Tíminn Sunnudagsblað - 31.10.1971, Side 13

engu síður en faðir hans var, og
það har jafnan margt á góma, þeg-
ar við hittumst.
— Um hvað rædduð þið helzt?
— Það var nú sitt af hverju. En
oftast var það sjálf lífsgátan,
hvorki meira né minna. Eins og
allir vita, þá er þetta heldur en
ekki víðáttumikið svið, og gátu
því umræður dregizt nokkuð á
langinn. Það var hægt að koma til
Sigmundar að morgni og sitja þar
allt til kvölds, án þess að umræðu-
efni þryti. En niðurstöðurnar skul-
um við láta liggja á milli hluta.
Þær voru ekki heldur neitt aðal-
atriði, að hyggju Sigmundar. Það
gat komið fyrir, að ég hitti hann
á förnum vegi og segði sem svo:
„Jæja, Sigmundur, nú hljótum við
að hafa komizt að einhverri við-
hlítandi niðurstöðu um lífsgátuna
í gær“. „Ekki er það nú víst“,
svaraði hann, „enda er það ekki
neitt meginatriði. En ef til vill höf-
um við æfzt í að hugsa og það
er fyrir mestu“. Sýnir þetta svar,
ásamt mörgu öðru, hve vitur mað-
ur Sigmundur er og hvert hugur
hans stefnir. Þess má og geta, að
hann er skáld gott og hefur gefið
út eina ljóðabók, sem Brimhljóð
heitir.
— Svo Jakobína á þá ekki langt
að sækja skáldgáfuna?
— Nei, það er alveg áreiðanlegt.
Eins og ráða má af því, sem við
höfum hér sagt, þá er Sigmundur
móðurbróðir hennar. En mér er
mjög til efs, að föðurættin sé síðri
til gáfnanna. Faðir Jakobínu, Sig-
urður Sigurðsson, var bráðgreind-
ur maður, hæglátur og gerhugull.
— En eigum við ekki að halda
dálítið áfram með sjálfan þig?
— Ja, þú um það. Jú, til þess
eru víst refarnir skornir, skilst
mér.
Tvítugur að aldri fór ég í hér-
aðsskólann á Núpi í Dýrafirði, lítt
undir búinn að öðru leyti en því,
að ég kunni töluvert af kvæðum.
Ég hafði aldrei gengið í neinn
barnaskóla, en veturinn fyrir
fermingu var ég nokkrar vikur við
nám hjá Sölva Betúelssyni í Höfn,
sem er næsti bær við Horn. Var
Sölvi ágætlega greindur maður og
fróður, en ólærður. Þessu nám-
skeiði mínu lauk fyrir páska, en
prófaður var ég ekki fyrr en
löngu seinna. Með þær einkunnir
fór ég svo í Núpsskóla mörgum
árum seinna.
slóSum,
Hræddur er ég um, að nú á
dögum þætti ungum námsmönn-
um þetta ónógur og slitróttur und-
irbúningur.
— Já, sennilegt er það. Hver
var skólastjóri á Núpi, þegar þú
varst þar?
— Það var Björn Guðmundsson,
sem lengi var þar skólastjóri. Hann
var mikill afbragðsmaður, vitur og
hjartahlýr. Bráðlyndur gat hann
verið, þegar því var að skipta, en
fljótur var hann að fyrirgefa, og
það jafnvel þótt áminning væri ný-
afstaðin.
— Kynntist þú ekki Sigtryggi
Guðlaugssyni?
— Hann var löngu hættur
skólastjórn, en bjó þó á staðnum,
orðinn gamall maður. Fundum
okkar bar fyrst saman vegna þess,
að ég hafði orðið mér til skamm-
ar í sikólanum.
— Svo? Það hefur þó varla ver-
i@ í hans verkahring að refsa fyrir
afbrot, þar sem hann var löngu
hættur skólastjórn?
— Nei. Og þetta var nú ekki
alveg svona, eins og þú heldur.
Það var eitt kvöld, að við vorum
öll í einni stofu með skólastjóra,
áttum þar saman helgistund og
sungum Passíusálma. Kona lék und-
ir á hljóðfæri, skólastjóri stjórn-
aði, en við, nemendurnir, sungum
af bók. Allt í einu tókum við, ég
og piltur sem hjá mér stóð, eftir
því, að mjög líðileg prentvilla var
í sálminum, sem verið var að
syngja. Reyndum við eins og við
gátum að pressa hláturinn niðri í
okkur, en allt kom fyrir ekki. Við
sprungum báðir. Að athöfninni
T í IVI I N N
SUNNUDAGSBLAÐ
805