-
skrifstofuna. ÓG fleygði reyrpriki
sínu svo harkalega á skrifborðiS,
að glerplatan sprakk, þegar gull-
hnúðurinn slóst í hana. Síðan lét
hann fallaSt í djúpan leðurstól,
hneppti frá sér safalakápunni og
lét skína í skjallahvítt skyrtubrjóst
ið, þar sem dýrir éðalsteinar glitr-
uðu í hnöppunum. Þetta var mik-
ilfenglegur maður.
— Svo viR til, að ég á systurson,
sem vinnur hjá yður, byrjaði hann
— Símon Ottósson.
— Prýðispiltur, svaraði forstjór
inn, nákvæmur og skyldurækinn.
Við vorum emmitt að hugsa um
að hækka kaupið hans lítið eitt.
— Förum hægt í það, sagði ÓG.
Hann hefur stolið frá ykkur hundr-
að þúsund fcrónum.
— Það getuT ekki verið, sagði
hann skelfdur. Ég get ekki trúað
því. Símon Ottósson? Mér hefur
sýnzt hann heiðarleikinn og
skylduræknin...
— Það verða svikarar alltaf að
sýnast í augum húsbænda sinna,
ef þeim á að verða ágengt.
— Ég get ekki trúað þessu upp
á piltinn- Frá því ég stofnaði þetta
fyrirtæki. . .
— Trúið hverju sem yður sýn-
ist, greip ÓG fram í fyrir honum
og reis á fætur. Farið í saumana á
fjárreiðunum hjá honum og hafið
svo tal af mér, áður en þér snú-
ið yður tdl lögreglunnar.
Skyndirannsókn, sem Símon
auðveldaði með tár í augum, leiddi
í ljós, að hann hafði ekki logið á
sjálfan sig: Hundrað þúsund krón-
ur höfðu horfið. Jackson forstjóri
hraðaði sér til ÓG, vonglaður þrátt
fyrir áfall sitt og nokkuð uppveðr-
aður af því, að þvílíkt stórmenni
skyldi eiga annað eins og þetta
undir trúnaði sínum.
— Því miður reyndust grun-
semdirnar á rökum reistar, hóf
hann máls. Þetta er fjarskalega
leiðinlegt. En það skal efcki spyrj-
ast, það ábyrgist ég, því að ég þyk-
ist skilja, að forstjórmn ætli að
jafna þetta vegna ætternisins.
ÓG hló háðslega:
— Sé maður Jónsson, þarf ekki
neitt að igera nafmsins vegna. Samt
hafði ég huigsað mér að leiða þetta
tl Iykta með þeim hætti, að pilt-
urinn gæti komizt í starf annars
staðar. Maður verður að vona, að
hann hvekkist á því, sem haan hef-
ur lent í: Ég býð 25% út i hönd.
— Kemur ekki til mála, æpti
Jackson, lmeykslaður á ósvífni auð
kýfingsins. Ég ljæ ekki máls á því.
— Hægan. Ég hef nauman tíma.
Boð mitt er 25% með þeim skil-
yrðum, að pilturinn fái fullnaðar-
kvittun og loflegt meðmælabréf.
Rjúfið þér þetta samkomulag og
farið með sjóðþurrðina í lögregl-
una, verðið þér að endurgreiða
mér peningana.
Jackson gat engu orði upp kom-
ið. ÓG þrýsti á hnapp og skipaði
einkaritara sínum að færa sér út-
fylta ávísun, tuttugu og fimm þús-
und krónur. ÓG hiripaði nafn sitt á
ávísunina, Iosaði af sér gimstein-
um sett úrið og lagði það á skrif-
borðið:
— Hugsið yður vel um, Jack-
son forstjóri. Boð mitt stendur í
fimm mínútur og ekki cinni s°k-
úndu lengur. Take it or leave it-
Mér er alveg sama, hvað þór ger-
ið.
Jackson leit til skiptis á úrið og
ávísunina. En áður en fresturinn
var runnin út hafði hann fallizt á
boðið. Kvittunina og moðraælabréf
ið las ÓG honum fyrir, og síðan
kvöddust herramennirnir, e- þeir
höfðu fullvissað hvor annan um
gagnkvæma virðingu sína.
ÓG vildi ekki einu sinni hlusta
á auðmjúk þakkarorð Símonar,
þegar hann kom nokkru síðar.
— Ekki eitt þakklætisorð, sagði
522
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ