Tíminn Sunnudagsblað - 31.10.1971, Side 12

VS ber aí dyrum
sjóveikur, og batnaði það síður en
svo með aldrinum. Það mátti
segja, að ég þyldi sæmilega að vera
á opnum bátum, og því betur sem
þeir voru minni, en þó leið mér
aldrei vel. Og á stór skip þoldi ég
alls ekki að koma.
Þau verk, sem mér þóttu
skemmtilegust, þegar ég var strák-
ur, voru smalamennskur og göng-
ur um fjöll og óbyggðir. Á Horni
var margbýli og margt fólk, bæði
börn og fullorðnir. Ég var elztur
allra barnanna, og sjálfsagt hefur
það verið þess vegna, að minnsta
kosti í og með, að ég byrjaði
snemma að fara einförum. Ég var
hvorki gamall né hár í loftinu,
þegar það var orðin venja mín að
fara langar gönguferðir til þess
unnar, eins og til dæmis að tala
um að langa og ganga. Ég fór að
segja lánga og gánga, eins og liitt
fólkið. Þó held ég að það hafi
mestan part verið ósjálfrátt. Ann-
ars er ég ekki að liæla mér af því
að hafa týnt þeim framburði, því
hann er gömul og góð vestfirzka,
alveg eins og að segja sang og vang
ur í staðinn fyrir sæng og vængur.
Þar hafa þessi ng-orð verið þannig
borin fram mann fram af manni,
líklega öldum saman. Aftur á móti
þekktum við ekki þar þá ómenn-
ingu að segja hall í staðinn fyrir
hæll, eða laknir í staðinn fyrir
læknir.
— Er það nú ekki bara mis-
heppnuð vestfirzka, upphaflega
stæld af þeim, sem ekki kunnu
með að fara?
„Það er eins og partur afþjóíar-
iíkamanum deyi, faribyggð í auðn"
Hann heitir Haraldur Stígsson
og fæddist á Horni, nyrzía bæ í
Norður-ísafjarðarsýslu. En hann
neitar því staðfastlega, að lífið hafi
haft hann á hornum sér. „Ég hef
að mestu Ieyti fengið að vera í
friði“, sagði hann — og glaðlegur
svipurinn gaf til kynna, að hann
sagði þetta alveg satt.
— Á Horni var búið bæði til
lands og sjávar á uppvaxtarárum
mínum, heldur Haraldur áfram.
Flestir búandi menn voru kallaðir
útvegsbændur Ég tók þátt í hvoru
tveggja, eftir því sem kraftar og
aldur leyfðu.
— Hvort þótti þér skemmti-
legra, sjórinn eða landið?
— Mér þótti landið miklu betra,
enda hef ég alla ævi verið mjög
«04
eins að fá að vera einn og ótrufl-
aður.
— Þú hefur víst ekki farið í
verið, fyrst þú þoldir ekki sjóinn?
— Nei, á vertíð fór ég sjaldan.
En snemma á unglingsárum mín-
um komst sú venja á, að ég færi
til Siglufjarðar snemma sumars og
ynni þar allt til hausts. Þá sneri
ég aftur heim og var þar fram
eftir vetrinum. Ekki urðu þó all-
ar mínar Siglufjarðarferðir til
fjár, því þetta var á þeim árum,
þegar sildin var þar einna stopul-
ust.
Kom maður þá oft með heldur
létta pyngju heim. Þó hafði ég að
mörgu leyti gott af því að vera
þarna. Ég held, að ég hafi mann-
azt dálítið, og þar að auki losn-
aði Ó£ við suma þætti vestfirzk-
— Getur verið, ég veit það ekki.
En vestfirzka er það að minnsta
kosti ekki. Ekki heiðarleg vest-
firzka. Nágrannar mínir töluðu
margir hverjir kjarnmikið og fag-
urt mál. Af því hreifst ég snemma
og þótt ákaflega gaman að vera í
návist þeirra. Einkum er mér í
minni frá barnsárum mínum
Guðni Kjartansson, afi Jakobínu
Sigurðardóttur skáldkonu og Þór-
leifs Bjarnasonar rithöfundar.
Guðni var frábærlega vel gefinn
maður og skemmtilegur, og mál-
far hans var eins og það gerist
bezt á landi hér samkvæmt mín-
um vestfirzika smekk.
Seinna á ævinni kynntist ég
Sigmundi, syni Guðna. Er hann
enn á lífi og býr á ísafirði. Sig-
mundur er skarpgreindur maður.
T I IU 1 N N
SUNNLIDAGSBI.AÐ